Των Νίκου Χασιώτη και Οδυσσέα Βουδούρη*
«Εγώ αυτό το μνημόνιο θα το σκίσω...» λέει ο ΥΠΟΙΚ της Γερμανίας Β. Σόιμπλε στο σκίτσο του Γιάννη Δερμεντζόγλου (http://tvxs.gr/news/skitsa/ego-ayto-mnimonio-tha-skiso). Και έχει δίκιο. Η τελευταία δανειακή συμφωνία μεταξύ των «τεσσάρων θεσμών» και της ελληνικής κυβέρνησης είναι το μεγάλο πολιτικό λάθος των δανειστών. Οι ντόπιοι πολιτικοί αντίπαλοι της κυβέρνησης το διαισθάνονται και τα ρίχνουν όλα στην εκλογική μάχη, μήπως... Είναι σαφές ότι ένας είναι ο εχθρός γι' αυτούς: ο ΣΥΡΙΖΑ. Και για τους ξένους στόχος είναι η φθορά του και ο εναγκαλισμός του με τα «δικά τους παιδιά».
Δυστυχώς αρκετοί φίλοι και στελέχη της αριστερής κυβέρνησης, καθώς και αυτοί που αποφάσισαν να αποδράσουν στη «χώρα του τέλειου», δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα το μέγεθος του λάθους των ξένων παικτών. Δυστυχώς δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο αντίπαλος δεν είναι ούτε πάνσοφος ούτε πανίσχυρος. Ούτε το τελικό αποτέλεσμα είναι αυτό που επιθυμούσε. Και για τον λόγο αυτόν, ο αντίπαλος, για να υπερισχύσει, βασίζεται κυρίως στη δική μας κακή παράδοση των διασπάσεων, της γκρίνιας, του καφενειακού σχολιασμού, της ανοργανωσιάς, της θεωρητικολογίας...
Για να ολοκληρωθούν (θετικά για μας) οι συνέπειες του λάθους των ξένων εταίρων, απαιτούνται δυο προϋποθέσεις. Πρώτον, να επανεκλεγεί ο Αλέξης Τσίπρας πρωθυπουργός και, δεύτερον, μετά τις εκλογές, να δουλέψει σκληρά και δημιουργικά η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση, η παράταξη, όσοι αισθάνονται αριστεροί, όσοι αισθάνονται πατριώτες, για να ξεκινήσει η οικονομία. Η νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝ.ΕΛΛ. θα πρέπει να γίνει ένας φορέας μάχης, όπου όποιος κουράζεται, χάνει τον ενθουσιασμό του, χάνει τον προσανατολισμό του, νιώθει απόγνωση θα πρέπει να αποσύρεται.
Η σύμβαση των 86 δισ. ευρώ με το «κουαρτέτο» δίνει, για πρώτη φορά, τη δυνατότητα στην επόμενη κυβέρνηση να μην αγωνιά για τις δόσεις των δανείων που θα λήξουν μέχρι το 2019, δηλαδή περίπου 48 δισ. ευρώ αν οι λογαριασμοί μας είναι ακριβείς, από τα οποία 19 δισ. ευρώ θα αποπληρώσουν το δάνειο στο ΔΝΤ μέχρι τις 31.3.2016. Τα 86 δισ. θα αποπληρωθούν μετά από 30 και πλέον χρόνια. Αυτό στην πράξη, για μας τους κοινούς θνητούς, είναι συνώνυμο της διαγραφής. Και όσον αφορά το υπόλοιπο χρέος, που θα ρυθμιστεί σε δόσεις, οι οποίες θα αποπληρωθούν σε βάθος, ας πούμε, 50 ετών, με χαμηλό επιτόκιο, ισοδυναμεί στην πράξη με κούρεμα 75-100 δισ., αφού ο μέσος πληθωρισμός της Ευρωζώνης είναι γύρω στο 2%.
Το επενδυτικό πακέτο των 35 δισ. ευρώ δεν κοστίζει βέβαια τίποτα στους εταίρους μας, μιας και προέρχεται από τα μη διατεθειμένα του ΕΣΠΑ. Αλλά για μας ήταν έτσι και αλλιώς χαμένα, εφόσον δεν υπάρχει δυνατότητα εθνικής συγχρηματοδότησης. Συνεπώς για την Ελλάδα πρόκειται για «φρέσκο ρευστό χρήμα». Πόσες φορές ακούσαμε στο παρελθόν για «μίνι Σχέδιο Μάρσαλ; Με την παρούσα συμφωνία έγινε πραγματικότητα, και μάλιστα με το υψηλότερο ποσό (οι αθετημένες υποσχέσεις αφορούσαν μόλις 20 δισ.).
