Ο δεύτερος γύρος των γαλλικών βουλευτικών εκλογών υπήρξε διπλά αποκαλυπτικός - και όχι για καλό. Σε πρώτο επίπεδο αποκάλυψε τον τρόπο με τον οποίο το λεγόμενο «ρεπουμπλικανικό μέτωπο» κρατούσε έως σήμερα με τα δόντια την Ακροδεξιά ουσιαστικά εκτός Κοινοβουλίου. Και σε δεύτερο έφερε την επιτυχία της Αριστεράς στον πρώτο γύρο στις πραγματικές της διαστάσεις - αναδεικνύοντας ότι ο δρόμος γι’ αυτήν είναι ακόμα πολύ μακρύς.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Μακρόν / Ο Δίας γκρεμίζεται από τον Ολυμπο
Η σπουδή των στελεχών της κυβέρνησης Μακρόν να διακηρύξουν, μόλις έγιναν γνωστά τα πρώτα αποτελέσματα του πρώτου γύρου, ότι σε περιπτώσεις που στον δεύτερο γύρο αναμετρούνται υποψήφιοι της Αριστεράς με την Ακροδεξιά θα αποφασίζουν «κατά περίπτωση» -παρά το ότι μαζεύτηκαν εσπευσμένα- είχαν ένα εκρηκτικό αποτέλεσμα.
Όχι μόνο οι κεντρώοι και φιλελεύθεροι ψηφοφόροι δεν πήγαν μέχρι τις κάλπες για να στηρίξουν αριστερούς υποψηφίους έναντι των ακροδεξιών, αλλά επίσης και οι αριστεροί ψηφοφόροι δεν φάνηκαν καθόλου πρόθυμοι να εμφανιστούν ως τα «κορόιδα της δημοκρατίας» και με τη σειρά τους προτίμησαν να πάνε για ψάρεμα εκεί όπου η Ακροδεξιά αναμετριόνταν με τους υποψήφιους του Μακρόν. Αποτέλεσμα; Η Λεπέν να βρεθεί από τις 8 στις 89 έδρες, μια έκρηξη που δεν αντιστοιχεί στην υπαρκτή, αλλά πιο περιορισμένη πραγματική εκλογική της πρόοδο από το 13,5% στο 18,5%. Με τον τρόπο αυτόν, και το προεδρικό Ensemble! και η αριστερή NUPES βρέθηκαν κάτω από τον προσδοκώμενο αριθμό εδρών - με τις συνέπειες να είναι μεγαλύτερες κατ’ αρχάς για το κόμμα του Μακρόν, που βρέθηκε πολλές δεκάδες έδρες μακριά από την απόλυτη πλειοψηφία και θα υποχρεωθεί να κυβερνήσει χωρίς τη Βουλή.
Αριστερός συνασπισμός
Ωστόσο, το αποτέλεσμα είναι ενδεικτικό και για την Αριστερά. Η συμμαχία του Μελανσόν με τους Σοσιαλιστές, τους Κομμουνιστές και τους Πράσινους αυτό που κατάφερε στον πρώτο γύρο της περασμένης Κυριακής ήταν να συγκεντρώσει πάνω-κάτω το άθροισμα των ποσοστών των διαφορετικών κομμάτων του 2017 (γύρω από το 26%), υπό μια ενιαία σημαία. Η επιτυχία δεν ήταν μόνο λογιστική βέβαια. Αφενός γιατί ενωμένα τα τέσσερα κόμματα της Αριστεράς μπόρεσαν να συγκροτήσουν μια εναλλακτική διακυβέρνησης και αφετέρου γιατί δεν ήταν καθόλου δεδομένο ότι μετριοπαθείς ψηφοφόροι των Σοσιαλιστών, για παράδειγμα, ή των Πράσινων θα ακολουθούσαν όλοι μια πιο ριζοσπαστική συμμαχία. Ωστόσο, το τελικό αποτέλεσμα υπενθυμίζει ότι η Αριστερά στη Γαλλία παραμένει μειοψηφική και αρκετά κάτω από τα παραδοσιακά ποσοστά που συγκέντρωνε μέχρι και πριν από δέκα χρόνια.
Με μια σημαντική διαφορά: ότι μπόρεσε μέσα από αυτή τη διαδικασία να αλλάξει σταδιακά το δέρμα της, μετατρεπόμενη από μια σκουριασμένη συστημική δύναμη νεκρών ελεφάντων σε μια παράταξη σε κίνηση με λαϊκά χαρακτηριστικά. Το πέρασμα από τις 58-70 έδρες του 2017 στις 142-155 (το γαλλικό εκλογικό σύστημα επιτρέπει και την εκλογή αρκετών «ανταρτών» υποψηφίων) είναι λιγότερο εντυπωσιακό από ορισμένα αποτελέσματα σε περιφέρειες, όπου καθηγητές της μέσης εκπαίδευσης, μετανάστριες από την υποσαχάρια Αφρική ή απλοί υποψήφιοι με μηδενική προβολή κέρδιζαν τους μακρονιστές αντιπάλους τους, που ήταν απερχόμενοι υπουργοί, απόφοιτοι των διάσημων μεγάλων γαλλικών πανεπιστημίων που μονοπωλούσαν την παραγωγή πολιτικών ανδρών και γυναικών. Η Αριστερά είχε να παρουσιαστεί ως μια παράταξη «ανθρώπων του λαού» ουσιαστικά πάνω από σαράντα χρόνια.
Οι νέοι συσχετισμοί
Μπορεί αυτή η τάση να «αντέξει» την επιλογή Σοσιαλιστών, Κομμουνιστών και Πρασίνων να συγκροτήσουν ανεξάρτητες κοινοβουλευτικές ομάδες, προσφέροντας έτσι στη Μαρίν Λεπέν την πολυπόθητη δεύτερη θέση στο Κοινοβούλιο; Είναι αμφίβολο. Περισσότερο ωστόσο από τις γραφειοκρατίες των παραδοσιακών κομμάτων, το ερώτημα αυτό θα κριθεί από την ικανότητας της κοινωνικής Αριστεράς να παράξει πολιτικά γεγονότα απέναντι στην πιο αδύναμη κοινοβουλευτικά κυβέρνηση στην ιστορία της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας.
