Χιλιάδες αυτόπτες μάρτυρες τους είδαν με τα μάτια τους. Χιλιάδες σώματα βρέθηκαν στο στόχαστρό τους. Τους είδαμε να μας κυνηγούν με μανία. Τους ακούσαμε να μας βρίζουν και να μας απειλούν. Και αυτή τη φορά δεν έχουν καμία δικαιολογία. Δεν μπορούν να επικαλεστούν κανένα καθήκον. Δεν κινδύνεψαν ούτε οι ίδιοι ούτε καμία περιουσία όπως συχνά λένε πως επιχειρούν για να σώσουν.
Κάτι τους έφταιξε χθες. Και αυτό το κάτι πλανιόταν από νωρίς στον αέρα στη λεωφόρο Αλεξάνδρας όταν όλοι αναρωτιούνταν τι εξέλιξη θα έχει αυτή η μαζική συγκέντρωση σε περίπτωση που το δικαστήριο έριχνε στα μαλακά τους νεοναζί εγκληματίες. Και αν κάποιοι φοβούνταν μια ενδεχόμενη έκρηξη λαϊκής οργής, κανείς δεν είχε σκεφτεί αυτούς που βρίσκονταν πίσω από τις κλούβες. Αυτούς που αποφάσισαν να τα σπάσουν όταν έγινε γνωστή η ετυμηγορία του δικαστηρίου. Αυτούς που θαρρείς και δεν τους άρεσε αυτό που άκουσαν. Αυτούς που ξέσπασαν πάνω στο πλήθος που πανηγύριζε την καταδίκη της εγκληματικής οργάνωσης και τη σημαντική αυτή ήττα του φασισμού.
Για λίγα μπουκάλια νερό έβγαλαν την οργή και τον εκνευρισμό τους. Για λίγα μπουκάλια νερό -που αργότερα τα βάφτισαν εκατοντάδες μολότοφ- απάντησαν με ρίψεις νερού, χημικά και άγριο κυνηγητό στα γύρω στενά. Τους ενόχλησαν τα χειροκροτήματα. Τους εκνεύρισαν τα χαμόγελα. Είναι βαριάς μορφής η δυσανεξία τους στον αντιφασισμό και δεν μπόρεσαν χθες να το κρύψουν. Γι’ αυτό και βάλθηκαν να διαλύσουν τη συγκέντρωση, κρυπτόμενοι πίσω από αστείες δικαιολογίες και πέτσινα δελτία Τύπου που διαψεύδονται από τις μαρτυρίες χιλιάδων πολιτών.