Γιατί λοιπόν δυσανασχετούμε;
«Είναι προφανές γιατί δυσανασχετούμε ανόητε», θα έλεγε ο Μπιλ Κλίντον. Ο λόγος είναι η επίπονη και τεράστια σε όγκο δουλειά που πρέπει να γίνει. Πρέπει να τελειώσει ο εθνικός χωροταξικός σχεδιασμός, να ολοκληρωθεί το κτηματολόγιο, να εκδικασθούν οι 235 χιλιάδες δικαστικές υποθέσεις που δεν έχουν πάρει δικάσιμο, να εκδοθούν οι αποφάσεις για περίπου 70 χιλιάδες που έχουν τελεσιδικήσει, να σταθεροποιηθεί το φορολογικό σύστημα, να δηλωθούν στην εφορία οι ταμειακές μηχανές π.χ. του υπ. Πολιτισμού (!) και οι ταμειακές μηχανές των Κέντρων Ψυχαγωγίας Μονάδων των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων (ακούγεται ότι μόνο 4 από περίπου 700 ΚΨΜ αποδίδουν ΦΠΑ), να λυθεί το πρόβλημα της εισπραξιμότητας των φόρων, να ανασυγκροτηθεί το απαρχαιωμένο φοροεισπρακτικό σύστημα, να δημιουργηθεί σταθερός και δίκαιος φορολογικός νόμος, να αξιοποιηθεί το πραγματικό «πετρέλαιο του Αιγαίου», που είναι η καλωδιακή διασύνδεση νησιών και βραχονησίδων με αξιοποίηση αιολικού δυναμικού περίπου 11 χιλιάδων μεγαβάτ, να εξοπλιστούν οι 2.300 θέσεις για μικρο-υδροηλεκτρικά έργα, να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα του χρέους των ελληνικών ιχθυοκαλλιεργειών, που απαρτίζουν το 53% όλων των ιχθυοκαλλιεργειών της Ε.Ε., να αξιοποιηθούν οι νέες μέθοδοι στη ναυπήγηση πλοίων και ιστιοπλοϊκών για τον τουρισμό στο Αιγαίο (σε μια Ελλάδα με ακτογραμμή μεγαλύτερη όλης της αφρικανικής ηπείρου!), να καταμετρηθεί η δημόσια περιουσία ξεκινώντας, ας πούμε, από τα 14.700 οικόπεδα του ΟΣΕ, να αποκεντρωθεί το ΕΣΥ, να αποκομματοποιηθεί η διοίκηση και η στελέχωση των νοσοκομείων, να μεταρρυθμιστεί το πελατειακό εκλογικό σύστημα κ.λπ.
Είναι κυριολεκτικά ένας ατέλειωτος κατάλογος...
Έτσι, αν αποφασίσουν οι πολίτες να εμπιστευθούν τον Αλέξη Τσίπρα, ας ξεκινήσει επιτέλους αυτό που επί δεκαετίες αναβάλλεται. Αρχίζοντας για παράδειγμα με τη μετατροπή της εργάσιμης εβδομάδας του Δημοσίου σε 48 ώρες μέχρι το τέλος της τετραετίας. Στο κάτω - κάτω, δεν το οφείλουμε στους 1,5 εκατομμύρια άνεργους; Καμιά απόλυση, καμιά μείωση μισθών στο Δημόσιο, αλλά κάλυψη μετρήσιμων στόχων και αμερόληπτη αξιολόγηση αποτελεσμάτων. Όποιος δεν δεχτεί αυτή τη διαδικασία ας παραιτηθεί. Όσοι γνωρίζουμε το Δημόσιο από κοντά δικαιολογημένα υποψιαζόμαστε ότι οι πραγματικές εργάσιμες ώρες, στις περισσότερες υπηρεσίες δεν ξεπερνούν συνήθως τις τέσσερις. Ας κάνουμε τον δημόσιο τομέα μοχλό της εκκίνησης της οικονομίας, ας δημιουργήσουμε σταθερότητα στην οικονομική και πολιτική ζωή και ο ενεργός Έλληνας θα βρει τον δρόμο της ανάπτυξης.
Κάθε θέση εργασίας που θα δημιουργείται θα είναι, σύμφωνα με την παλιά λαϊκή έκφραση, μια «γροθιά στο στομάχι» των ξένων και ντόπιων λύκων.
* Ο Νίκος Χασιώτης είναι διδάκτωρ Φιλοσοφίας - μέλος της «Κοινωνίας Πρώτα»
* Ο Οδυσσέας Βουδούρης είναι ιατρός χειρουργός - μέλος της «Κοινωνίας Πρώτα»
