Η κυβέρνηση της νεοδεξιάς αντιμετώπισε ευκαιριακά ακόμα και το κρίσιμο θέμα του εμβολιασμού, στο οποίο είχε επενδύσει απόλυτα. Για να καλυφθεί το φιάσκο, το μαστίγιο της «ατομικής ευθύνης» υψώθηκε ξανά ώστε να μετατεθεί η ευθύνη στα συνήθη υποζύγια.
Οι επτά πληγές που επέφερε η κυβέρνηση στο όνομα της πανδημίας μένουν ανοιχτές...
Πληγή 1η: Αδιαφορεί πλήρως για τη δημόσια και πρωτοβάθμια Υγεία. Δεν έκανε το παραμικρό για να την ενισχύσει, αποστρέφοντας επιδεικτικά το βλέμμα από το εκ διαμέτρου αντίθετο ευρωπαϊκό παράδειγμα.
Πληγή 2η: Επενδύει στον διχασμό για να μην αναλάβει τις ευθύνες της για την ανατροπή του εμβολιαστικού της σχεδιασμού, παρά τις ηχηρές θριαμβολογίες του πρωθυπουργού που εξέθεσαν διεθνώς τη χώρα.
Πληγή 3η: Ανάγει σε στρατηγική της τον κοινωνικό αυτοματισμό όποτε έρχεται αντιμέτωπη με τις αντιδράσεις της κοινωνίας. Προνόμια στους εμβολιασμένους, απαξία στους ανεμβολίαστους, χωρισμός των καταστημάτων εστίασης τύπου απαρτχάιντ κ.ά.
Πληγή 4η: Εκπαιδεύει τους νέους στην εξαγορά, στα «δωράκια» για ένα αδιαπραγμάτευτο αγαθό, όπως αυτό της υγείας. Αντί να άρει τον αποκλεισμό από τα ρεπορτάζ Υγείας στα κανάλια ώστε να ενημερωθεί ο κόσμος για τις οδυνηρές πτυχές της πανδημίας, κρύβει τις εικόνες κάτω από το χαλί για να μην πλήξουν την «εικόνα» του πρωθυπουργού.
Πληγή 5η: Εκπαιδεύει τους πολίτες στην αποδοχή της καταστολής και του περιορισμού των ατομικών ελευθεριών. Αντί να πάρει μέτρα προστατευτικά και προληπτικά (ΜΜΜ ή εμβολιασμούς κατ’ οίκον), επιβάλλει πρόστιμα, ξυλοκοπά πολίτες και μετατρέπει τους εστιάτορες σε ελεγκτές που θα επιτηρούν τις διακρίσεις. Παράλληλα, παρουσιάζεται ως κάτι φυσικό τα προσωπικά δεδομένα να εκτίθενται σε οποιονδήποτε ανά πάσα στιγμή.
Πληγή 6η: Ο δημοκρατικός διάλογος ευτελίζεται, ενώ είναι ο μόνος που διασφαλίζει την έξοδο από τις κρίσεις. Αντ’ αυτού, όποιος τολμά να διαφωνεί με τις κυβερνητικές επιλογές πονηρά ταυτίζεται με τους «αντιεμβολιαστές».
Πληγή 7η: Τα δικαιώματα αντιμετωπίζονται ως είδος πολυτελείας ή «χάρης», ενώ ενδύονται με περιφρόνηση και απαξία υπό τη σκέπη του ακροδεξιού νεολογισμού περί «στείρου δικαιωματισμού».
Η κυβέρνηση, τέλος, παρ’ όλο που ελέγχει τα μέσα, δεν τα απέτρεψε από το να πάρουν μέρος στον πόλεμο των φαρμακευτικών, τρέφοντας το αντιεμβολιαστικό κίνημα υπό τη μόνιμη απουσία του ΕΣΡ.
