Έχει ξαναγίνει. Στην πρώτη περίοδο της πανδημίας, προσπάθησαν να φορτώσουν στην Αριστερά κάποιον υπόρρητο αντιεμβολιασμό. Ο τάδε δεν ήταν τόσο κατηγορηματικός, άρα εννοούσε ότι το εμβόλιο δεν είναι απαραίτητο κ.λπ. Εκατοντάδες παραμορφώσεις θέσεων και αναπαραγωγές, για να φθείρουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως «χαϊδεύοντα τα αυτιά αντιεμβολιαστών». Σήμερα συμβαίνει το ίδιο με πρόφαση την Ουκρανία. «Κρυφοί πουτινιστές» στην Αριστερά. «Αναμιγνύουν την Ουκρανία με τη Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ για να διαχυθούν οι ευθύνες σε όλους». Ψευτιές, αλλά ποιος θα ψάξει την ακριβή δήλωση, διατύπωση; Στη συνέχεια δε, στήνεται ένα γαϊτανάκι, που τον αυθαίρετο αρχικό ισχυρισμό τον κάνει δεδομένο. «Πώς αισθάνεστε που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι με το μέρος των Ρώσων;» πετάει τη προβοκάτσια.
Κουτοπονηριές. Πάνω σε ένα υπαρκτό επικοινωνιακό ρεύμα, καβαλάνε (ως τζαμπατζήδες), εκμεταλλευόμενοι την ορμή του, για να φορτώσουν με αρνητικές σημάνσεις τον αντίπαλο, ενοχοποιώντας τον για κάτι που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα και τις θέσεις του. Άσε που τον οδηγούν στην άμυνα. Να απολογείται. «Όχι, δεν είμαστε αντιεμβολιαστές», «όχι, δεν είμαστε πουτινικοί».
Στο σκάκι, στο ποδόσφαιρο και στην πολιτική, μια ασφαλής τακτική είναι να «πάρεις το κέντρο» για να νικήσεις τον αντίπαλο. Στο μεν παιχνίδι, να υπερισχύσεις χωρικά, για να περιορίσεις τις συνδυαστικές δυνατότητες του αντιπάλου (να τον κλείσεις στα σκακιστικά ή ποδοσφαιρικά καρέ του), στη δε πολιτική να του πάρεις την κρίσιμη μάζα των ταλαντευόμενων ψηφοφόρων, που δίνουν, με τις μετακινήσεις τους, τη νίκη.
Στην πολιτική, οι ταλαντευόμενοι έχουν συγκεκριμένους αισθητικούς, συμπεριφορικούς κώδικες, που πριν από όλα αυτούς πρέπει να τηρήσεις, κατ' αρχήν για να μη φοβίσεις. Π.χ. δεν μπορείς σε μετριοπαθείς, ισοζυγισμένους μικροαστούς να απευθύνεσαι με τα φυσεκλίκια. Υψηλές και μόνιμες αξίες, όπως η κοινωνική γαλήνη, η ασφάλεια κ.λπ., στοιχεία με τα οποία «αναγνωρίζουν» τον εαυτό τους, δεν πρέπει να τους τις διαψεύδεις. Αλλιώς δεν θα σε ψηφίσουν ποτέ. Προτιμούν αυτόν που ενώ τις αξίες αυτές δεν τις φέρει, τις επικαλείται. Νοιώθουν πιο σίγουροι μαζί του.
Με πρόφαση αυτές τις παρατηρήσεις, ας δούμε και κάποιες εκτιμήσεις που τρέχουν σε δημοσιεύματα και άρθρα: «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πρώτο κόμμα. Οι μετρήσεις δείχνουν ότι είναι δεύτερο». Σε απάντηση αυτής της εκτίμησης, θυμίζω το 2012. Δεύτερο κόμμα μπορεί να ήταν, αλλά είχε την ορμή κυρίαρχου. Το πρόβλημα δεν είναι η αριθμητική (που πολυμεταβάλλεται συνεχώς μέχρι την κάλπη) αλλά η δύναμη. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώσει ηγεμονικό ρεύμα ή χειριστεί αμυντικά το κυβερνητικό λόμπυ και γραφειοκρατικά τον εαυτό του. Φυσικά, η νέα εκδοχή της δύναμής του δεν θα βασίζεται στην ομορφιά του ούτε στον έρωτα των μαζών, όπως το 2010-2015. Πάνε αυτά. Είναι περπατημένος, πιο ψημένος, εκπαιδευμένος, πραγματιστής, άρα μπορεί να έχει τη δύναμη ενός οραματικού ρεαλισμού. Την έχει όμως; Ή ξαναχύνει την καρδάρα μπλεγμένος σε γραφειοκρατικούς διαγκωνισμούς ομάδων που δεν έχουν αναφορά το έξω, τον κοινωνικό βρασμό;
Χρειάζεται να συγκεφαλαιώσει, ως σοβαρή, μεγάλη πολιτική δύναμη, και την οδύνη του κόσμου και την απογοήτευση, δίνοντας όμως πολιτικό σχήμα. Όχι πουσάροντας τη δυσφορία (για να πάρει τον ψηφοφόρο) αλλά σχεδιάζοντας την απάντηση, υποδεικνύοντας τη λύση (και θα πάρει τον ψηφοφόρο). Δουλειά. Προτεραιότητες. Όχι όλα και συγχρόνως. Πολλά μέτωπα χαώδη, ισοϋψή, χωρίς ίχνος κοινοβουλευτικής οργάνωσης (πότε κατεβαίνει κάποιο νομοσχέδιο, πότε ψηφίζεται,πώς συνδυάζεται ή όχι και με τι τροπολογίες κ.λπ.). Ποια διεύθυνση, σε ποιο υπουργείο δυσχεραίνει (ή, αντίθετα, τρέχει), πώς διευθετείται η πολυπλόκαμη αυτοδιοικητική παράμετρος, πώς αξιοποιούνται οι κινήσεις πολιτών, πώς, τεχνικά, καταστέλλεται διαφθορά, μαφίες κ.λπ. Όχι ρητορικά. Με λύσεις τεχνικά εφαρμόσιμες.
