Η επίσκεψη Μητσοτάκη στις ΗΠΑ αναλύθηκε από διάφορες οπτικές, με κύριες, πρώτον, την τόνωση του κύρους και της δημοφιλίας του σε μια φάση που η κυβέρνησή του υφίσταται συνεχή φθορά και, δεύτερον, την τελετουργική υπενθύμιση στις ΗΠΑ ότι είναι προβλέψιμος και δεδομένος όπως είχε ήδη διακηρύξει, ωστόσο σε ανύποπτο χρόνο. Η δεύτερη οπτική δεν τονίστηκε όσο η πρώτη, για την οποία οργανώθηκε μια τεράστια επικοινωνιακή επιχείρηση προβολή, ιδίως της ομιλίας του στο Κογκρέσσο, ως εξαιρετικού επιτεύγματος και ως απόδειξης διεθνούς καταξίωσης.
Μια τρίτη οπτική που δεν τονίστηκε είναι ότι ο Μητσοτάκης στις ΗΠΑ και με τον Πρόεδρο Μπάιντεν και στο Κογκρέσσο επιδεικτικά διάλεξε πλευρά στη διαμάχη μέσα στο δυτικό στρατόπεδο. Έδειξε δηλαδή ότι ευθυγραμμίζεται με τις ΗΠΑ στην πολεμοχαρή οπτική τους και όχι με τις πιο συνετές προσεγγίσεις του πυρήνα της Ε.Ε., δηλαδή της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας. Την ώρα που στην Ευρώπη αναλαμβάνονται πρωτοβουλίες όπως αυτή του Ντράγκι για να τερματιστεί ο πόλεμος, οι ΗΠΑ έχουν ως προτεραιότητα τη συνέχισή του «μέχρι να ηττηθεί η Ρωσία».
Η Ελλάδα του Μητσοτάκη ολοκληρώνει με αυτήν τη γεωπολιτική επιλογή την απομάκρυνσή της από τη δυτική Ευρώπη, από την κλασική Ε.Ε. και το πλαίσιό της, αυτό το περιβόητο «κοινοτικό κεκτημένο», και εντάσσεται πλέον με το σπαθί της στην ανατολική Ευρώπη. Και αυτό, πριν αρχίσει να φαίνεται με τον πόλεμο στην Ουκρανία, είχε γίνει ήδη αντιληπτό στα εισοδήματα, τα δικαιώματα, την ελευθερία του Τύπου, τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου.
