Όσο και να προσπαθεί να "ντύσει" ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης το ευφάνταστο «Εθνικό Σχέδιο Διαχείρισης των Δημόσιων Υπαίθριων Συναθροίσεων», όσο επικοινωνιακά κόλπα και να εφεύρει, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα που βιώνουν οι πολίτες σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό.
Η εγκληματικότητα δείχνει ασταμάτητη. Το οργανωμένο έγκλημα δρα ανενόχλητο, τα περιστατικά βαρύνουσας εγκληματικότητας και ένοπλης βίας είναι σχεδόν καθημερινά. Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν έχει σημασία για τον υπουργό ΠΡΟ.ΠΟ.
Στόχος -και εχθρός- παραμένει ο λαός, ακόμα και τώρα, μέσα σε αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες του αναγκαστικού και περιοριστικού πλαισίου που επιβάλλει ίσως το πιο σκληρό lockdown σε όλη την Ευρώπη.
Οι αστυνομικές επιχειρήσεις και οι κατασταλτικές επεμβάσεις θα πρέπει να αφορούν κατά προτεραιότητα τους φοιτητές και τον φυσικό τους χώρο, τα ΑΕΙ.
Επίσης προτεραιότητα για την αστυνομία είναι τα συνδικάτα, ο οργανωμένος συνδικαλισμός των πρωτοβάθμιων σωματείων που θα διαδηλώνει -χωρίς ενδεχομένως ηλεκτρονική "πλειοψηφική" απόφαση- αύριο, πανδημίας επιτρέπουσας, για όσα δικαιώματα έκλεψαν από τους εργαζόμενους όσο αυτοί ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους.
Οι ρυθμίσεις Χρυσοχοΐδη παραχωρούν στην αστυνομία πλήρη εξουσία στην αντιμετώπιση των διαδηλώσεων με βάση το μέγεθός τους που θα «διαπιστώνει» η ίδια.
«Η διαχείριση των συναθροίσεων στηρίζεται στη λογική της αναλογικότητας με την έννοια ότι θα γίνεται αξιολόγηση του κινδύνου και θα υπάρχει κλιμακωτή αντίδραση με προτελευταία τη χρήση νερού από τα ειδικά οχήματα και τελευταία τη χρήση χημικών» αναφέρεται χαρακτηριστικά.
Εχθρός κατά σημαίνουσα προτεραιότητα είναι και οι δημοσιογράφοι. Όσοι τουλάχιστον βγαίνουν ακόμα στον δρόμο και δεν περιορίζουν την εργασία τους σε άνετα γραφεία και γκλαμουράτα στούντιο.
Εχθρός και στόχος είναι τώρα η ελευθερία του Τύπου, που περιορίζεται με πρόσχημα την «προστασία των δημοσιογράφων»! Και με σκοπό «την ανεμπόδιστη διεξαγωγή των αστυνομικών επιχειρήσεων, ειδικά σε περιπτώσεις που υπάρχουν επεισόδια».
Για αντίστοιχη παρέμβαση στη Γαλλία ξεσηκώθηκαν όλα τα media και η χώρα πήρε -μεταφορικά και κυριολεκτικά- φωτιά. Εδώ συνολικά οι "ρυθμίσεις" πάνε πολύ πιο μακριά, παραπέμποντας στην εγκαθίδρυση ενός αστυνομικού κράτους, που όμοιό του έχει δεκαετίες να ζήσει η χώρα.
