Μπορεί να υπερβαίνει τις διακηρυγμένες προθέσεις των ενοίκων του Μαξίμου και των εξωτερικών συμβούλων του, αλλά αυτό που συντελείται μπροστά στα μάτια μας, και μάλιστα με μεγάλη βιασύνη τους τελευταίους μήνες -με νομοθετήματα, εξαγγελίες, χρηματοδοτήσεις, φοροελαφρύνσεις, με όσα εν πάση περιπτώσει συνθέτουν την κυβερνητική πολιτική- είναι ένα σχέδιο βίαιου, από τα πάνω μετασχηματισμού τής κοινωνίας. Μια άσκηση κοινωνικής μηχανικής διά νομοσχεδίων και υπουργικών αποφάσεων.
Δεν είναι πρωτοφανές, υπάρχουν πολλά ιστορικά παραδείγματα διακυβέρνησης και μετασχηματισμού πόλεων, κρατών και αυτοκρατοριών διά διαταγμάτων -από τη σεισάχθεια του Σόλωνα μέχρι τις Νεαρές του Ιουστινιανού και από τις φυλές του Κλεισθένη μέχρι την αποδυνάμωση των Δυνατών από τη μακεδονική δυναστεία-, αλλά υποθέτω ότι αποτελεί ιστορική ύβρη να συγκρίνουμε την αρχαία Αθήνα ή το Βυζάντιο με τις εμπνεύσεις του σχεδίου Πισσαρίδη και τις τσαπατσουλιές τής κυβέρνησης της Ν.Δ. Πλην όμως, και σ’ αυτές τις τσαπατσουλιές υπάρχει ένα στρατηγικό βάθος, έστω κι αν προκύπτουν κυρίως ως εισηγήσεις και ρουσφέτια σε πλούσιους φίλους και μεγαλοσχήμονες κολλητούς.
Ενώ, λοιπόν, είναι προφανές ότι με εργαλεία τα κονδύλια του ταμείου ανάκαμψης, του ΕΣΠΑ και τη συνδιαχείριση πόρων 70 δισ. και πλέον από την κυβέρνηση και τις τράπεζες επιχειρείται μια εκτεταμένη αναδιάρθρωση της παραγωγικής και επιχειρηματικής βάσης της χώρας, τρία άλλα μέτρα που αποσαφηνίστηκαν τις τελευταίες μέρες αποκαλύπτουν τον μεγαλεπήβολο σχεδιασμό της κυβέρνησης για θεαματικές ανακατατάξεις στην κοινωνική πυραμίδα.
Στη βάση της πυραμίδας, η υπόθεση της efood προδίδει ότι η κυβέρνηση επιχείρησε, σχεδόν στα μουλωχτά, να επεκτείνει και να εδραιώσει την «ουμπεροποίηση» της απασχόλησης του νεανικού πρεκαριάτου. Με «μιλημένες» διατάξεις και ακροβατικές διατυπώσεις που απλώς νομιμοποιούσαν τη ζούγκλα που είχαν ήδη δρομολογήσει οι εγχώριες ψηφιακές πλατφόρμες. Οφείλουμε ευγνωμοσύνη στους εργαζόμενους της efood που εν μέρει ακύρωσαν αυτόν τον σχεδιασμό. Και, κυρίως, γιατί βοήθησαν να μάθει και να πάψει να γίνεται άθελά του συνένοχο το ευρύ κοινό στην επιβολή δουλοκτητικών εργασιακών σχέσεων.
Στο μέσο της πυραμίδας, η περιούσια μεσαία τάξη, το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου όλων των κομμάτων διακυβέρνησης, οι εκατοντάδες χιλιάδες ατομικοί, μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες γίνονται μήλον της έριδος για τον αριθμό και το μέγεθός τους. Ο διακηρυγμένος στόχος τής έκθεσης Πισσαρίδη για δραστική μείωση των επιχειρήσεων τίθεται σε εφαρμογή τόσο μέσω των φορολογικών κινήτρων για συγχωνεύσεις και εξαγορές όσο και με το δέλεαρ των κονδυλίων του ταμείου ανάκαμψης. Επιδιώκεται να επισπευσθεί και να ολοκληρωθεί ό,τι δεν πέτυχαν η μνημονιακή δεκαετία και η πανδημία. Μολονότι η απορυθμισμένη αγορά έτσι κι αλλιώς κάνει ακατάπαυστα τη δουλειά τής συγκεντροποίησης και της μονοπώλησης, παραμένει ενοχλητική η παρουσία και η διαρκής αναπαραγωγή αυτών των σμηνών από επιχειρηματικά «κουνούπια» που πιάνουν χώρο και ρουφάνε μικρά μερίδια αγοράς. Ο Άδωνις εξέφρασε απλώς φωναχτά την ενόχληση των αφεντικών και υποβολέων του.
Στην κορυφή της πυραμίδας, ωστόσο, η κοινωνική μηχανική του Μαξίμου επιφυλάσσει μια επέμβαση πιο λεπτεπίλεπτη και χειρουργική. Η αύξηση του αφορολογήτου ορίου στις γονικές παροχές στις 800.000 ευρώ είναι μια εμβληματική παρέμβαση, που δεν έχει καμιά σχέση με ψηφοθηρία ενόψει εκλογικών σχεδιασμών. Είναι μια γενναιόδωρη προσφορά στο πλουσιότερο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Ένας μηχανισμός αναπαραγωγής τής ιθύνουσας τάξης αυτής της χώρας, όποιας και όσης έχει επιβιώσει από τις ηχηρές καταρρεύσεις τής μνημονιακής δεκαετίας, όσων και όποιων έχουν επιλέξει να μείνουν στην μπίζνα, στις κρατικές προμήθειες, στο κυνήγι των αγορών, στη χρηματιστηριακή κερδοσκοπία, αντί να πουλήσουν επιχειρηματικά φιλέτα και σαπάκια σε άλλους ή σε ξένους. Οι αστικές φαμίλιες της χώρας, με τα πολυτελή ακίνητά τους, τις παχυλές αποταμιεύσεις εντός και εκτός Ελλάδας, τις οικογενειακές επιχειρήσεις, τις μετοχές, τα εταιρικά μερίδια, τα ομόλογα και τις εξωτικές επενδύσεις τους, έχουν την ευκαιρία να μεταλαμπαδεύσουν φθηνά περιουσία και ηγεσία στους νεαρούς βλαστούς τους, στην επόμενη γενιά. Καιρός να πιάσουν τόπο τα masters και τα ΜΒΑ στα αμερικανικά και βρετανικά πανεπιστήμια. Όσο γλέντησαν γλέντησαν τα κωλόπαιδα, ώρα για δουλειά. Για το καλό της φαμίλιας. Και της τάξης τους.
