Αυτό το βιβλίο το είχα χαμένο, για πάντα. Ήταν «Τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου» του Στέφανου Γρανίτσα, που ερχόταν από τη Γρανίτσα της Ευρυτανίας. Τελικά το βιβλίο βρέθηκε ως εκ θαύματος, είναι έκδοση Ελευθερουδάκη του 1921 - δηλαδή γιορτάζει κι αυτό την επέτειό του, έχει την εκατονταετηρίδα του. Το βιβλίο είναι δεμένο με κλωστή (!) και προλογίζεται από τον Ζαχαρία Παπαντωνίου.
Ο Στέφανος Γρανίτσας πέθανε σε ηλικία 35 χρόνων, ξεπερνώντας βέβαια τον Κώστα Κρυστάλλη, γνωστό ποιητή των ορέων, που έζησε μόνο 26 χρόνια. Ήταν τότε που πήγαινες στον άλλο κόσμο από ένα συνάχι - ακόμη δεν είχε ειπωθεί το γνωμικό που ίσχυε τις δεκαετίες 1980 - 2010, που έλεγε πολύ σοφά «Σύνταξη παίρνεις από ένα κρυολόγημα»... Για τον Γρανίτσα έγραψε ο Ζ. Παπαντωνίου: «Το πέρασμά του από τας Αθήνας αφήκεν την χαρμόσυνον ανάμνησιν αγρίου και θαλερού δένδρου, το οποίον σαλεύει και πρασινίζει χίλια μέτρα υπέρ την θάλασσαν... Ολίγων λεπτών συνομιλία με αυτόν άφινε φυσιολατρικήν χαράν εις τον ακροατήν. Την φιλολογίαν του δεν πρόφθασε να την γράψει, την είπεν όμως. Ήτο άσωτος εις αυτό...».
Ο Γρανίτσας υπήρξε και πολιτικός. Το 1911 εξελέγη βουλευτής με τη βενιζελική παράταξη και συνέβαλε στη διαμόρφωση μιας νέας πολιτικής για την ύπαιθρο ως συντάκτης πολλών αγροτικών νομοσχεδίων. Όμως ήταν και πατριώτης. Το 1912, αντί να κρυφτεί πίσω από τη βουλευτική ασχολία, στρατεύτηκε -ήταν έφεδρος ανθυπολοχαγός- και πολέμησε στο μέτωπο της Ηπείρου, εκεί όπου σκοτώθηκε ο ποιητής Λορέντζος Μαβίλης.
Έγραψε ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου: «Κατασκοπεύει το μυστήριον της ζωϊκής φύσεως μέσα εις τα άγρια ελληνικά τοπεία που το ελίκνισαν»... Και σημειώνει αλλού: «Εγράφη από συγγραφέα ο οποίος δεν έχει πολύν σεβασμόν εις τον άνθρωπον, αλλά θεωρεί τα ζώα ως αδελφούς του αξίους πάσης υπολήψεως, οι οποίοι δεν κατέχουν το αριστοκρατικόν προνόμιον του λόγου, γνωρίζουν όμως να χαίρωνται και να λυπούνται και επί τέλους γνωρίζουν να σιωπούν»...
Εκτίμησα πολύ που πρόσφατα ο δικτυακός τόπος Δασαρχείο παρουσίασε το αφήγημα του Γρανίτσα για τον «Τρυποφράχτη»: «Έχει και έναν έκπτωτο Βασιληά ο Λόγγος. Ονομάζεται τρυποφράχτης. Έχετε ιδή αυτό το φτερωτό ψίχουλο; Υποθέτω, όχι, διότι ακολουθεί το αξίωμα των σοφών μετριοτήτων, αι οποίαι προτιμούν να ακούωνται παρά να φαίνωνται»...
