Σε ανύποπτο χρόνο, το ταραγμένο καλοκαίρι του 2018, ο Μάκης Βορίδης, ως τομεάρχης Εσωτερικών της Νέας Δημοκρατίας, μιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό της πρωτεύουσας, διατύπωνε τη θέση που ο ίδιος θεωρούσε ότι έπρεπε να γίνει ο κεντρικός στρατηγικός στόχος του κόμματός του. Σύμφωνα με αυτήν, η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν θα έπρεπε να επιδιώκει τίποτε λιγότερο από τη στρατηγική ήττα της Αριστεράς μέσω της πραγματοποίησης παρεμβάσεων στο κράτος και τους θεσμούς που θα την κρατήσουν μακριά από την εξουσία - για πάντα.
Είναι φανερό ότι αυτό το φιλόδοξο «δόγμα Βορίδη» δεν αποτελεί πλέον την προσωπική ατζέντα του εμπνευστή του. Με τη στρατηγική τοποθέτησή του κ. Βορίδη στο υπουργείο Εσωτερικών κατά τον πρόσφατο ανασχηματισμό, ο πρωθυπουργός έδειξε ότι το «δόγμα» αυτό γίνεται επίσημο. Αποτυπώνει ξεκάθαρα την ακροδεξιά «μετάλλαξη» της Νέας Δημοκρατίας, με ευθύνη του κ. Μητσοτάκη, η οποία την οδηγεί σε επικίνδυνα «ορμπανικά» μονοπάτια. Γιατί μπορεί η καραμανλική Νέα Δημοκρατία, που βρίσκεται πλέον υπό διωγμόν, να αντιλαμβανόταν το κράτος ως πεδίο πελατειακής λαφυραγώγησης, ωστόσο θεωρούσε πάντα την Αριστερά έναν αυτονόητα νομιμοποιημένο και ισότιμο αντίπαλό της, στο πλαίσιο της διαλεκτικής των ιδεών και των πολιτικών πρακτικών. Το «δόγμα Βορίδη», με στόχο τη μόνιμη κυριαρχία της Δεξιάς ακόμη και με αντιθεσμικές μεθόδους, σφραγίζει την αλλαγή αυτής της στάσης.
Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε ότι, μετά τη διάλυση της Χρυσής Αυγής, μια σημαντική δεξαμενή ακροδεξιών ψηφοφόρων έμειναν «ορφανοί» και κομματικά «άστεγοι». Ποιος είναι ικανότερος να τους οδηγήσει στην αγκαλιά της Νέας Δημοκρατίας από τον άνθρωπο που το 1984 διαδέχτηκε τον Νίκο Μιχαλολιάκο στη Νεολαία της ΕΠΕΝ και που επί χρόνια προσπαθούσε να ανοίξει στην Ελλάδα «υποκατάστημα» του λεπενισμού;
Και πράγματι, με το «δεξί» ξεκίνησε ο κ. Βορίδης τη θητεία του στο υπουργείο Εσωτερικών. Όπου θα εφαρμόσει τον νόμο για το ΑΣΕΠ, που ο κ. Θεοδωρικάκος και ο κ. Μητσοτάκης προσπάθησαν να διαφημίσουν ως δήθεν «μεγάλη μεταρρύθμιση» της δημόσιας διοίκησης, αλλά που, στην πραγματικότητα, έχει τρεις άλλους, καθαρά πολιτικούς, στόχους.
Πρώτον, στο συμβολικό πεδίο, η Νέα Δημοκρατία, που το 1994 είχε καταψηφίσει τον «Νόμο Πεπονή», τώρα επιδιώκει να τον αντικαταστήσει με μια, υποτίθεται, «άτυπη κωδικοποίηση». Επιχειρεί να σβήσει από τη συλλογική μνήμη την πλέον εμβληματική μεταρρύθμιση στη δημόσια διοίκηση κατά τη Μεταπολίτευση, όπως την ενίσχυσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με σειρά νόμων.
