Κάθε κοινωνική πρακτική είναι εξ υπαρχής εμποτισμένη με ιδεολογία. Δηλαδή, με σχηματισμούς ιδεών –ή σπαραγμάτων από ιδέες– που αφορούν τόσο την ίδια την άσκησή της όσο και την ένταξή της στο κοινωνικό όλον. Αλλά κάθε κοινωνικό όλον (το πολυσύνθετο σύνολο των κοινωνικών πρακτικών) είναι, επίσης εξ υπαρχής, διχασμένο κατά αντίπαλα συμφέροντα: Μιλώντας σχηματικά, κατά εκείνα που στηρίζουν τους όρους αναπαραγωγής του και εκείνα που τους αμφισβητούν, είτε σιωπηλά είτε ρητά. Η ιδεολογία είναι αντίστοιχα διχασμένη. Έτσι, η κυρίαρχη πλευρά της ιδεολογίας οφείλει να είναι εκείνη που συντελεί στην εν λόγω αναπαραγωγή. Χωρίς ιδεολογική κυριαρχία, η οικονομική και πολιτική κυριαρχία καθίσταται εξαιρετικά επισφαλής, αν όχι αδύνατη.
Μετά την εφεύρεση και την απολύτως εντυπωσιακή διάδοση της τηλεόρασης -σπίτι, οσοδήποτε «φτωχό», χωρίς τηλεόραση συνιστά σχεδόν παραδοξότητα-, η ίδια έχει αναχθεί στο κατεξοχήν μέσο που παράγει, εκλύει και καλλιεργεί την κυρίαρχη ιδεολογία. Εν πολλοίς έμμεσα και κατά τούτο αδιόρατα. Το ότι ο τρέχων «πολιτισμός» έχει ονομαστεί «πολιτισμός της εικόνας» οφείλεται εν πολλοίς εδώ. Εδώ κατασκευάζονται οι «προσωπικότητες» όλων των πεδίων, εδώ γαλουχούνται τα πρότυπα, από εδώ διαδίδονται οι «αξίες». Μέσω εκπομπών που εφησυχάζουν και διασκεδάζουν, δηλαδή διασκορπίζουν τις έγνοιες, τα βάσανα και την οργή, ενόσω δεν ψυχαγωγούν ούτε διδάσκουν. Πρωινά κουτσομπολιά, μεσημβρινές ζώνες, τηλεοπτικά παιχνίδια, αθλητικά συμβάντα - κράχτες και, βεβαίως, άκρως επιλεκτική «ενημέρωση». Όλα στο πλαίσιο που επικαθορίζεται από έναν ακατάσχετο ορυμαγδό διαφήμισης προϊόντων κα υπηρεσιών. Οργανωμένον έτσι ώστε να μπορεί να διεισδύσει στο ασυνείδητο. Ένας ολόκληρος «πολιτισμός» μάς περιβάλλει και μας διαμορφώνει χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Τόσο ώστε να μην νοούνται εξεγέρσεις ούτε να χρειάζονται πραξικοπήματα. Το όλο ζήτημα είναι τεράστιο και οφείλει να εξεταστεί από αμέτρητες πλευρές που αφορούν σε όλα τα ΜΜΕ (τηλεόραση, ραδιόφωνο, Τύπος, Διαδίκτυο).
