Στις 16 Μαΐου ο Μητσοτάκης συναντάται με τον Μπάιντεν. Θα είναι η δεύτερη φορά φορά που ο πρωθυπουργός θα διαβεί το κατώφλι του Λευκού Οίκου για να συναντήσει τον Πρόεδρο των ΗΠΑ. Προηγήθηκε η συνάντηση με τον Τραμπ, αυτή κατά τη διάρκεια της οποίας εκφράστηκε το δόγμα Μητσοτάκη ότι οι ΗΠΑ μπορούν να θεωρούν την Ελλάδα δεδομένη. Έκτοτε είχαμε την ευκαιρία να δούμε την εφαρμογή αυτού του δόγματος σε αρκετές περιπτώσεις και πάντα χωρίς η Ελλάδα να κερδίζει κάτι: συμμετοχή στον πόλεμο των Σαουδαράβων κατά της Υεμένης, ελληνοαμερικανική αμυντική συμφωνία επ' αόριστον, παραχώρηση Αλεξανδρούπολης, η κωλοτούμπα μετά τον ξαφνικό θάνατο που επέβαλαν οι ΗΠΑ στον East Med, αδειάζοντας τη δεδομένη Αθήνα για να εξευμενίσει την Άγκυρα.
Πιο πρόσφατα, και πιο επιδεικτικά, είδαμε την Ελλάδα να ανεβάζει τους τόνους έναντι της Ρωσίας πολύ περισσότερο από τον ευρωπαικό μέσο όρο, σε ένα κρεσέντο ατλαντισμού, το οποίο μάλιστα αντιμετώπισε με σκεπτικισμό η μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων. Η αποστολή όπλων στην Ουκρανία και το φιάσκο με την ομιλία Ζελένσκι δείχνουν ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει διαλέξει στρατόπεδο. Όχι μεταξύ Ρωσίας και Δύσης, αλλά στην εσωτερική διαμάχη στο εσωτερικό του δυτικού στρατοπέδου ανάμεσα στην επισπεύδουσα και φιλοπόλεμη Αμερική και στη διστακτική και ανήσυχη για την κλιμάκωση Ευρώπη. Η Ελλάδα θυμίζει περισσότερο χώρα της -κατά Μπους Τζούνιορ- «νέας Ευρώπης» παρά χώρα του «σκληρού πυρήνα» της Ε.Ε., υπό τη γερμανική καθοδήγηση.
Είναι νωρίς να πούμε ότι η αποδυνάμωση της Γερμανίας επαναπροσανατολίζει την Ελλάδα προς τις ΗΠΑ και της συνθλιπτικής ισχύος τους ή ότι αυτό είναι το συμφέρον του ελληνικού αστισμού. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Μητσοτάκης θα δηλώσει και πάλι ότι η χώρα είναι δεδομένη, σε μια φάση που ελάχιστα πράγματα μπορούν να θεωρούνται δεδομένα στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο. Η ευκολία με την οποία η Ελλάδα τοποθετείται χωρίς αστερίσκους, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς εσωτερική διαβούλευση, αμέριμνα σε μια αδιαμόρφωτη νέα πραγματικότητα, τρομάζει.
