Συνηθίζουμε να σκεφτόμαστε για την τροφή την Τσικνοπέμπτη, το Πάσχα, τον Δεκαπενταύγουστο, την περίοδο των Χριστουγέννων, οπωσδήποτε όμως όχι εν μέσω μιας διεθνούς κρίσης. Τώρα όλα έχουν αλλάξει. Το ψωμί και τα τρόφιμα ακριβαίνουν, τα πράγματα εξελίσσονται προς το χειρότερο. Στο Διαδίκτυο διαβάζω: Η Μαργαρίτα Σιμογιάν, εκπρόσωπος του Πούτιν, ισχυρίστηκε στο Παγκόσμιο Φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης πως τελικά η Δύση θα άρει τις κυρώσεις υπό την απειλή μιας παγκόσμιας πείνας... Μάλιστα, υποστήριξε πως άκουσε πολλούς ανθρώπους στη Μόσχα να λένε ότι όλες μας οι ελπίδες είναι στον λοιμό!
Το σχόλιο της Σιμογιάν προκάλεσε αντιρωσικά σχόλια στους Αμερικανούς. Μάλιστα, ο Μάικλ ΜακΦάουλ, πρώην πρεσβευτής του Ομπάμα στη Ρωσία, δήλωσε ότι «μετά οι Ρώσοι διερωτώνται γιατί κανείς δεν τους σέβεται», παραλείποντας βέβαια να αναφερθεί στην απαλλοτρίωση της περιουσίας δεκάδων Ρώσων «ολιγαρχών» από την έναρξη του πολέμου. Εξάλλου, ο επικεφαλής της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής Ζοζέπ Μπορέλ καταγγέλλει τη Ρωσία για ένα πραγματικό έγκλημα με τη χρησιμοποίηση της πείνας ως πολεμικού όπλου...
Στην πράξη όμως η πείνα έστεκε πάντοτε σαν πολεμικό όπλο και σαν μέσο εκβιασμού του αντιπάλου. Ακόμη και οι μετασχηματισμοί στους οποίους υποβαλλόταν μια οικονομία, για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες άλλων οικονομιών, ήταν μέσα ενός ακήρυκτου πολέμου. Ο Ρενέ Ντιμόν, υποψήφιος των Οικολόγων το 1972, έλεγε την περίφημη φράση «η πείνα τους-η τροφή μας» για να δείξει την εξάρτηση των οικονομιών μέσα από το περίπλοκο δίκτυο των διεθνών σχέσεων. Όπου οι οικονομίες της καπιταλιστικής περιφέρειας υποχρεώνονταν να καλλιεργούν σιτηρά και άλλες ζωοτροφές για να ταΐζουν στη σχέση 10 προς 1 (10 κιλά ζωοτροφές προς 1 κιλό κρέας) τα βοοειδή των ανεπτυγμένων χωρών που κατέληγαν στο πιάτο του πρώτου κόσμου.
Στη δεκαετία του 1980 οι Φίλοι της Γης διεξήγαγαν καμπάνια για να σώσουν τα δάση του Αμαζονίου από την εκχέρσωση και τη μετατροπή τους σε φυτείες ζωοτροφών, που τελικά θα κατέληγαν στα καταναλώσιμα χάμπουργκερ του αμερικανικού Βορρά. Ακόμη 14 αφρικανικές χώρες κάνουν προϋπολογισμούς μέσω Γαλλίας στηρίζοντας έτσι μια άτυπη εξάρτηση και εξοφλώντας παλαιά χρέη προς τη «μητέρα χώρα».
Τότε υπήρχε ένα πραγματικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, ένα κίνημα αλληλεγγύης και συμπαράταξης με τον Τρίτο Κόσμο. Κίνημα που δεν περιορίζονταν στην αποστολή/υποδοχή μεταναστών.
