Σήμερα λέμε να κάνουμε μερικές σκέψεις για τον κόσμο, γιατί είναι και καλοκαίρι.
Είμαστε σε περίοδο τεράστιων αλλαγών. Και, φυσικά, δεν το συνειδητοποιούμε, γιατί τα μεγάλα πράγματα τα συνειδητοποιείς 300 χρόνια αργότερα.
Υπάρχουν τρία πρωτοφανή πράγματα που βρίσκονται σε εξέλιξη.
Το ένα είναι το προσφυγικό. Το προσφυγικό φέρνει μεγάλες πολιτικές αλλαγές στην Ευρώπη.
Και απειλεί με πολύ σοβαρές συντηρητικές αναδιπλώσεις.
Δείτε τις Ουγγαρίες και τις Πολωνίες. Όσο περισσότερο παίρνουν μέτρα κατά των εκτρώσεων και όσο περισσότερο φιμώνουν τον Τύπο, τόσο περισσότερο αυξάνεται η δημοτικότητα των κυβερνήσεών τους.
Σε προηγούμενες δεκαετίες, τύποι σαν τον Σαλβίνι θα ήταν οι γραφικοί του καφενείου, άντε τίποτα κοινοτάρχες στο χωριό τους. Τώρα οι Σαλβίνι αξιώνουν να κυβερνήσουν τις ευρωπαϊκές χώρες.
Παραδοσιακά κόμματα εξουσίας καταποντίζονται. Οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες, οι Γάλλοι δεξιοί και σοσιαλιστές, όλο το ιταλικό πολιτικό σύστημα.
Η Ευρώπη γράφει νέες σελίδες στην ιστορία της ανθρώπινης βαρβαρότητας. Στα ελληνικά νησιά, στη Λιβύη, στους ισπανικούς θύλακες του Μαρόκου και στα κύματα της Μεσογείου.
Ένα βασικό πρόβλημα είναι ότι τις τελευταίες δεκαετίες οι πολίτες της Ευρώπης έχουν χάσει την ασφάλεια της εργασίας και του κοινωνικού κράτους.
Την ώρα που τα καπιταλιστικά κέρδη εκατονταπλασιάστηκαν και έφυγαν για τις χρηματαγορές και τις οφσόρ.
Το προσφυγικό λοιπόν βοηθάει να συσπειρώνονται γύρω από τις κυβερνήσεις τους και να κατηγορούν λάθος ανθρώπους για την ανασφάλειά τους.
Το δεύτερο ζήτημα είναι η πανδημία.
Το πρωτοφανές με την πανδημία είναι ότι το ίδιο το σύστημα διέκοψε τη λειτουργία της οικονομίας για να στηρίξει τα συστήματα Υγείας. Κάτι που δεν συμβαίνει ούτε στον πόλεμο.
Και, φυσικά, η οικονομία δεν πρόκειται να επανεκκινήσει αν δεν εκλείψει πλήρως ο ιός. Αυτά τα πρόσκαιρα ανοίγματα ανάμεσα σε δύο κύματα δεν φτάνουν ούτε για παρηγοριά.
Ας δούμε τι συμβαίνει εδώ. Πρώτα πρώτα, μαθαίνουμε την αξία των δημόσιων συστημάτων Υγείας.
Την οποία βασικά την ψιλοξέραμε. Απλώς τώρα μαθαίνουμε την αναξιοπιστία και την απληστία των ιδιωτικών.
Δεύτερον, βλέπουμε έναν εμπορικό πόλεμο με τα εμβόλια. Πόλεμο που δημιουργεί αποκλεισμούς και ανασφάλεια.
Η Ευρώπη π.χ. δεν έχει πρόσβαση στο ρώσικο και το κινέζικο εμβόλιο. Και οι εμπορικοί πόλεμοι ανάμεσα σε εταιρείες προκαλούν εκστρατείες αλληλοδυσφήμησης για παρενέργειες.
Που έχουν ως αποτέλεσμα την επιβράδυνση των εμβολιασμών.
Οι εταιρείες θησαυρίζουν. Την ώρα που τα κράτη χρειάζονται τα χρήματα γιατί οι οικονομίες τους έχουν σταματήσει.
Αλλά το χειρότερο: το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη δεν έχει πρόσβαση σε εμβόλια. Γιατί υπάρχουν οι πατέντες που προστατεύουν τα κέρδη των εταιρειών.
Με αποτέλεσμα ο ιός να μεταλλάσσεται και να επανέρχεται.
Και κάθε φορά καταστρέφει ένα μεγαλύτερο κομμάτι της οικονομίας. Μέχρι να δούμε πού θα καταλήξει αυτό.
Είναι λοιπόν ο καπιταλισμός.
Το τρίτο είναι η κλιματική αλλαγή.
Δεν έχει να κάνει πλέον με εργαστηριακές μετρήσεις. Ο κόσμος την ζει.
Και το φαινόμενο επιταχύνεται πέρα από κάθε πρόβλεψη.
Οι άνθρωποι προβληματίζονται. Γι' αυτό και οι μισές διαφημίσεις στην τηλεόραση έχουν περιβαλλοντικό κόνσεπτ. Προσέξτε το.
Και τι κάνει ο καπιταλισμός; Ετοιμάζει ένα τεράστιο πακέτο πράσινων επενδύσεων που θα σώσουν τον πλανήτη.
Και τα οποία θα τροφοδοτήσουν το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού με καθαρή ενέργεια και καθαρά αυτοκίνητα, για όσους μπορούν να τα αγοράσουν.
Τεράστια μπίζνα. Αλλά δεν σώζεται έτσι ο πλανήτης.
Βασικά, όποιο πρόβλημα και να εντοπίσουμε, σκοντάφτουμε στον καπιταλισμό.
Ναι, τι;
