Μην ανησυχείτε, έλεγαν τον περασμένο Σεπτέμβριο. Ούτε που θα τις καταλάβετε τις αυξήσεις στους λογαριασμούς. Με ύφος καθησυχαστικό και μειλίχιο, ο Κωστής Χατζηδάκης διαβεβαίωνε ότι οι καταναλωτές «δεν θα πληρώσουν τίποτα παραπάνω» στη ΔΕΗ. Και ο Κ. Σκρέκας με πάθος υποστήριζε ότι η αύξηση στο ρεύμα θα είναι από 1 έως 2 ευρώ, γιατί η επιδότηση της κυβέρνησης ήταν ικανή να καλύψει τις αυξήσεις.
Ήρθαν όμως οι λογαριασμοί και ήταν υπερδιπλάσιοι. Ήρθε ο πρώτος, εγκεφαλικό οι πολίτες. Ήρθε ο δεύτερος, έτρεξαν για ρύθμιση. Ήρθε ο τρίτος και η απόγνωση. Τα χρέη συσσωρεύονται σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις, μαζί και η αγανάκτηση.
Πάνω από 60% οι αυξήσεις στους λογαριασμούς, λέει ο πρόεδρος των τεχνικών στα κανάλια, ζητώντας από την Πολιτεία να παρέμβει φοβούμενος τις αντιδράσεις των ανθρώπων. 26.000 εντολές για διακοπές ρεύματος έχουν εκδοθεί, ενώ 6.500 συμπολίτες ήδη ζουν χωρίς ρεύμα.
Η κυβέρνηση προσποιείται ότι όλα είναι φυσιολογικά. Με επιτηδευμένη αθωότητα ο Γιάννης Οικονόμου αραδιάζει νούμερα από το 2017-2019 επιμένοντας ότι πάντα γίνονταν ρευματοκλοπές. Σήμερα γίνονται λιγότερες, δεν ντράπηκε να πει. Χωρίς φυσικά να μπει στον κόπο να προσδιορίσει τι χρονικό διάστημα αφορούν τα νούμερα, χρόνου, ή λίγων μηνών όπως είναι τα σημερινά; Η παραπλάνηση άλλωστε είναι ο πρωταρχικός, αν όχι ο μόνος, στόχος.
Ταυτόχρονα, δεκάδες πολίτες διαμαρτύρονται σε κανάλια και σάιτ αναγκάζοντας τα ΜΜΕ να αποτυπώσουν έστω κατ’ ελάχιστο την κατακραυγή. Ωστόσο, η κυβέρνηση Μητσοτάκη απτόητη. Χρεώνει τις αυξήσεις στη ρωσική εισβολή, αποκρύπτοντας ότι φταίει η σύνδεση των τιμολογίων ρεύματος μέσω της ρήτρας αναπροσαρμογής με την αγορά του Χρηματιστηρίου Ενέργειας. Τη δική της πολιτική δηλαδή. Κυνικοί νεοφιλελεύθεροι αμφισβητούν τα νούμερα των λογαριασμών για τα οποία διαμαρτύρονται οι πολίτες (Μπ. Παπαδημητρίου) ή τους χλευάζουν λέγοντάς τους τζαμπατζήδες (Β. Οικονόμου).
Είναι άραγε μόνο η έμφυτη περιφρόνηση της Δεξιάς στην κοινωνική πλειονότητα που υποφέρει; Όχι. Είναι η αποστροφή τους σε κάθε τι δημόσιο, ακόμα κι αν πρόκειται για αγαθά πρώτης ανάγκης, όπως το ρεύμα και το νερό. Είναι η βαθιά τους πίστη ότι όλα έχουν τιμή και όσο πιο υψηλή τόσο καλύτερα για να θησαυρίζουν οι εκλεκτοί.
Οι πολλοί πρέπει να υποφέρουν και τα οικονομικά συμφέροντα να ανθίζουν. Ο golden Στάσσης είναι ένα μόνο παράδειγμα από πολλά αντίστοιχα της ευνοιοκρατίας και τα «χαλάλι». Ένας φαύλος αριστοκρατισμός που απομυζεί τους πόρους της χώρας και εξαθλιώνει τους κατοίκους της. Είναι η γάγγραινα του Μητσοτακισμού που βυθίζει στα σκοτάδια τη χώρα.
