Η Αριστερά σαρώνεται από τον πολιτιστικό «τραμπισμό»; Είμαστε ασθενικοί λοιπόν; Μεταδημοκρατία; Ανορθολογισμός; Και δεν εννοώ τον Τραμπ ως πρόσωπο ή τα επεισόδια στο Καπιτώλιο, αλλά τη σαρωτική επικράτηση της κουλτούρας του. Η νίκη του Τραμπ (νίκη είναι, μην βλέπετε τα ποσοστά, αλλά την ηγεμονική τάση) είναι νίκη μιας αμφιδέξιας Ακροδεξιάς, μιας Δεξιάς που μπορεί να γράφει, να πράττει και με τα δύο χέρια. Αυτό είναι το φαινόμενο: Άτυπο, α-ήθικο και ενεργό. Σαν να πρόκειται για μια υπογεγραμμένη παγκόσμια συνθήκη: καλώς μας ήρθες, κόλαση. Από τη μια λιντσαρίσματα, από την άλλη «κορεκτίλες».
Προσοχή. Υπάρχουν αφανισμένοι, διαψευσμένοι, ταπεινωμένοι που ψάχνουν στον οποιοδήποτε μια παρηγοριά. Κάτι να τους στηρίξει. Κάποιοι από αυτούς είδαν στον Τραμπ την εικόνα του απολεσθέντος. Και στην Ευρώπη και στον τόπο μας υπάρχουν τα ανάλογα φαινόμενα «Σώρρα».
Υπάρχουν όμως και τα εμετικά υβρίδια, που αποτελούν τις αισθητικές προϋποθέσεις του τραμπισμού: τέως (κατά δήλωσή του) της Ανανεωτικής Αριστεράς επέλεξε να γίνει οπαδός, φανατικός μάλιστα, της Δεξιάς. Δικαίωμά του. Από τους αμφιδέξιους δεξιούς. Μπορεί να πατάει σε έναν γενικόλογο φιλελευθερισμό, ποτισμένο όμως με αίμα του εχθρού. «Καταχεριάζει» μέσα από λιβελογραφήματα όποιον τολμάει να κάνει κιχ για οποιαδήποτε πτυχή της κυβερνητικής πολιτικής. Η Αριστερά είναι δολοφονική. Τελεία.
Η ασθένεια δεν βρίσκεται στην εμπάθεια όσο στη στράτευση. Ο νεοπροσήλυτος, στα γεράματα μάλιστα, επέλεξε να γίνει οπαδός. Μπορεί να απαιτήσεις από οπαδό κριτική της τεχνικής της ομάδας του; Μπορείς να απαιτήσεις ψύχραιμη σύγκριση της ομάδας με τις άλλες; Ο οπαδός αναθέτει στην «ένταξή» του όλες τις απαντήσεις σε όλα τα πιθανά ερωτήματα. Για την ακρίβεια, δεν έχει ερωτήματα. Δεν νοιάζεται ούτε για ερωτήματα ούτε για απαντήσεις, πολύ περισσότερο δεν έχει αμφιβολίες. Χρησιμοποιεί απαξιωτικές εκφράσεις της δεξιάς κερκίδας, π.χ. «αριστερούληδες», «ζαίοι» κ.λπ. περιγράφοντας τον χώρο από τον οποίο (κατά δήλωσή του κάποτε) μπορεί και να πέρασε.
Αλήθεια δεν υπάρχει. Πολιτικό επιχείρημα δεν διατυπώνεται. Αλήθεια είναι η κομματική επικράτεια και ο (οποιοσδήποτε) αρχηγός του. Και όσο ανασφαλής (ή παρείσακτος) αισθάνεται στο ξένο σπίτι, τόσο πιο οξύς γίνεται, τόσο περισσότερο η ακατάσχετη, μειωτική για τους αριστερούς μπουρδολογία του γίνεται πιο πληθωρική, πιο βωμολοχική. Δεν χρειάζεται αφορμές για το παραλήρημα. Του αρκεί το οτιδήποτε. Βρέχει στην Παταγονία; Θα βρει τρόπο να χώσει την Αριστερά μέσα στο καιρικό φαινόμενο και τις γεωγραφικές συντεταγμένες. «Να τους στείλουμε τους συριζαίους να τους σώσουν». Μπουκάρουν οι ακροδεξιοί στο Καπιτώλιο; «Ναι, αλλά οι πλατείες...». Αγράμματος, ακαμάτης, αδίστακτος.
Ουδέποτε επεξεργάστηκε τα εκφραστικά του μέσα, ουδέποτε απασχολήθηκε με τη λογική συγκρότηση των επιχειρημάτων. Ουδέποτε αναρωτήθηκε αν υπάρχει λογική πλευρά στο επιχείρημα. Σίγουρος, κουτοπόνηρος και γλείφτης. Ποταπός και αντιαριστερός ποταμός δουλοπρεπούς ανοησίας.
Τύποι χωρίς ταυτότητα, έτοιμοι να προσεταιριστούν οποιαδήποτε ταυτότητα. Δηλητηριασμένοι από τις ματαιώσεις, τα ανεκπλήρωτα, τις απορρίψεις, θέλουν «επιτέλους κάτι να με χωράει, να με περιλάβει, να με καταξιώσει».
Οι άνεργοι, οι φτωχοδιάβολοι θέλουν απεγνωσμένα έναν «άγιο» και ακολουθούν ακροδεξιούς, πιθανόν να ταΐζουν τον τραμπισμό και το κλίμα του. Αλλά οι νεοπροσύλητοι είναι οι αισχροί. Όχι οι απελπισμένοι, αλλά οι ταμένοι. Σαν το παράδειγμά μας. Υπαρκτό το παράδειγμα, ανύπαρκτο το έργο, αδιευκρίνιστη η ιδιότητα. Γλείψιμο διά της ύβρεως. Βαρύ και ανθυγιεινό επάγγελμα.
