Πόσο έχει στοιχίσει στις δύο γειτονικές χώρες ο τουρκικός μικρο-ιμπεριαλισμός και αυτοκρατορισμός; Πόσες «αγορές του αιώνα»; Πόσοι πολιτικοί πόροι ξοδεύονται για να έχουμε αναπαραγωγή των ηλίθιων, πολεμοκάπηλων κραυγών; Και πόσο μίσος τροφοδοτεί η καθημερινή, συχνά προσβλητική πολιτική επικοινωνία, κάθε Ακάρ, Τσαβούσογλου, Κιλιτσντάρογλου, προχθές του γαμπρού Ερντογάν; Οι απειλές, το casus belli, οι υπερπτήσεις; Πόσοι Τούρκοι δημοκράτες, μέσα σε μια νύχτα, απολύθηκαν, φυλακίστηκαν, δάρθηκαν ή και εξαφανίστηκαν; Πόσοι πανεπιστημιακοί, φοιτητές, απλοί ελευθερόφρονες, διώκονται; Θυμίζω ότι εκτός της εισβολής και κατοχής του βόρειου τμήματος της Κύπρου, εκτός της κλοπής των περιουσιών, εκτός των αγνοουμένων, εκτός της απαράδεκτης δήλωσης για συμφωνία «δύο κρατών» και επικύρωση των παραβιάσεων του Διεθνούς Δικαίου, εκτός όλων αυτών, σχεδόν καθημερινά βομβαρδίζονται από τουρκικά στρατεύματα οι Κούρδοι, πολλοί Λίβυοι, Αρμένιοι.
Θυμίζω τη θεμελιωμένη, από άποψη Διεθνούς Δικαίου αλλά και πολιτικού σθένους, απόφαση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να εμμείνει στην παροχή ασύλου στους οκτώ Τούρκους φυγάδες και συγχρόνως να πετύχει την απελευθέρωση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών. Και σε αντιδιαστολή, τους πατριδοκάπηλους, που αντέδρασαν (σ.σ.: «αριστεροί προδότες» κ.λπ.) στην στρατηγικά διορατική επίλυση του προβλήματος στη βαλκανική ζώνη, με τις «Πρέσπες». Βέβαια, πολλά αποσιωπούνται.
Η επιχειρηματολογία εξαρτάται από την κομματική ένταξη ή τα φαρμάκια που κουβαλάει καθείς. Εάν ανήκει στη σφαίρα των κρυφοδεξιών που απλώς μισούν τον ΣΥΡΙΖΑ, θα ψελλίσει κάτι για τις «λαϊκιστικές υπερβολές» (όταν π.χ. αποκαλούνται οι αριστεροί προδότες), αλλά θα αρπαχτεί ανακουφισμένος από μια μιντιακή ανοησία συριζαίου για να μιλήσει για το «πού κατάντησε η Αριστερά». Εάν ανήκει στη χορεία των «αλτρουιστών, πραγματιστών, εκσυγχρονιστών κ.λπ.» που θεωρεί σχεδόν ανάξια λόγου την τουρκική βιαιοπραγία, αφού «γίνονταν και τη δεκαετία του '60 ακρότητες από τους γριβικούς», θα ψελλίσει μεν κάτι για την Κύπρο ή τις στρατιωτικές επεμβάσεις και αλλού, αλλά θα την ισοσταθμίσει με την ελληνική πατριδοκάπηλη Ακροδεξιά των μπλογκς (που πράγματι είναι εξοργιστική, επικίνδυνη και γελοία). Εάν ανήκει στους βουλιμικούς (η δουλειά μου να γίνεται,) δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τον τουρκικό επεκτατισμό αλλά για το πώς θα «πάρει» την υπογραφή του υπουργού για τη δουλειά με το Δημόσιο. Είναι ικανός να στηρίξει κάθε άποψη και την αντίθετή της.
Είναι αλήθεια ότι, όπως η εσωτερική πολιτική, έτσι και η εξωτερική στοιχειοθετείται από συμπτωματικές επιλογές, χωρίς μια βαθύτερη στρατηγική ειρήνης και αποτροπής. Δεν συντίθεται. Δεν σχεδιάζεται. Άλλο κόστος έχουν οι εξοπλισμοί που ικανοποιούν «ενδιαφερόμενους», άλλο κόστος έχει ο σχεδιασμός αποτροπής. Η σχεδιασμένη αποτροπή περιλαμβάνει και υψηλή έρευνα στα πανεπιστήμια, ηλεκτρονική ανεξαρτησία, επιλογές εξουδετέρωσης των επιθετικών όπλων της Τουρκίας, όχι συμμετρική ανάπτυξή τους.
Εάν η Τουρκία βρει τη λύση με τη νέα αμερικανική διοίκηση (π.χ. να αδρανοποιήσει τους S-400 με σημαντικό πολιτικό και οικονομικό αντάλλαγμα), όλοι οι ανόητοι που αρπάζονται από μια δήλωση Αμερικανού ή Ευρωπαίου αξιωματούχου, τάχα μου αντιτουρκική, όσοι επενδύουν στον «δυνατό» της παρέας, που θα λύσει προβλήματα που δεν τα λύνουν ο συσχετισμός ισχύος και η πολιτική διορατικότητα, θα βρεθούν ακόμα μια φορά έκπληκτοι.
Μια «επιθετική» πολιτική ειρήνης περιλαμβάνει ως οργανικό σκέλος τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις ελευθερίες, την Κύπρο. Περιλαμβάνει τους Τούρκους δημοκράτες φυλακισμένους, περιλαμβάνει τους καλλιτέχνες, τους διανοούμενους. Εάν σιωπάς για όλα και τοποθετείσαι αμυντικά σε ό,τι θέσει το τουρκικό υπουργείο Άμυνας (με τις γνωστές πολιτικές μετα-ερντογανικές φιλοδοξίες Ακάρ), τότε δίνεις έδαφος στο πιο αντιδραστικό κομμάτι της τουρκικής ελίτ: το στρατιωτικό βιομηχανικό πλέγμα και τον πολιτικό αυτοκρατορισμό.
