Για να γράψεις, πρέπει πάντα από κάπου να πιαστείς. Από μια ιδέα, από μια είδηση, από την προσωπική ιστορία κάποιου, από μια αφήγηση, έστω κι από ένα κατασκεύασμα της φαντασίας σου, κάτι που πολύ συχνά παρατηρείται στον χώρο της δημοσιογραφίας. Από κάπου πάντως έχεις την ανάγκη να πιάσεις το νήμα για να ξεδιπλώσεις τη δική σου εκδοχή. Αν και στις μέρες μας είναι οι συνθήκες τέτοιες που, όταν ξεκινάς να γράψεις, δεν ξέρεις από πού να πρωτοπιαστείς, αφού κάποιοι φροντίζουν να σε τροφοδοτούν με πλήθος ευκαιριών.
Κι έρχεται μια μέρα που όλα μοιάζουν μάταια, τα χέρια βαραίνουν από απογοήτευση και τα δάχτυλα δεν υπακούν στις προκλήσεις της επικαιρότητας. Είναι, βλέπεις, κάτι ενοχλητικές, αλλά αναπόφευκτες στιγμές που αναρωτιέσαι για ποιον γράφεις κι αν κανείς σε διαβάζει κι έρχεται μια φωνή που εκφράζει την ψυχρή αλήθεια κάποιων αριθμών να σου παραλύσει τα πάνω άκρα. Είναι η φωνή που σου λέει και σου υπενθυμίζει πως η δύναμη των αριθμών είναι μεγαλύτερη από αυτή των λέξεων και σε προσγειώνει απότομα πάνω στο πληκτρολόγιο.
Μόνο που στην Ιστορία οι αριθμοί είναι μονάχα χρονολογίες κι όλα τα άλλα είναι λέξεις. Γιατί οι λέξεις είναι αυτές που κουβαλάνε την Ιστορία. Την κάθε ιστορία. Τη μικρή και τη μεγάλη. Την ατομική αλλά και τη συλλογική. Λέξεις που τυπώνονται στο χαρτί και μένουν ζωντανές σε πείσμα του χρόνου και των αριθμών. Γι’ αυτό και τα χέρια πρέπει να επιμένουν στη γραφή, όσο δυσβάσταχτο κι αν είναι το βάρος της απογοήτευσης και του φόβου. Να πιάνουμε κάθε μέρα την άκρη ενός νήματος και να το ξεδιπλώνουμε με λέξεις μέχρι η άλλη άκρη του να φτάσει στα μάτια του αναγνώστη, που θα πάρει αυτή την ιστορία και θα την κάνει κομμάτι της δικής του ιστορίας.