Δεύτερον, με το νομοσχέδιο αυτό η κυβέρνηση Μητσοτάκη στήνει ένα χυδαίο εμπόριο ελπίδας, εν όψει της επόμενης κάλπης και με στόχο τη μεγάλη δεξαμενή των άνεργων. Μέσω της αόριστης υπόσχεσης για έναν μεγάλο διαγωνισμό εντός του 2022 ή του 2023, επιδιώκει να κρατήσει ως ομήρους χιλιάδες υποψήφιους, χωρίς, φυσικά, να δεσμεύεται για τις αναγκαίες προσλήψεις. Γιατί τίποτα δεν εγγυάται ότι, ακόμη κι αν «τρέξει» τους διαγωνισμούς, θα διορίσει τελικά τους επιτυχόντες. Κανείς δεν ξεχνά ότι έπρεπε να έρθει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για να διοριστούν τελικά οι επιτυχόντες των διαγωνισμών του ΑΣΕΠ, του 1998 και του 2008, που επί χρόνια ολόκληρα διεκδικούσαν δικαστικά τη δικαίωσή τους.
Τρίτον, ο σημαντικότερος στόχος του νομοσχεδίου είναι η οριστική αιχμαλωσία της δημόσιας διοίκησης. Η κυβέρνηση μεθοδεύει τη σταδιακή κατάργηση των προσλήψεων μόνιμου προσωπικού και τη δημιουργία μιας αδύναμης δημόσιας διοίκησης, στελεχωμένης αποκλειστικά από υπαλλήλους ορισμένου χρόνου και έργου, οι οποίοι θα περνούν από τα βουλευτικά και υπουργικά γραφεία της Νέας Δημοκρατίας και θα καταχωρούνται ως «ημέτεροι» για να αποκτήσουν ή να κρατήσουν τη θέση τους. Πίσω ολοταχώς στην «Πλατεία Κλαυθμώνος» του 19ου αιώνα...
Ούτε καν η πανδημία δεν στάθηκε ικανή να πείσει την κυβέρνηση Μητσοτάκη να κάνει μόνιμες προσλήψεις στην Υγεία, την Παιδεία, την Αυτοδιοίκηση. Προσλήψεις που κυριολεκτικά θα έσωζαν ζωές. Κι αυτό συνέβη γιατί πολύ απλά η κυβέρνηση αυτή δεν πιστεύει σε μία ισχυρή και ανεξάρτητη δημόσια διοίκηση, ικανή να συμβάλει στην αναγκαία παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μας. Αντίθετα, πιστεύει σε ένα πελατειακό κράτος, στοιχισμένο πίσω από ιδιωτικά συμφέροντα. Αυτό που υπηρετεί επιμελώς επί 18 μήνες, με έναν εντεταλμένο μηχανισμό 3.000 «γαλάζιων παιδιών», καταπατώντας προκλητικά και το ΑΣΕΠ, αλλά και το Ενιαίο Σύστημα Κινητικότητας.
Τώρα, μέσω μιας ψεύτικης «μεταρρύθμισης» που απλώς νομοθετεί εκ νέου υφιστάμενες διατάξεις (περί γραπτών διαγωνισμών, προγραμματισμού προσλήψεων, ενοποιημένων προκηρύξεων κ.λπ.), προσπαθεί να ρίξει στάχτη στα μάτια της κοινωνίας. Κανείς δεν τους πιστεύει...
Οι προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στο Δημόσιο, μέσω ενός αξιοκρατικού και αξιόπιστου μηχανισμού, όπως το ΑΣΕΠ που δημιούργησε ο Αναστάσης Πεπονής και ενίσχυσε ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι προϋπόθεση μιας ισχυρής και ανεξάρτητης δημόσιας διοίκησης. Μια τέτοια δημόσια διοίκηση είναι, με τη σειρά της, απαραίτητη προϋπόθεση για την ίδια τη Δημοκρατία.
Το φρένο στην υλοποίηση του «δόγματος Βορίδη» δεν είναι υπόθεση μόνο της Αριστεράς. Είναι υπόθεση όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης και κάθε δημοκρατικού πολίτη.
* Η Γιώτα Πούλου είναι βουλεύτρια Βοιωτίας του ΣΥΡΙΖΑ
