Έμπλεος εθνικής υπερηφάνειας υποδέχθηκε χθες ο πρωθυπουργός τα έξι νέα μαχητικά αεροσκάφη από τη Γαλλία, εξίσου πανευτυχής ο υπουργός Εξωτερικών έβγαλε στο μπαλκόνι τον ομόλογό του από την Κύπρο για να του δείξει πώς πετάνε πάνω από την Ακρόπολη. Μέχρι και ο ευρωβουλευτής Βαγγέλης Μεϊμαράκης από το Στρασβούργο επέλεξε να ξοδέψει πολύτιμο χρόνο από τα 60 δευτερόλεπτα της τοποθέτησής του για τα σχέδια της Γαλλικής Προεδρίας της Ε.Ε. για να ευχαριστήσει τον Εμανουέλ Μακρόν που έστειλε τα Ραφάλ στην Αθήνα. Σε μια Αθήνα όπου αλυχτούσαν τα σκυλιά την ώρα που τα αεροπλάνα έσκιζαν τον αέρα - κι όπου οι τηλεπαρουσιαστές κονταροχτυπιούνταν μεταξύ τους για το ποιος / ποια θα πει την πιο ηρωική κουβέντα για το σόου, λες και η χώρα μόλις είχε κερδίσει έναν πόλεμο.
Σε σύγκριση με τα ηρωικά που ακούστηκαν στις τηλεοράσεις, η τοποθέτηση του πρωθυπουργού ήταν σχεδόν σεμνή -“μετά από μία δεκαετία λιτότητας είμαστε και πάλι σε θέση να αναβαθμίσουμε τις αμυντικές δυνατότητες της χώρας”, είπε-, ενώ φρόντισε να ξεστομίσει και δυο λόγια για την πίστη του στη διπλωματία και στις δυνατότητες του διαλόγου. Ωστόσο, αυτό που απέπνεε χθες η όλη φιέστα ήταν ένας πεισματάρικος μικρομεγαλισμός - έστω κι αν δεν ήταν αυτή η πρόθεση της κυβέρνησης. Μια χώρα με αυτοπεποίθηση για το δίκιο της, για τη διπλωματία της, για τα επιχειρήματά της στη διεθνή σκηνή και βεβαίως για τις ένοπλες δυνάμεις της, δεν χρειάζεται να στήσει τέτοια σόου. Προβολή ισχύος κάνουν συνήθως εκείνες οι μεγάλες και μεσαίες στρατιωτικές δυνάμεις που διεκδικούν κάτι πέρα από το δίκιο τους εις βάρος κάποιου άλλου. Η Ελλάδα δεν ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία. Κι ενώ έχει κάθε λόγο να φροντίζει για την άμυνά της στη δύσκολη γειτονιά του πλανήτη που κείται, δεν έχει κανέναν λόγο να καλωσορίζει με τιμές αρχηγού κράτους έξι Ραφάλ. Αντιθέτως, αυτές οι φιέστες κάνουν κακό, επειδή μπορεί να παρερμηνευτούν είτε ως ένδειξη αδυναμίας είτε ως απειλή.
Υποτίθεται ότι για την ελληνική κυβέρνηση το βασικό εργαλείο αποτροπής μιας επίθεσης από την Τουρκία είναι η διπλωματία. Υποτίθεται ότι ο Δένδιας είναι συνέχεια πάνω σε ένα αεροπλάνο για να κερδίζει νέους συμμάχους, για να πείσει τον υπόλοιπο κόσμο για τα ελληνικά δίκαια. Υποτίθεται ότι ο Μητσοτάκης έχει ως βασικό στόχο τον διάλογο με την Τουρκία και τη Χάγη. Κομμάτι αυτής της στρατηγικής είναι η συνετή ενίσχυση της εθνικής άμυνας. Η επίδειξη με τα Ραφάλ, πάλι, ήταν ένα ανόητο μικροκομματικό παιχνίδι που δεν βοηθά τη χώρα - μπορεί ούτε καν την κυβερνώσα παράταξη.
