Σήμερα θα κάνουμε μια παρέκβαση από τα πολιτικά και θα μιλήσουμε για ποδόσφαιρο.
Παρατώντας οι 12 μεγάλες ομάδες όλους τους άλλους και αποφασίζοντας να παίζουν αποκλειστικά μεταξύ τους, κάνουν αυτό που συμβαίνει παντού.
Δηλαδή: Οι πλούσιοι βρίσκουν τρόπους να βγαίνει ολοένα περισσότερο χρήμα και να το μοιράζονται μεταξύ τους όλο και λιγότεροι.
Διότι, σου λέει, και όταν παίζουμε όλοι μαζί, εμείς είμαστε το χρήμα. Γιατί να καθόμαστε να παίζουμε με τους άλλους, όταν μπορούμε να το βγάλουμε παίζοντας μεταξύ μας;
Και τώρα ο νικητής θα παίρνει 400 εκατομμύρια, από 110 που έπαιρνε στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Είναι νόμιμο αυτό; Ναι. Είναι ηθικό; Όχι, αλλά στα παλιά μας τα παπούτσια.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει παντού στον πλανήτη. Όλο και περισσότερο χρήμα βγαίνει, όλο και σε λιγότερα χέρια καταλήγει.
Και ας μην ξεχνάμε ότι διανύουμε και τεχνολογική επανάσταση. Και γενικώς, όταν αναπτύσσονται οι παραγωγικές δυνάμεις, το χρήμα αλλάζει χέρια.
Με τον ρυθμό που προωθούνται παγκοσμίως οι φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο, στα μέσα της δεκαετίας το κεφάλαιο θα φορολογείται με συντελεστή μηδέν.
Οι φτωχοί δεν ανέκαμψαν ποτέ από την κρίση του 2008, ενώ οι πλούσιοι του 2008 είναι ήδη πολύ πλουσιότεροι από τότε.
Και αυτό που κάνουν οι 12 μεγάλοι με τα τηλεοπτικά έσοδα από το ποδόσφαιρο θα το κάνουν και οι ιδιωτικές ασφαλιστικές με τα λεφτά των ταμείων μας, μόλις ο Μητσοτάκης περάσει τον σχετικό νόμο.
Αφού λοιπόν αυτό γίνεται παντού, αυτό κάνουν και οι 12.
Το ποδόσφαιρο όμως, όσο και αν έχει εξελιχθεί σε τεράστια τηλεοπτική επιχείρηση, στην συνείδηση εκατομμυρίων ανθρώπων παραμένει ένα δημοκρατικό πράγμα.
Οι άνθρωποι δεν θέλουν να βγάζει λεφτά η ομάδα τους. Θέλουν να παίζει μπάλα.
Και θέλουν κανονικά πρωταθλήματα. Με δυνατούς και αδύναμους, με εκπλήξεις, με παλληκαριά και στυλ.
Αυτό όμως είναι το ποδόσφαιρο των γηπέδων. Ενώ οι μεγάλοι έχουν το μυαλό τους περισσότερο στο ποδόσφαιρο των τηλεοπτικών δικτύων.
Γι’ αυτό και δεν τους ενδιαφέρει ότι με την απόφαση αυτή προσέβαλαν πρώτα πρώτα τους οπαδούς τους.
Και οι οπαδοί τους έχουν ξεσηκωθεί τώρα. Και απειλούν να μην ξαναπατήσουν στο γήπεδο.
Να δούμε ποιος θα αντέξει περισσότερο: οι φτωχοί χωρίς ομάδα ή οι πλούσιοι χωρίς φιλάθλους.
Σε κάθε περίπτωση, ο κόσμος βλέπει καθαρότερα την εξοργιστική απληστία των ισχυρών στο ποδόσφαιρο παρά στον κόσμο που τον περιβάλλει καθημερινά.
Και αυτό όχι γιατί έχει αποβλακωθεί. Αλλά γιατί ως οπαδός μιας μεγάλης ομάδας έχει κοινή φωνή με εκατομμύρια άλλους.
Ενώ στην καθημερινή ζωή είναι μόνος του, όπως και εκατομμύρια άλλοι γύρω του.
Α. Και είδαμε πρώτη φορά κυβερνήσεις να αναγνωρίζουν ότι εκτός από το χρήμα υπάρχει και το φιλότιμο. Είναι και αυτό μια ικανοποίηση.
