Περιδιαβαίνοντας την ειδησεογραφία της ημέρας διάβασα πως τη δεύτερη θέση σε όλο τον κόσμο, πίσω από την Ισπανία, αναφορικά με τον αριθμό των γαλάζιων σημαιών, κατέλαβε για ακόμα μια χρονιά η Ελλάδα, με 581 σημαίες. Στο σύνολο των 600 βραβεύσεων των 48 χωρών, η Ελλάδα κατέχει το 14% των βραβευμένων ακτών. Την πρώτη εξάδα των χωρών συμπληρώνουν η Τουρκία, η Γαλλία, η Ιταλία και η Πορτογαλία.
Καλά, θα πει κανείς, τα πήγαμε, μόνο που, αν το ψάξεις λίγο, θα δεις πως δεν τα πήγαμε καθόλου, μα καθόλου καλά, αν αναλογιστεί κανείς πόσες και πόσες δημοφιλείς παραλίες της χώρας δεν πήραν γαλάζια σημαία. Και δεν πήραν γαλάζια σημαία όχι για λόγους που σχετίζονται με την καθαρότητα των νερών ή της παραλίας αλλά λόγω της τσιγκουνιάς όσων με το αζημίωτο τις εκμεταλλεύονται. Γιατί εκεί είναι που η χώρα μας ξεχωρίζει. Στην τσιγκουνιά κάποιων επιχειρηματιών αλλά και στη γελοιότητα της Πολιτείας και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που επιτρέπουν την επιχειρηματική δραστηριότητα σε ακτές και παραλίες χωρίς να υποχρεώνουν τους επιχειρηματίες να έχουν και ναυαγοσώστες. Γιατί αυτός είναι ο λόγος που γνωστές παραλίες δεν πήραν και φέτος γαλάζια σημαία. Η έλλειψη ναυαγοσώστη. Κάτι που βαραίνει οικονομικά αυτούς που εκμεταλλεύονται τουριστικά τις παραλίες αλλά κανείς δεν τους υποχρεώνει και να πληρώσουν ναυαγοσώστες και το μόνο που μπορεί αυτό να τους κοστίσει είναι η έλλειψη της γαλάζιας σημαίας, που τελικά αποδεικνύεται πως αποτελεί ήσσονος σημασίας λεπτομέρεια μπροστά στα κέρδη τους.
Γιατί, εδώ που τα λέμε, λίγοι πια θα δώσουν σημασία στο αν ανάμεσα στο δάσος με τις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες κυματίζει και κάποια γαλάζια σημαία. Και ακόμα λιγότεροι θα νοιαστούν αν στην οργανωμένη παραλία, στην οποία όλα έχουν την τιμή τους, κοστολογεί κάποιος και την ασφάλεια των λουομένων με την απουσία ναυαγοσώστη.
