Μια περίκλειστη παρέα -αλλά και αυτή με εντάσεις και ρήγματα στο εσωτερικό της- έχει απομείνει στο Μαξίμου να στηρίζει και να εργάζεται για τον Κ. Μητσοτάκη, καθώς όλοι οι άλλοι νοιάζονται για την πάρτη τους.
Έτσι ο πρωθυπουργός ισορροπεί καθημερινά ανάμεσα στις απαιτήσεις της «αγίας τριάδας», Γεραπετρίτης - Σκέρτσος - Δημητριάδης, τις υποχρεώσεις του προς την Ευρώπη (το έχει ως πρώτη προτεραιότητα) και τις πολλαπλές και αλληλοσυγκρουόμενες δεσμεύσεις του προς τους «ιδιοκτήτες» της χώρας που τον έκαναν πρωθυπουργό.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα των απαιτήσεων της διαπλοκής είναι όσα παίζονται στο παρασκήνιο για την Εθνική Τράπεζα. Το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας θα πουλήσει το 25% που κατέχει και διάφοροι επιτήδειοι αναζητούν επιχειρηματίες που θα αγόραζαν. Το σύστημα της διαπλοκής (και ειδικά ο ιδιώτης μέτοχος της Εθνικής που προέκυψε μετά την ανταλλαγή των μετοχών με την Eurobank) ταρακουνήθηκε πάντως όταν γράφτηκε ότι ενδιαφέρεται ο εφοπλιστής Θανάσης Λασκαρίδης (που έχει τις γνωστές σχέσεις με τον πρωθυπουργό). Αυτά δεν είναι συμφωνημένα πράγματα και θα τον μαλώσουν.
Την ίδια ώρα, αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης καταγράφεται και στο πολιτικό σκηνικό. Δεν είναι μόνο το 28% των δημοσκοπήσεων που διαδέχτηκε το θηριώδες 41% που έδιναν στη Ν.Δ. πριν από μόλις έναν μήνα. Με 28%, στην καλύτερη, να μπεις σε κυβέρνηση συνεργασίας και να παζαρεύεις τη διαχείριση της εξουσίας που σήμερα τη νέμεσαι μόνος σου. Αντίθετα, το 41% ενεργοποιούσε το σενάριο της συγκυβέρνησης με το ΚΙΝ.ΑΛΛ. εφόσον ο Αν. Λοβέρδος γίνει πρόεδρος και της μελλοντικής αφομοίωσης του ΚΙΝ.ΑΛΛ. από τη Ν.Δ..
Όμως το πουλάκι τού 41% πέταξε.
Άλλωστε στο Μαξίμου γνωρίζουν ότι η Δικαιοσύνη τρίβει τα χέρια της όταν η πολιτική εξουσία έχει εσωτερικούς κλυδωνισμούς και εκμεταλλεύεται τις νομικές εκκρεμότητες των πολιτικών προσώπων. Και μπορεί ο Κ. Μητσοτάκης να ενδιαφέρεται μόνο για την τύχη του Άδ. Γεωργιάδη, όμως οι άλλοι δεν μένουν με σταυρωμένα χέρια. Το δείχνουν οι χρονικές συμπτώσεις. Τυχαίο νομίζετε πως είναι ότι ζητήθηκε βοήθεια από αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και υπουργό Εξωτερικών; Τυχαία νομίζετε πως είναι η αρθρογραφία Βενιζέλου που υιοθετεί (προφανώς όχι την πολιτική και την πολεμική, αλλά) την επιχειρηματολογία και τη φρασεολογία του Αλ. Τσίπρα;
