Ο κύριος Μητσοτάκης, σε μια εκδήλωση που θύμιζε κομματική γιορτή, αποφάσισε να τιμήσει στο Ζάππειο τα σαράντα χρόνια της κοινής πορείας Ελλάδας - Ε.Ε. (της τότε ακόμα ΕΟΚ). Στην ομιλία του, τόλμησε να πει ότι ο λαϊκισμός του 2015 ηττήθηκε οριστικά. Χαιρέκακα κούνησε το δάχτυλο στο 63% που το 2015 ψήφισε ΟΧΙ στον εκβιασμό των κάθε λογής πατρώνων με επικεφαλής τον Σόιμπλε. Απευθύνθηκε στους χαμένους στην κάλπη (γιατί ψήφιζαν εκείνη την ημέρα και η Μέρκελ και το ΝΑΤΟ και όλοι) αλλά θριαμβευτές στον κατοπινό εκβιασμό. Ομνύει ο κύριος Μητσοτάκης τώρα στο όνομά τους λέγοντας το δικό του “συγγνώμη που δεν ήμασταν πάντα υπάκουοι οι Έλληνες”.
Αν διάβαζε καλύτερα την ιστορία της Ελλάδας, τώρα με τα 200 χρόνια, θα έβλεπε πως κι ο Κολοκοτρώνης αναγκάστηκε να υπογράψει έκκληση προς τους Άγγλους παραδίδοντας τα κλειδιά της χώρας, όταν οι ορδές του Ιμπραήμ ξεπάστρευαν τον Μοριά. Όμως, ο Κολοκοτρώνης έκανε την Επανάσταση και όφειλε να την σώσει, γι’ αυτό υπέγραψε το δικό του “μνημόνιο”, την παράκληση προς την Αγγλία να μας σώσει. Αλλά ο Μητσοτάκης δεν ξέρει από αυτά, μόνο από αγγλική προφορά γνωρίζει όπως και από επικίνδυνα σπορ. Από πολιτική και αληθινό πατριωτισμό δεν έμαθε πολλά, μόνο όσα του δίδαξε ο Βουκεφάλας.
Το σκηνικό στο Ζάππειο μπορούσε να θυμώσει κάθε Έλληνα που εκείνες τις δύσκολες μέρες αντιστάθηκε. Εκτός από τον θυμό όμως ήρθε να προστεθεί και η έννοια του γελοίου στην υπόθεση. Θα μπορούσε κανείς να δει ότι ταυτόχρονα, στις μέρες μας, κυκλοφορεί ένα βιβλίο του Ανδρέα Ρουμελιώτη, πρώην υπουργού Οικονομικών τη δεκαετία του ’80. Εκείνος είχε χειριστεί τις σχέσεις ΕΟΚ - Ελλάδας και είχε περάσει και από το ΔΝΤ. Έχει τη δική του γνώμη, γνωρίζει πολλά πράγματα του παρασκηνίου και το βιβλίο του τιτλοφορείται «Από την Ελλάδα της Αλλαγής στην Ελλάδα της Παρακμής». Στην ουσία, περιγράφει έναν ακόμη εκβιασμό που υπέστη πολύ πρόωρα η Ελλάδα, παρόμοιο με εκείνον του 2015. Τότε, το 1980, για να δεχτούν οι Γερμανοί να υπογράψουν τη συνθήκη προσχώρησης της Ελλάδας, επέβαλαν όρους που υπονόμευσαν τη μετέπειτα πορεία της ελληνικής οικονομίας. Την οδήγησαν στην αποβιομηχάνιση, στην έκρηξη του κόστους παραγωγής, την πτώση παραγωγικότητας και εντέλει στην πλήρη απαξίωση. Δεν ήταν μνημόνιο εκείνος ο εκβιασμός του 1980, ήταν ίσως κάτι χειρότερο από αυτό. Γι' αυτό εξάλλου, ενώ τα μνημόνια του 2010, του 2012 και του 2015 δόθηκαν στη Βουλή, και ας μην τα διάβασαν όλοι, ωστόσο η συμφωνία προσχώρησης δεν δόθηκε ποτέ στη δημοσιότητα, ούτε καν στη Βουλή των Ελλήνων. Αυτός ήταν κι ο λόγος που το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ αποχώρησαν από την Βουλή, ενώ ο κ. Κύρκος και το ΚΚΕ Εσωτερικού ψήφισαν όχι. Δεν δέχτηκαν τη μη δημοσίευση των πρακτικών της διαπραγμάτευσης που επεβλήθη στην ελληνική κυβέρνηση για να κρυφτεί ο εκβιασμός που οδήγησε σε δεσμεύσεις υπονομευτικές για την ελληνική οικονομία.
Είχαμε προ ημερών μια συγκυρία. Παράλληλα με τους ύμνους Μητσοτάκη, τους εκβιασμούς που υπέστη η Ελλάδα (αν δεν υπήρχε μνημόνιο, έπρεπε να το ανακαλύψουμε μόνοι μας, έλεγαν) δύο γεγονότα έδειξαν το γελοίο της υπόθεσης. Από τη μια ο Ανδρέας Ρουμελιώτης αποκάλυψε, με το βιβλίο του, πως το 2015 είχε και προηγούμενο, στην έναρξη μάλιστα των σχέσεων Ελλάδας - Ε.Ε. (τότε ΕΟΚ). Την ίδια ώρα, στο Ζάππειο, ο κεντροδεξιός Ιταλός προσκεκλημένος παραδέχτηκε ότι η συμπεριφορά της Ε.Ε. απέναντι στην Ελλάδα (στα μνημόνια, αλλά κυρίως το 2015) ήταν πολύ σκληρή. Τόσο που δεν πρέπει ποτέ να επαναληφθεί, όπως είπε. Και την ίδια ώρα, ο Έλληνας πρωθυπουργός απολογείται για την “άτακτη” χώρα του που έρεπε προς τον λαϊκισμό ώσπου ήρθε αυτός για να την σώσει. Ήταν τόσο γελοίο όλο αυτό το σκηνικό που η δικαιολογημένη αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ., με οξύτατους χαρακτηρισμούς κατά του πρωθυπουργού, φάνηκε σε πολλούς σαν το αναγκαίο, αναμενόμενο και δίκαιο χτύπημα ανταπόδοσης.
* Η Εύη Καρακώστα είναι πρώην βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. Β' Πειραιά
