Και λίγα του είπε στη Βουλή ο Τσίπρας γι’ αυτό που διέπραξε την Πέμπτη, στην εκδήλωση για τα σαράντα χρόνια από την ένταξη στην ΕΟΚ. Γιατί αποδείχτηκε ότι έχουμε έναν πρωθυπουργό που παριστάνει τον μεταρρυθμιστή, διαφημίζει τον εαυτό του ακόμα και ως προοδευτική δύναμη, αλλά βαθιά στον εγκέφαλό του μαρσάρει ένα ιδεολογικό τρίκυκλο. Κουδουνίζουν κονσερβοκούτια. Κι όταν αυτοί οι ήχοι του διχαστικού παρελθόντος γίνονται ξαφνικά κατάμαυρες λέξεις στο Ζάππειο του 2021, δικαιούμαστε και να ανατριχιάσουμε, και να θυμώσουμε, και να του δώσουμε με την απάντησή μας τα δόντια στο χέρι. Λάθος παράταξη και λάθος ανθρώπους βρήκε να δαγκώσει.
Τι τον έπιασε όμως και άρχισε τις δαγκωνιές για το σκοτεινό διάλειμμα του 2015, τον αριστερό λαϊκισμό, τα δύο άκρα και στο περίπου τον κόκκινο φασισμό; Αφού μάλιστα, όπως υπερηφάνως δήλωσε, κατάφερε να συντρίψει τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ και να επαναφέρει τη χώρα στην αγκαλιά της δημοκρατίας; Το κάνει επειδή τον ωθεί το γνωστό και άσβεστο κόμπλεξ του με τον Τσίπρα; Το κάνει επειδή τέτοιος και τόσος είναι και του ξεφεύγουν κάποιες πιτσιλιές από το δύσοσμο δώρο που του έστειλε ο Λασκαρίδης; Το κάνει γιατί θέλει να κάνει τη φιγούρα του στους συντηρητικούς Ευρωπαίους και στην ευρωπαϊκή Άκρα Δεξιά, ότι τον έχει κάνει σκόνη τον Τσίπρα; Το, κατά Χάρρυ Κλυνν, «δοξάστε με»;
Μπορεί να το κάνει για όλα αυτά, και για άλλα τόσα. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Αλλά στο τέλος της ημέρας αυτό που μένει είναι η εικόνα ενός πρωθυπουργού που δεν πατάει καλά. Δεν αισθάνεται πια και τόσο Μωυσής, υπερεθνικός και σούπερμαν. Αλλιώς γιατί να τα βάζει, και μάλιστα με τέτοια αγριότητα, με κάποιον σκοτεινό λαϊκιστή, που τον δηλώνει οριστικά τελειωμένο με τη δική του προοδευτική, δημοκρατική, κεντροδεξιά -και όπως αλλιώς τη διαφημίζει- σπάθα; Προφανώς τον έχουν ζώσει τα φίδια. Γιατί έχουν αρχίσει να φτάνουν μέχρι το Μαξίμου οι κραυγές και οι ψίθυροι από την κοινωνία. Τα επίχειρα μιας πολιτικής που έκανε την πανδημία ευκαιρία και την ευκαιρία (φάγανε - φάγανε - φάγανε) πανδημία.
Η μεσαία τάξη; Χμ, χμ. Η νεολαία; Χμ, χμ. Ικανοποίηση από την κυβέρνηση; Χμ, χμ. Αυτό το χμ, χμ, όπως άρχισαν να το καταγράφουν ακόμα και ελληνικού τύπου δημοσκοπήσεις, άρχισε να ταράζει τον ύπνο του. Βλέπει και τους άλλους, του σκοτεινού διαλείμματος, να ανακάμπτουν με θέσεις, προτάσεις, πολεμική, χωρίς τη διστακτικότητα του πρώτου καιρού, κι αγριεύεται. Ένα φάντασμα πάνω από την ανεμελιά του. Που προσπαθεί να το ξορκίσει με την παλιά συνταγή: εμφύλια ψέματα και ρητορική μίσους. Μπουουου, κύριε Μητσοτάκη!
