Τροφή σε όλα τα ρωσοφοβικά συστήματα έδωσε ο Βλ. Πούτιν αναγνωρίζοντας τις Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονμπάς και του Λουχάνσκ στην Ουκρανία. Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης πλημμύρισαν με ειδήσεις ότι ο "τσάρος" βάζει φωτιά στην περιοχή με απρόβλεπτες συνέπειες. Έχουν δίκιο;
Η κίνηση του Κρεμλίνου δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Όλα δείχνουν ότι βαδίζει βάσει σχεδίου. Το σενάριο αυτό συνέβη με τις «αναγνωρίσεις» της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας στην «εχθρική-φιλοαμερικανική» Γεωργία, ενώ παραλλαγή του αποτελεί η Υπερδνειστερία, την οποία η Δύση κάνει πως δεν βλέπει. Οι μετασοβιετικές ελίτ περί τον Πούτιν αποδεικνύουν ότι έχουν πλέον την τεχνογνωσία με αργά και αποφασιστικά βήματα να υλοποιήσουν τα αυτοκρατορικά σχέδιά τους. Θεωρούν δεδομένο ότι πρέπει να έχουν τον πρώτο λόγο σε όλα τα πρώην τσαρικά εδάφη.
Η Μόσχα δεν αισθάνεται ασφαλής στα δυτικά της σύνορα. Το έχει δηλώσει με κάθε τρόπο και οι Αμερικανοί κάνουν τα πάντα για να την επιβεβαιώσουν. Από τη Βουλγαρία μέχρι τις βαλτικές Δημοκρατίες υπάρχουν χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ με αντιρωσικές κυβερνήσεις που έχουν στα εδάφη τους αμερικανονατοϊκές βάσεις με πυραύλους που τη σημαδεύουν. Μοναδική «φιλική» χώρα θεωρεί τη Λευκορωσία του Λουκασένκο, η οποία μετά τους πρόσφατους κλυδωνισμούς με τις αντικυβερνητικές διαμαρτυρίες, όχι μόνο επανήλθε στην αγκαλιά της Μόσχας, αλλά ισχυροποιήθηκαν και οι δεσμοί τους. Στον Νότο η κατάσταση είναι μοιρασμένη, ενώ στα ανατολικά σύνορα της Ρωσίας υπάρχει άλλη «τάξη», με κυβερνήσεις περισσότερο συνεργάσιμες με τη Μόσχα μετά την ουσιαστική απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων. Πρόσφατο παράδειγμα το Καζακστάν, όπου ισχυροποίησε τη θέση του ο Πρόεδρος Τοκάγεφ αφού ξεδόντιασε το παλιό καθεστώς Ναζαρμπάεφ, ο οποίος επιβίωσε από τη σοβιετική εποχή μέχρι και σήμερα και είχε δεσμούς και με άλλα κέντρα πλην της Μόσχας.
Ο χώρος της πρώην Σοβιετικής Ένωσης αποτελούσε από το 1991 πεδίο αντιπαράθεσης Ρωσίας-ΗΠΑ με θεατές τις δυτικοευρωπαϊκές χώρες. Κορυφαία θέση σ' αυτή την αναμέτρηση κατέχει η Ουκρανία, η οποία έχει δεινοπαθήσει από την εποχή της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης.
Οι Δυτικοί, και κυρίως οι Αμερικανοί, γνωρίζουν πολύ καλά ότι η απόσχιση της Ουκρανίας από τη σφαίρα επιρροής της Μόσχας ήταν μαχαιριά στην καρδιά του ρωσικού μεγαλοϊδεατισμού. Στα εδάφη αυτά γεννήθηκε το ρωσικό έθνος και αποτελούσαν πάντα κομμάτι της αυτοκρατορίας σε οποιαδήποτε μορφή της. Δεν είναι, λοιπόν, μόνο οικονομική και στρατιωτική η σημασία της περιοχής, αλλά και εθνοτική-ιδεολογική. Οι μετασοβιετικοί πολιτικοί μπορούσαν να ανεχθούν την αποκοπή από τον ρωσικό κορμό της Γεωργίας ή του Αζερμπαϊτζάν και των βαλτικών Δημοκρατιών. Δεν μπορούν να χωνέψουν την απώλεια της Ουκρανίας, που αποτελεί το μαργαριτάρι στο αυτοκρατορικό στέμμα. Γι' αυτό και έγινε πεδίο αντιπαράθεσης, με πραξικοπήματα και πολιτικές αναταραχές, στις οποίες οι Δυτικοί έκαναν πρωταγωνιστές τους φασίστες, απογόνους των ναζιστών.
Το μέλλον κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει. Όμως είναι σίγουρο ότι δεν υπάρχουν συνθήκες για μια ουδέτερη Ουκρανία, φιλική και προς τις δύο πλευρές, κάτι σαν τη Φινλανδία. Η Μόσχα δεν θα ησυχάσει εάν δεν επιβάλει τους όρους της, καθώς τη θεωρεί κομμάτι της Ρωσίας. Την ίδια ώρα, οι Δυτικοί, κυρίως οι Αμερικανοί, θα συνεχίσουν να επεμβαίνουν σε ένα κράτος με μοναδικό σκοπό ύπαρξης τον αντιρωσισμό.
