Η άποψη του Απόστολου Κακλαμάνη περί «βυτιοφόρων», «ποντικιών» και «σκουπιδιών» για τους παλιούς του συντρόφους και συνοδοιπόρους δεν αποτελεί προσβολή, αλλά καθήλωση. Δεν ενέχει καμία προβολή στο μέλλον, αλλά ανασύρει την πιο οπισθοδρομική εκδοχή ενός κακομαθημένου καθεστωτισμού. Πέρα από το αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να χαράζει την πολιτική του πορεία, υπάρχει και το ουσιώδες δικαίωμα στην κριτική. Και τα δύο τα καταστρέφει ο λεκτικός παροξυσμός. Όταν αντικαθιστάς την πολιτική θέση με υβρεολόγιο, σε ποια ακριβώς παράδοση πατάς και, κυρίως, τι εισηγείσαι; Τι σχέση με την Ιστορία ανασύρεις; Ποιο δημοκρατικό, σοσιαλιστικό, σοσιαλδημοκρατικό ιδανικό ουσιώνεις;
Φαίνονται εύκολες οι απαντήσεις αν μείνει κανείς στα ζητήματα ευπρέπειας και πολιτικής ποιότητας που οι συγκεκριμένοι χαρακτηρισμοί του ιστορικού στελέχους θέτουν. Όμως το κέντρο του προβλήματος βρίσκεται στο εκδικητικό υπόστρωμα, στην πληγή για περασμένα μεγαλεία, από τα οποία πολλοί πάσχουν και μέσα από αυτά πολιτεύονται; Ή το ερώτημα για την αξία ενός κόμματος τίθεται ξανά και ξανά και συναρτάται με τις απαντήσεις που δίνει πάνω στα σύγχρονά (του) επίδικα; Η «επικαιρότητα» ενός κόμματος δεν θεμελιώνεται σε μια ιστορικά κεκτημένη δημοφιλία (ή την πληγή για την απώλειά της), αλλά κυρίως στο πώς απαντά στα σύγχρονά (του) προβλήματα.
Τι λέει για την παραγωγή, για την εξωτερική πολιτική και τη διεθνή ταυτότητα της χώρας, για την άμυνα, τη διοικητική οργάνωση, την εκπαίδευση, τη δικαιοδοτική λειτουργία κ.λπ. Επί αυτών και άλλων πολλών τίθενται τα ερωτήματα πολιτικών ταυτοτήτων, πολιτικής δραστικότητας και συνεργασιών, όχι σε αβυσσαλέα συμπλέγματα. Αυτές οι ερωτήσεις (παραγωγής, πολιτικής ταυτότητας κ.λπ.) είναι εκκρεμούσες, σε μεγάλο βαθμό (πέραν της μεγάλης αδυναμίας των παραδοσιακών κομμάτων να διαχειριστούν ή να προείδουν), γιατί το ευρωπαϊκό πολιτικό και οικονομικό σύστημα δεν μπορούσε να δει πέρα από τα γυαλιά του και ανάγκασε τη χώρα στην αντιπαραγωγική μνημονιακή ανάσχεση μόνο και μόνο για να επιβεβαιωθούν πολιτικά κάποιες ελίτ και να τη βγάλουν καθαρή κάποιες εκτεθειμένες τράπεζες.
Αυτές λοιπόν είναι οι ερωτήσεις πεδίου πάνω στις οποίες θα χτιστεί η όποια συνεργασία ή και θα επιβεβαιωθεί το όποιο χάσμα. Η Ιστορία δεν ξεχνά μεν, αλλά οι επείγουσες κοινωνικές ανάγκες κατά κάποιον τρόπο «εκβιάζουν» σε απαντήσεις και λύσεις και όχι σε καθηλωτικούς μηρυκασμούς. Η δουλειά τού ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. είναι να συνθέτει, να επεξεργάζεται, να σκάψει τεχνικά υλοποιήσιμες λύσεις, να δομήσει στρατηγικές. Τι διοίκηση θέλω, για ποιον παραγωγικό σχεδιασμό, σε ποιο διεθνές περιβάλλον. Ποια θα είναι η ταυτότητα της χώρας τα επόμενα χρόνια; Τι χώρο προβλέπεται πως θα καταλάβει στον διεθνή καταμερισμό; Ποια η δημογραφική κατάσταση, πώς ρυθμίζονται οι κοινωνικές και πολιτιστικές ισορροπίες, πώς εκδιπλώνεται το δίκαιο στην εθιμική και την κανονιστική του διάσταση;
Η δουλειά τού ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. δεν είναι να μπλέκεται στην περιπτωσιολογία, στα έγκατα κάθε τοξικής ψυχής. Αυτό δεν σημαίνει έναν ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. απαραιτήτως πιο καλοντυμένο ούτε «πολιτικά ορθό». Αναλυτή και εισηγητή ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. απαιτεί και όχι μπλεγμένο στις παθολογίες μιας πολιτικής παράστασης (όχι παράταξης, αλλά παράστασης) που έχει ιστορικά ξεπεραστεί. Ξαναλέω ότι αν πιαστεί στα δίκτυα προβληματικών συμπεριφορών, ανοησιών ή μίσους αντιπάλων, ουσιαστικά καθηλώνεται στην καθήλωσή τους, σε κάτι, δηλαδή, που δεν τον περιέχει. Η οντότητά του δεν θεμελιώνεται στις κατάρες αντιπάλου ούτε πρέπει να κολακεύεται από την οργή που διεγείρει.
