Υπάρχει πιο «ανήσυχο» κόμμα από τον ΣΥΡΙΖΑ στην ελληνική πολιτική σκηνή; Δυστυχώς, ή ευτυχώς, όχι. Ακόμα και στη Ν.Δ. των αναβαπτισμένων ακροδεξιών, των ντροπαλών χουντικών, των αλεξιπτωτιστών του επιτελικού κράτους, των μεταναστών από άλλα κόμματα, των καραμανλικών, των λαϊκών και των λόμπι του μεγάλου κεφαλαίου, κιχ δεν ακούγεται. Ένας Κύρτσος δεν φέρνει την άνοιξη ούτε διαταράσσει την ομοφωνία. Ο γάιδαρος εκεί πετάει χωρίς κανένας να αισθάνεται απορία και όλοι βλέπουν τον γυμνό βασιλιά τους ντυμένο σε πορφύρες και Κολάμπια.
Στον ΣΥΡΙΖΑ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Έχει γίνει κανονικότητα να προκύπτει κάθε τόσο μια δήλωση, ή πρωτοβουλία, που θα την αρματώσει κατάλληλα η αντίπαλη προπαγάνδα για να αλλάξει την ατζέντα. Αυτοί είναι κυβέρνηση, θα πεις, τους ενώνει η εξουσία. Εντάξει, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ χθες ήταν κυβέρνηση και αύριο θα ξαναγίνει. Και για να ξαναγίνει είναι βασικό, αλλά δεν αρκεί, να αντιπολιτεύεται με επιτυχία. Πρέπει και να πείθει ότι διαθέτει το πρόγραμμα, αλλά και τα ώριμα στελέχη, τη συνοχή, τη σοβαρότητα, την αποφασιστικότητα, τη σύμπνοια, ώστε να μπορεί να κυβερνήσει χωρίς παρατράγουδα.
Εμείς έχουμε δημοκρατία, όμως. Μια χαρά κάνουμε και την έχουμε και υπάρχει πικρή πείρα από τις εποχές που δεν την είχαμε. Αλλά η δημοκρατία εξαντλείται στην ελευθερία της γνώμης; Δεν είναι σύστημα -το καλύτερο χωρίς αμφιβολία- λήψης και εφαρμογής αποφάσεων; Δεν υπάρχει δηλαδή στη δημοκρατία ένα στοιχείο καταναγκασμού για όσους βρίσκονται στη μειοψηφία; Αν υποτιμούμε την αποτελεσματικότητα που εξασφαλίζεται με την ελευθερία κάθε μειοψηφίας να δίνει τη μάχη της, αλλά και τον σεβασμό στις αποφάσεις της πλειοψηφίας, τι ακριβώς δημοκρατία πρεσβεύουμε;
Υπάρχουν δύο ζητήματα εδώ. Το ένα είναι ο περισπασμός ζωντανών δυνάμεων σε ατέρμονες εσωτερικές μάχες μεταξύ λίγο - πολύ παγιωμένων θέσεων. Το άλλο είναι η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ προς τα έξω. Προς εκείνους που θέλει να πείσει. Η εχθρική προπαγάνδα ακριβώς αυτό θεωρεί μαλακό υπογάστριό του και εκεί συγκεντρώνει τα πυρά της. Αμφισβήτηση, σύγκρουση, τι είπε ο ένας, τι είπε ο άλλος, έτσι ο Πολάκης, αλλιώς οι 53. Κάθε μέρα σχεδόν. Με το πριόνισμα του Τσίπρα κοινό παρονομαστή. Και με προφανή στόχο να απογοητεύσει τους αποφασισμένους και να απομακρύνει τους αναποφάσιστους.
Και να μην μιλάμε επειδή η Ν.Δ. παραποιεί και εκμεταλλεύεται αυτά που λέμε; Να μιλάμε, αλίμονο αν στον ΣΥΡΙΖΑ δεν ανθίζουν όλα τα λουλούδια. Αλλά καλό είναι να μην ξεχνάμε και τις ρίζες. Τον κόσμο μας, τη συλλογικότητα, την ατζέντα, τη συγκυρία, τον αντίπαλο, την προπαγάνδα του. Γιατί χωρίς ρίζες γίνονται και τα ωραιότερα άνθη ανεμομαζώματα. Δυστυχώς και διαβολοσκορπίσματα...
