Πόσες φορές αυτές τις μέρες του πολικού ψύχους που επικράτησε στη χώρα μας, με χιόνι και αφόρητο κρύο, δεν νιώσαμε να μην αντέχουμε την παγωνιά και τρέχοντας μπαίναμε στο σπίτι μας κλείνοντας ερμητικά την πόρτα για να απολαύσουμε τη θαλπωρή και τη ζεστασιά!
Πόσες φορές, όμως, σκεφτήκαμε ότι υπάρχουν τόσοι άλλοι που δεν έχουν τα αναγκαία για την επιβίωση; Πόσες φορές σκεφτήκαμε ότι πολλοί συμπολίτες μας στερούνται ακόμα και τη ζεστασιά; Ότι δεν έχουν σπίτι; Την ώρα που εμείς περνάμε στον δρόμο τρέχοντας, κάποιοι βρίσκονται δίπλα μας, σε μια άκρη, κάτω από χαρτόκουτα. Πόσες φορές σκεφτήκαμε αυτές τις μέρες τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που διαβιούν σε πανάθλιες συνθήκες στη ΒΙΑΛ στη Χίο, στο Καρά Τεπέ και στο Μαυροβούνι στη Λέσβο, αλλά και στις άλλες δομές της χώρας;
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι εκείνοι που η σημερινή κυβέρνηση τους θέλει αόρατους, στο περιθώριο. Είναι εκείνοι που δεν θα τους δώσει χρόνο κανένα καλοταϊσμένο ΜΜΕ για να δείξει την εικόνα της άλλης Ελλάδας, που δεν έχει σχέση με τις ξιπασιές του αλαζονικού εκδρομέα πρωθυπουργού, ο οποίος, ακόμα και τη μέρα που η Αθήνα είναι χωρίς ρεύμα και νερό, με τους δρόμους αποκλεισμένους από το χιόνι, φωτογραφίζεται στο Κολωνάκι χασκογελώντας να πίνει καφέ σαν να έπεσε από άλλον πλανήτη. Σίγουρα αυτός και οι όμοιοί του δεν είδαν και δεν ξέρουν τίποτα γι’ αυτούς που υποφέρουν, γιατί το βλέμμα τους κοιτά ψηλά... Είναι αυτοί που τα βρίσκουν όλα καλά στα ΚΥΤ στα νησιά, τα οποία είναι μέσα στη λάσπη και την παγωνιά. Είναι αυτοί που τα έχουν κάνει παντού μπάχαλο και δεν ντρέπονται.
Εμείς όμως, όλες και όλοι που δεν μάθαμε να ζούμε αγνοώντας τους κατατρεγμένους και ταλαιπωρημένους, όπως αυτή η ανάλγητη και εξουσιομανής κυβέρνηση, που δεν μεγαλώσαμε μες στη χλιδή και την αλαζονική ανεμελιά, ας κοιτάμε δίπλα μας και χαμηλά κι ας δείχνουμε την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη μας με όποιον τρόπο και όσο μπορούμε.
* Η Ευαγγελία Μανιτσούδη είναι εκπαιδευτικός
