Γιατί γίνονται αγενείς, επιθετικοί, προσβλητικοί; Εφόσον, υποτίθεται, έχουν υπεροχή, γιατί προσβάλλουν, γιατί χτυπούν με κεντρί; Γιατί ανατρέχουν στα πιο ξεπερασμένα όπλα; Κάτι εμφυλιοπολεμικούς «γκράδες» ή κάτι ντίσκο ρόπαλα της μεταδικτατορίας;
Δύσκολα τα πράγματα για μια πρόωρα κουρασμένη κυβέρνηση. Δεν είναι το πρόβλημα μιας εσωτερικής κρήμνισης (σε 18 μόλις μήνες), είναι ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζουν την πτώση -κάποια- στελέχη. Σιγά, βρε παιδιά. Θα δεχτείς κριτική. Θα πιεστείς. Δεν σου βγαίνει. Αλλά μην χαλάς και τον μεταβολισμό σου. Αν είσαι πράγματι αξιόλογος, ακόμα και εκτός εξουσίας θα είσαι υπαρκτός, ευδιάκριτος, ακέραιος. Παρ' όλ' αυτά, πανικός.
Περίπου έτσι θα περιέγραφα αυτό που κυβερνητικά συμβαίνει. Ωραία λοιπόν, αυταρχισμός για να μαντρώσεις τους πιο φανατικούς, αλλά είναι λογικό να επιμολύνεις τις πολιτικές σου σχέσεις, να οδηγήσεις ολόκληρη την πολιτική σκηνή (με τα όποια ποιοτικά προβλήματα) σε μια καρβουνιασμένη πολιτική πολεμική; Και αυτό το πολεμικό κλίμα κρατάει έξι χρόνια τώρα.
Θα ήθελα όμως να επιμείνω λίγο στους αναλυτές της κατάστασης. Όχι στις εκτροπές μερικών «κανιβάλων», που χαλούν τη βασική «κατασκευή» τους: ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο γεννήτορας και απόλυτος ιδιοκτήτης του κακού για τη χώρα. Δεν εννοώ δηλαδή τους φανατικούς, χοντροκομμένους και μανιασμένους αντιαριστερούς, αλλά τους ψύχραιμους, οξύνοες παρατηρητές, τους λεπταίσθητους, διορατικούς, τους αλλεργικούς στην «μπρουτάλ Αριστερά». Που παραλείπουν από την κριτική παρατηρητικότητά τους πολλά. Π.χ. συνδικαλιστικό στέλεχος μιας δημόσιας υπηρεσίας (στην οποία περιλαμβάνονται και οικογενειάρχες, φιλήσυχοι εργαζόμενοι - και δεν πρέπει να φοβόμαστε να το πούμε αυτό) μιλάει για «απλυταριό». Πετώντας στον λεκτικό Καιάδα πολίτες ήσυχους, εργαζόμενους, φορολογούμενους, προλετάριους, μορφωμένους, αξιοπρεπείς, πιτσιρικάδες, ηλικιωμένους, ακτιβιστές, εξεγερσιακούς, νομιμόφρονες, αριστερούς, αντιαριστερούς, γλεντζέδες, αναχωρητές κ.λπ. Όλοι αυτοί αποτελούν το «απλυταριό». Ξέρουμε δε τη συνέχεια: «Κομμούνια, προδότες, σαπούνι». Ξέρουμε και την προϊστορία. Τη συνέγραψαν ο κ. Μπάμπαλης, ο κ. Κραβαρίτης, ο κ. Θεοφιλογιαννάκος και τόσα άλλα φρούτα, στο υπερώο της Μπουμπουλίνας και στο ΕΑΤ - ΕΣΑ.
Περίεργο. Προϊστορία και μεθιστορία, την ίδια γλώσσα μεταχειρίζονται. Αόρατη και άηχη για τους «αναλυτές» μας.
Όταν πουσάρονταν οι λαϊκές αντιδράσεις για τις συντάξεις, για το προσφυγικό, για το Μακεδονικό, για το οτιδήποτε, για τον ψύλλο που πήδηξε, καταλάβαινε κανείς ότι η πολιτική βουλιμία τύφλωνε; Σήμερα καταστέλλονται λαϊκές αντιδράσεις που εκπηγάζουν από πιο μακρινά, από άυλα, από άχραντα. Έλλειμμα ελευθερίας, παλαιολιθική δεξιά γλώσσα και συμπεριφορά, χοντροκομμένη εύνοια στους δικούς τους κ.ά. απεχθή.
Όμως τούτο: η ποιότητα της Αριστεράς δεν στηρίζεται ούτε εξασφαλίζεται από τη χοντροκοπιά των αντιπάλων της. Η ποιότητα της Αριστεράς πρέπει να είναι ενδιάθετη, αυτοφερόμενη, αυτάρκης και αυτεξούσια. Δεν δικαιώνεται η Αριστερά από την αντιδικία της, αλλά από αυτό που εισφέρει. Τι λέει, τι ερωτά, τι διατυπώνει, τι προσφέρει, τι νομιμοποιεί. Ποιος είναι ο κόσμος που αναπαριστά, ποιος είναι ο κόσμος που αποστρέφεται.
Γιατί η Αριστερά έχει λόγο υπάρξεως. Μιας σίγουρης, θεμελιωμένης, εδραιωμένης υπάρξεως. Και εμπρόθετα χρησιμοποιώ την γενική εις -έως . Η Αριστερά, ούσα ευρεία, δικαιούται μερίδιο στα φωνήεντα, στην αφομοίωση, ακόμα και στη «φιλοξενία» του άλλου, του έτερου. Δεν μπορεί να διεκδικεί (η Αριστερά) την ευρυχωρία και συγχρόνως να γίνεται στενόκαρδη και στενόμυαλη και στενόχωρη. «Δεν χωράει άλλος στο τρόλεϊ». Αν θες να απαντήσεις στην πρόκληση, πρέπει να «χωρέσεις» όλους αυτούς που επιθυμούν. Γιατί Αριστερά είναι κοινωνική επιθυμία, όχι κατασκευή ή εφεύρημα.
