Ας είμαστε ρεαλιστές. Οποιαδήποτε κυβέρνηση μπορεί να κάνει ανοησίες με την Εθνική Οδό σε μια κακοκαιρία.
Και διακοπές ρεύματος μπορεί να αντιμετωπίσει άμα λάχει. Ένα δέντρο και μερικά κιλά χιόνι χρειάζεται.
Δεν θα έβγαζε βέβαια οποιαδήποτε κυβέρνηση εκχιονιστικό στην πλατεία Κολωνακίου για να πουλήσει μούρη στα κανάλια, αλλά αυτά είναι θέματα γούστου.
Σε κάθε έκτακτη κατάσταση δημιουργούνται προβλήματα. Δουλειά της κυβέρνησης είναι να τα λύνει.
Για όποιο πρόβλημα δημιουργείται και δεν λύνεται υπεύθυνη είναι η κυβέρνηση. Η κάθε κυβέρνηση.
Για τα προβλήματα που δεν λύνονται δουλειά της κυβέρνησης είναι να λέει ότι, παρά την πρωτοφανή ένταση των φαινομένων, η κατάσταση ελέγχεται πλήρως.
Και δουλειά της αντιπολίτευσης είναι να φωνάζει για εξοργιστική ανικανότητα.
Αυτή ακριβώς η συζήτηση γίνεται και για την πανδημία.
Και γενικά αυτή η συζήτηση γίνεται παντού, όπου υπάρχει κυβέρνηση και αντιπολίτευση.
(Γι’ αυτό κάποιοι άνθρωποι μειωμένης κριτικής ικανότητας έχουν την πεποίθηση ότι οι χούντες τα καταφέρνουν καλύτερα σ’ αυτά.
Γιατί πιστεύουν ότι οι χούντες ελέγχουν καλύτερα το κράτος. Ενώ στην πραγματικότητα ελέγχουν καλύτερα την πληροφόρηση).
Στην πραγματικότητα, η διαχωριστική γραμμή μεταξύ της πρωτοφανούς έντασης των φαινομένων και της εξοργιστικής ανικανότητας είναι υποκειμενική. Ο καθένας αποφασίζει πού βρίσκεται με βάση ήδη εδραιωμένες πεποιθήσεις.
Μπορεί κάποιος να κάτσει έξι ώρες χωρίς ρεύμα και να καταριέται την πρωτοφανή ένταση των φαινομένων και κάποιος άλλος να γλιστρήσει στον δρόμο και να βρίζει την κυβέρνηση.
Στα κοινωνικά δίκτυα υπερισχύουν πάντα αυτοί που βρίζουν την εξοργιστική ανικανότητα.
Κανείς δεν αντέχει να βρίζεται για πολύ υπερασπιζόμενος την πρωτοφανή ένταση των φαινομένων. Ούτε θα βγει να πει συγχαρητήρια που δεν του έχει κοπεί το ρεύμα.
Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι το αν τα ΜΜΕ είναι με την κυβέρνηση ή με την αντιπολίτευση.
Αν είναι με την κυβέρνηση, θα δώσουν μάχη υπέρ της πρωτοφανούς έντασης του φαινομένου. Αν είναι με την αντιπολίτευση, θα δώσουν μάχη υπέρ της εξοργιστικής ανικανότητας.
Στην πρώτη περίπτωση θα γελοιοποιηθούν. Όπως συμβαίνει αυτές τις ημέρες με τα ΜΜΕ.
Στη δεύτερη μπορούν να προκαλέσουν μεγάλη ζημιά. Γιατί έχουν τεράστιες δυνατότητες να επηρεάσουν την αντίληψη του κόσμου για το πόσο απελπιστική είναι η κατάσταση και πόσο σοβαρές είναι οι ευθύνες.
Γι’ αυτό επί ΣΥΡΙΖΑ για όλα έφταιγε η Δούρου. Ενώ ο Πατούλης, για να θυμηθεί ο κόσμος ότι υπάρχει, πρέπει να τον δει σε σέλφι με χρυσή περικεφαλαία και φωτάκια που αναβοσβήνουν.
Αυτά σε ό,τι αφορά την επικοινωνία. Τρία πράγματα και για την ουσία.
Πρώτον, το ότι έκλεισε η Εθνική Οδός σχετίζεται με το γεγονός ότι είναι ιδιωτική. Αν ήταν δημόσια, θα είχε μείνει ανοιχτή ή θα είχε κλείσει για λιγότερο.
Αλλού οι ιδιώτες που διαχειρίζονται τους δρόμους έχουν τεράστιο μπλέξιμο αν δεν τους κρατήσουν ανοιχτούς. Εδώ τους δικούς μας δεν διανοούμαστε ούτε να τους αφήσουμε να δοκιμάσουν.
Δεύτερον, αυτό πρέπει να καταλάβουμε ότι ισχύει και για τη ΔΕΗ. Όσο πιο ιδιωτική είναι τόσο λιγότερο θα τα καταφέρνει στα δύσκολα.
Δείτε και τον ιδιωτικό τομέα στην πανδημία. Έχει κάτσει στη γωνία και βγάζει λεφτά από αυτούς που χρειάζονται νοσοκομείο και δεν βρίσκουν στο Δημόσιο.
Και τρίτον, το να κλείνουν μέσα σταθερής τροχιάς είναι πραγματικά εξοργιστική ανικανότητα.
Όταν την ίδια ώρα πάνε με τις κάμερες και εκχιονίζουν το Ντα Κάπο είναι και εξοργιστική επικοινωνία. Αυτό.
