Η κατάρρευση της γιγαντιαίας (και ως προς την έκταση, και ως προς τη χυδαιότητα) σκευωρίας που στήθηκε από τη Ν.Δ. και τη στρατιά των υπαλλήλων και των πατρόνων της για να κουκουλωθεί το σκάνδαλο της Novartis με τον ποινικό, πολιτικό και κοινωνικό διασυρμό των πολιτικών αντιπάλων της, εκείνων που διερεύνησαν το σκάνδαλο και των δημοσιογράφων που το αποκάλυψαν, δείχνει ένα και μόνο πράγμα: την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιπέσει η δημοκρατία. Μια κατάσταση που ήρθε ως φυσική εξέλιξη ύστερα από τόσα χρόνια κατασπατάλησης και του υλικού, και του συμβολικού κεφαλαίου της δημοκρατίας, με την κατασπατάληση των ανθρώπινων πόρων και την περιθωριοποίηση (έως ψυχικής, πνευματικής αλλά και φυσικής εξόντωσης όποτε χρειάστηκε) όλων εκείνων που θέλησαν, ονειρεύτηκαν και προσπάθησαν για έναν καλύτερο τόπο, έναν δικαιότερο κόσμο και ένα πιο ανθρώπινο αύριο.
Έτσι, το σύστημα το οποίο εδραιώθηκε βαθιά μέσα στην κοινωνία απέκτησε χαλύβδινες αντοχές. Απλώς το έξυσε η «πρώτη φορά Αριστερά» (το αν μπορούσε να το «ξύσει» αποτελεσματικότερα και βαθύτερα είναι μια συζήτηση που πρέπει να γίνει με τη σοβαρότητα και τη βαρύτητα που της αρμόζει), «και ιδού το καταπέτασμα του ναού εσχίσθη εις δύο από άνωθεν έως κάτω». Η θηριώδης μηχανή του συστήματος μπήκε μπροστά με όλα τα άθλια μέσα που χρειάζονται για την επίτευξη ενός άθλιου στόχου, καθαγιασμένα βέβαια από τη Δεξιά του Κυρίου και οι νόμιμοι ιδιοκτήτες επέστρεψαν. Πιο εξαγριωμένοι, πιο αδίστακτοι, πιο αποφασισμένοι να μην επαναληφθεί το λάθος και να κλείσουν όλα τα περάσματα προς τη διακυβέρνηση για την Αριστερά. Παντί τρόπω (νόμιμο ή παράνομο, και κυρίως παραδημοκρατικό) και παντί σθένει (διά της χρηματισμένης σιωπής και της διακοπής της πληροφορίας από τους φυσικούς αποδέκτες της), με την εκκωφαντική έως ακουστικής παράκρουσης διάδοση ενός καθολικού ηθικού πανικού για το ποιόν της Αριστεράς. Και επειδή η δημοκρατία είναι πρωτίστως λόγος, με την επιβολή ενός ασφυκτικά δύσοσμου λόγου. Την ίδια στιγμή διάπραξης ενός εκρηκτικού οργίου διαφθοράς, αρπαγής, χαμέρπειας, αλαζονείας και περιφρόνησης για όσους υφίστανται τα δεινά αυτής της τραγικής αποσάρθρωσης της δημοκρατίας.
Αυτό είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο στήθηκε η σκευωρία της Novartis, που κατέπεσε με πάταγο ύστερα από το γνωστό βούλευμα-καταπέλτη της δικαστικής εξουσίας. Αν δεν βρισκόταν σε τέτοια τραγική κατάσταση η δημοκρατία, αν δεν ήταν τόσο αδήριτη, επιτακτική και άμεση η ανάγκη να αρχίσει η προσπάθεια ανάταξης πριν τα πράγματα γίνουν μη αναστρέψιμα, θα γελούσαμε με τον πανικό, τη γελοιότητα και τη δειλία προπαντός (άλλωστε η Δεξιά δεν είναι η παράταξη που θα μπορούσε να περηφανευτεί για την πολιτική και κοινωνική της γενναιότητα - για τη γενναιότητα των επωνύμων της ας μην το συζητήσουμε καλύτερα) των υπαιτίων του σκανδάλου Novartis, που είναι και οι υπεύθυνοι (οι ευθύνες τους πρέπει να αναζητηθούν «μέχρι τέλους») της επιτελικής σκευωρίας κουκουλώματος του σκανδάλου.
Αλλά το πράγμα δεν είναι για γέλια. Γιατί το πλαίσιο, το πολιτικό υπόβαθρο αυτής της άγριας γελοιοποίησης της δημοκρατίας είναι εδώ. Έτοιμο να κλείσει τη ρωγμή. Δεν είναι μόνο γελοίος ο πολύς Άδωνις όταν ξεφουρνίζει «δεν ήταν σκευωρία, πάμε παρακάτω». Αποφάνθηκε η Δικαιοσύνη, δεν ήταν σκευωρία. Και τι ήταν αφού δεν ήταν σκευωρία; Αέρας, καπνός; Τίποτα; Τελειώσαμε σου λέει. Με τι τελειώσαμε; Και τα τρία δισεκατομμύρια ζημιά, αέρας, καπνός κι αυτά; Ο Άδ. Γεωργιάδης ξέρει ότι υπάρχει το τιποτένιο πλαίσιο που θα κάνει το «τίποτα» γεγονός.
Αλλά και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος (απίστευτες οι αντοχές αυτού του ανθρώπου στο ρεζιλίκι) ξέρει ότι η στρατιά των μισθοφόρων έχει παραταχθεί για να στηρίξει τα ανήκουστα του τύπου «πολιτικά, όσα έχει πει ο πρωθυπουργός ισχύουν και μέρος αυτών επιβεβαιώνονται».
Δηλαδή τι επιβεβαιώνεται με το δικαστικό βούλευμα; Ότι η κυρία Τουλουπάκη και ο κύριος Παπαγγελόπουλος είναι σκευωροί πολιτικά; Ότι η κυρία Παπαδάκου και ο κύριος Βαξεβάνης πολιτικά είναι συμμορία και υπόκοσμος; Πολιτικός υπόκοσμος όμως είναι αυτοί που συγκαλύπτουν, όχι αυτοί που αποκαλύπτουν.
Δεν είναι παράκρουση. Είναι η κατάσταση της δημοκρατίας σήμερα. Καιρός να το συνειδητοποιήσει και όλος ο προοδευτικός κόσμος: η δημοκρατία πεθαίνει από δυσοσμία.
