Ούτε στους πιο σκληρούς εφιάλτες του ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είχε δει ότι θα έφτανε σ’ αυτήν τη θέση. Ότι θα ήταν μόνος και απομονωμένος, ενώ κρατάει στα χέρια του την τύχη της χώρας, όντας πρωθυπουργός. Ότι στην κορύφωση της «παντοδυναμίας» του όχι μόνο δεν θα υπήρχε «τροφή» για την αλαζονεία του, αλλά θα συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο. Με βαριά τραυματισμένο κύρος, θα έμενε με ελάχιστους συνομιλητές.
Η χιονοστιβάδα των αποκαλύψεων του Κyriakosgate διογκώνεται. Μπορεί να κάνει τον αδιάφορο, όμως βλέπει ότι το σύστημα που έστησε (πληρώνοντας αδρά) ράγισε και μπάζει πλέον νερά. Λάθος εκτίμησε ότι το πρόβλημα έληξε με τις απομακρύνσεις του ανιψιού και του διοικητή της ΕΥΠ. Δεν έπεισε ότι δεν ήξερε για τις παρακολουθήσεις. Δεν δείχνει βέβαιος ότι έχει καταφέρει να ελέγξει την κατάσταση, να αποκρύψει, δηλαδή, στοιχεία και πρόσωπα, να αλλάξει εντέλει την ατζέντα.
Η ανεξάρτητη δημοσιογραφία, που τόσο μισεί και φοβάται, φέρνει στο φως αδιάσειστα στοιχεία και όλοι πλέον γνωρίζουν ότι για τις σχέσεις με τις μυστικές υπηρεσίες που είχε κρατήσει για τον εαυτό του ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι φίλοι και εταίροι θα τον δείχνουν με το δάχτυλο ως τον υπεύθυνο του σκανδάλου. Ποιος να το ’λεγε ότι θα κρύβεται και θα προσπαθεί να πείσει με γελοίες δικαιολογίες πως δεν ήξερε ή ότι τον παραπλάνησαν. Ακόμη και με αυτά τα επιχειρήματα καταλαβαίνει ότι δεν βελτιώνεται η εικόνα του. Κρύος ιδρώτας τον λούζει όσο ακούει να μιλούν για κυβέρνηση χωρίς τον Μητσοτάκη και προσπαθεί να τετραγωνίσει τον κύκλο: να ανακόψει τον προσωπικό του πολιτικό κατήφορο.
Ο πανικός, όμως, είναι κακός σύμβουλος. Ψάχνει λύσεις για να ξεφύγει. Ψάχνει ιδέες αλλά και συνεργάτες. Παζαρεύει στο παρασκήνιο και δείχνει πρόθυμος να συμμαχήσει και με τον διάβολο αρκεί να διασωθεί, διότι είναι το μόνο που τον ενδιαφέρει.
