Την τελευταία του πνοή, εξαιτίας των κακουχιών, της ταλαιπωρίας και της υποθερμίας που του προκάλεσε το κρύο, άφησε ένας 21χρονος πρόσφυγας έξω από εκκλησία, το πρωί της Μεγάλης Δευτέρας, στο χωριό Κοίλα, κοντά στις Φέρες Αλεξανδρούπολης. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, πρόκειται για έναν άνδρα ηλικίας περίπου 21 ετών, ο οποίος κειτόταν νεκρός έξω από τον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου. Όπως χαρακτηριστικά λένε οι Αρχές, ο νεαρός πρόσφυγας ήταν «βρεγμένος μέχρι το κόκκαλο», ταλαιπωρημένος και πιθανότατα, μην αντέχοντας το τσουχτερό κρύο, άφησε την τελευταία του πνοή από υποθερμία.
Ένας νέος άνθρωπος. Δεν άντεξε. Πέθανε. Έξω από μια εκκλησία. Μόνος και αβοήθητος. Δεν θα μάθουμε το όνομά του. Δεν θα μάθουμε από πού ξεκίνησε, τι βάσανα πέρασε για να φτάσει ώς εδώ. Κανείς δεν θα ιστορήσει τις ελπίδες που έψαχνε. Εδώ δεν θα τον κλάψει κανείς. Εδώ δεν θα λείψει σε κανέναν. Κάπου αλλού ίσως κάποιοι να περιμένουν νέα του. Ίσως κάποιοι να περιμένουν να μάθουν αν έφτασε ασφαλής εκεί που ονειρευόταν να πάει. Ίσως να μην έχουν ποτέ νέα του. Ούτε καν για το πού θάψανε το ξεπαγιασμένο του κορμί. Εδώ θα μείνει ένας ανώνυμος νεκρός. Ένας ακόμα νεκρός. Ένας ακόμη άνθρωπος που έγινε αριθμός. Ένας ακόμη ανώνυμος αριθμός στην λίστα την ατέλειωτη του πόνου.
Διαβάζω στα ρεπορτάζ πως από το χωριό Κοίλα περνούν συχνά μετανάστες και πρόσφυγες, με τους λιγοστούς κατοίκους να αφήνουν σε περβάζια παξιμάδια, λάδι και ελιές, προκειμένου να τα βρίσκουν οι πρόσφυγες περνώντας. Αυτός δεν πρόλαβε να συνεχίσει τον δρόμο του. Έμεινε εκεί. Ξεψύχησε σαν ξένος έξω από τον οίκο ενός ξένου θεού. Ξεχασμένος κι από τον ίδιο τον θεό του. Κι έτσι θα ξεχαστεί απ’ όλους. Δικούς του και ξένους. Χωρίς καν ένα όνομα να τον θυμίζει.
