Είναι βέβαιο ότι ο χρόνος που περνάει κάνει τα πράγματα όλο και πιο δύσκολα για κάθε κυβέρνηση που θέλει να σώσει την κατάσταση. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, οι χορηγοί της και οι δανειστές, βιάζονται να ολοκληρωθεί το πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας πριν ο δικός τους απολέσει την πολύτιμη, για τον σκοπό τους, κοινοβουλευτική αυτοδυναμία. Ουσιαστικά όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας ξεπουλήθηκαν με συναλλαγές πάνω και κάτω από το τραπέζι. Η δημόσια Παιδεία συρρικνώνεται προσφέροντας άφθονη πελατεία στον ιδιωτικό τομέα. Το ίδιο εξελίσσεται και στην Υγεία, με τα μεγάλα ιδιωτικά θεραπευτήρια να έχουν εξαγοραστεί από επιθετικά funds που μυρίστηκαν εύκολα και μεγάλα κέρδη.
Το Ελληνικό Δημόσιο δεν διαθέτει πλέον συμμετοχή και επιρροή στο τραπεζικό σύστημα και στους κρίσιμους τομείς της ενέργειας, των καυσίμων και των τηλεπικοινωνιών. Αυτό, σε συνδυασμό με την υποδούλωση όλων των ανεξάρτητων ρυθμιστικών αρχών, φούντωσε τις κερδοσκοπικές διαθέσεις. Παντού στην αγορά όλα πλέον ρυθμίζονται από καρτέλ. Κι αυτός είναι ο λόγος που η Ελλάδα είναι η ακριβότερη χώρα της Ε.Ε. σε κόστος ηλεκτρικής ενέργειας, φυσικού αερίου και τηλεπικοινωνιών - και όχι μόνο. Ελέγχοντας σχεδόν όλα τα μέσα ενημέρωσης, είτε μέσω των εφοπλιστικών οικογενειών είτε μέσα από «μπουκώματα» τύπου Πέτσα, περιορίζουν το κόστος των αντιλαϊκών αποφάσεών τους. Αστυνομικές δυνάμεις για το έγκλημα δεν υπάρχουν. Υπάρχουν και περισσεύουν μόνο για την αντιμετώπιση των κοινωνικών αντιδράσεων. Αυτό εννοούν όταν λένε «νόμος και τάξη»!
Παράλληλα, τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν καταφέρνουν να βρουν κοινή γλώσσα, αδιαφορώντας ή αδυνατώντας να αντιληφθούν τους εθνικούς -χωρίς υπερβολή- κινδύνους μιας υπερχρεωμένης χώρας που συρρικνώνεται ραγδαία και πληθυσμιακά. Η κοινοβουλευτική ομάδα της Ν.Δ. έχει μετατραπεί σε αγέλη που εγκρίνει τα πάντα, χωρίς κανείς να νοιάζεται για τη συνταγματική νομιμότητα. Επιπλέον, τα συνδικάτα έχουν νεκρώσει από τις γραφειοκρατικές ηγεσίες τους, ενώ οι απεργίες σχεδόν απαγορεύονται. Τα μόνα που επιτρέπονται είναι η περιστολή των αμοιβών εργασίας, η αύξηση των ωρών απασχόλησης, οι περικοπές στους μισθούς και οι απολύσεις. Θα βρεθούν πρωτοπορίες να αντισταθούν και να ηγηθούν της πολιτικής αλλαγής πριν είναι αργά;
