Το Πολυτεχνείο, τα νιάτα του κόσμου. Εσείς που τα ζήσατε, εσείς που δεν τα ζήσατε - που δεν τα ζήσαμε, όλες μας και όλοι είμαστε τα νιάτα του κόσμου κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Σήμερα πιο πολύ.
Πιο πολύ γιατί κινδυνεύουν η Μεταπολίτευση, η Δημοκρατία. Το Ψωμί, η Παιδεία, η Ελευθερία είναι διακυβεύματα. Είναι ενέχυρα ενός μέλλοντος που δεν μας χωράει όλους. Χωράει όσους προσαρμόζονται.
Κι αν δεν προσαρμοστείς, είτε είσαι φτωχός, που δεν μπορείς, είτε αντιρρησίας καθεστώτος, που δεν αντέχεις. Συνήθως και τα δύο. Αποδομούν τις εξεγέρσεις που έφεραν τη Δημοκρατία, με τα σημεία τους να χάνονται στις αλλαγές του Ποινικού Κώδικα ένα-ένα: η Παιδεία, η Ελευθερία. Κι έπειτα, το Ψωμί. Το ψωμί που δεν φτάνει ως το τέλος του μήνα. Μα, κυρίως, η Δημοκρατία.
Δημοκρατία με πεινασμένους, δαρμένους, βασανισμένους και απελπισμένους δεν υπάρχει. Δημοκρατία σημαίνει, πάνω και πρώτα από όλα, κοινωνία. Για τις ανάγκες των πολλών. Σημαίνει λαός. Και ο λαός χρειάζεται να ζήσει. Τώρα δεν ζει. Επιβιώνει, που λέγαμε στη Νεολαία Συνασπισμού: διαλέγουμε ζωή, όχι επιβίωση.
Ας μου επιτραπεί, όμως, για σήμερα μόνο, ένας συναισθηματισμός που δεν αρμόζει στους δημοσιογράφους. Σήμερα θα πάμε στο Πολυτεχνείο. Θα αφήσουμε γαρίφαλα, μετά στην πορεία. Και θα θυμηθούμε κάτι στιγμές, όταν ήμασταν φοιτητές -εμείς πριν 10-15 χρόνια, άλλες κι άλλοι πιο πίσω-, εκείνες τις ημέρες να εμφανίζεται σαν όμηρος η ματωμένη σημαία των ηρώων της εξέγερσης σε ξένα χέρια.
Πώς βρέθηκε στη Νεολαία του ΠΑΣΟΚ κι έπειτα στην ΠΑΣΠ δεν έχει σημασία. Δεν ανήκει εκεί. Και τότε τους κοροϊδεύαμε, γιατί ήμασταν νέοι και βλέπαμε τα σμιγμένα φρύδια των μεγαλύτερων. Κάπως κατανοούσαμε ότι ήταν σημαντικό, αλλά όχι κι ακριβώς.
Μα, όπως τραγούδησαν στα «Τραγούδια της φωτιάς», κάποτε η Ιστορία γυρίζει καπάκι και τώρα η Μεταπολίτευση τελειώνει. Σαν να μας ενώνουν δύο γραμμές σε κύκλο που κλείνει με τους αγωνιστές του τότε. Κάναμε κι εμείς τις εξεγέρσεις μας, ας τις κρίνει η Ιστορία. Αλλά χωρίς αυτούς δεν θα είχαμε καμία.
Κι έτσι, χωρίς ψωμί, ούτε παιδεία, ούτε ελευθερία, χρειαζόμαστε σύμβολα. Που να ανήκουν σε όλους - γιατί ανήκουν σε όλες και όλους. Δώστε πίσω τη σημαία. Δώστε την στον ΣΦΕΑ. Εκεί που κρατούν οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες ζωντανή τη μνήμη.
Δώστε πίσω τη μνήμη. Ανήκει σ’ εμένα, σ’ εσένα, σ’ εμάς. Αλλά θα τη φυλάξουν οι αγωνιστές που μοιράστηκαν το ίδιο αίμα μ’ εκείνο που της άφησε κόκκινες κηλίδες Ιστορίας.
