Τώρα κρύβεται... Στα φουστάνια της παλλακίδας που αποκαλούν με τα ξεχαρβαλωμένα ελληνικά τους ενημέρωση. Δειλός στην ανικανότητά του και μοιραίος στον ναρκισσισμό του, αποστρέφει το βλέμμα από τους 15.000 νεκρούς. Δεν θέλει, δεν μπορεί, δεν τολμά να αναμετρηθεί με την τραγωδία και με τις ευθύνες του. Προτιμά να μας παρουσιάζει -ακόμα!- μια κατάσταση όπου όλα βαίνουν καλώς όταν ο βουβός θρήνος κατακλύζει όλη τη χώρα.
Τώρα κρύβεται... Ο ίδιος που πριν λίγο καιρό δεν έχανε την ευκαιρία να βγαίνει στα κανάλια, κατάλληλα φωτισμένος, δασκαλεμένος και ενδεδυμένος για να μας εξαπολύσει άλλο ένα διάγγελμα νίκης κατά της πανδημίας. Να χειροκροτήσει άλλη μια φορά τον εαυτό του. Να αποδεχτεί άλλη μια φορά με σεμνότητα φαρισαίου το θυμίαμα λίστας και ληστών. Να συγχαρεί τον εαυτό του για τη μοναδική επιτυχία. Και να κηρύξει την επιστροφή στην κανονική κανονικότητα.
Τώρα κρύβεται... Πολιορκημένος από νεκρούς που ζητούν βουβά τον λογαριασμό, χωρίς κανένα φως στο τούνελ του θανατικού, παίρνει κεφάλια για να κρύψει πίσω τους το δικό του άδειο από αισθήματα και συγγνώμη. Όλοι οι επιτελείς της μάχης, στρατηγοί και συνταγματάρχες, ιπτάμενοι και πεζοί, υπέργειοι και υπόγειοι, με στολή και κουστούμι, που εισέπρατταν παράσημα, καρατομήθηκαν. Η νίκη κατά του κορωνοϊού είχε πατέρα. Η θανάσιμη ήττα περιφέρεται ορφανή.
Τώρα κρύβεται... Αυτός, ναι, ο ίδιος, που έκανε την ανηθικότητα μέτρο σύγκρισης ανάμεσα σε φέρετρα και στρέμματα, αντικρίζει από τα εύφορα στρέμματα των offshore, των Pandora Papers και των hedge funds, με πλούσια σοδιά για γονείς και τέκνα, τον χάρτη της χώρας διάστικτο από φέρετρα. Αλλά καμιά συναίσθηση ευθύνης, ενοχή, τύψη δεν σκιάζει το χαμόγελό του. Χθες νίκησε ο ίδιος. Σήμερα φταις εσύ, ο Χατζηπετρής, η διεθνής κρίση. Και οι λαϊκιστές της Άκρας Αριστεράς!
Τώρα κρύβεται... Πίσω από giga και χάντρες, επερχόμενη ανάπτυξη και ταμεία ανάκαμψης. Θάνατός μας η ζωή του για όσους δεν κατάλαβαν. Με την ελπίδα πως θα δοξαστεί κρυπτόμενος. Και με τη βεβαιότητα όλων των ηγεμόνων του είδους του ότι λαός διχασμένος, πάντα ηττημένος. Ποιος να του μάθει τι εννοεί ο ποιητής όταν λέει «λίγο ακόμα θα δούμε...». Και θα δει κι αυτός, θέλει δεν θέλει...
