Τώρα που μας θύμισαν οι κινητοποιήσεις των αγροτών και των κτηνοτρόφων από πού προέρχεται η τροφή, καιρός να σκεφθούμε μια πρακτική που άνθισε κάποτε, αλλά μετά ξεχάστηκε, θύμα των νέων προσανατολισμών της παγκοσμιοποίησης. Ήταν μια πρακτική ποιοτικού φαγητού, του slow food (αργή τροφή), που στην Ελλάδα εμφανίστηκε με τον αξέχαστο Γιάννη Καλαϊτζή, αλλά γρήγορα εξέπνευσε.
Ο Γιάννης Καλαϊτζής (1945-2016), γελοιογράφος και κειμενογράφος, που είχε την ικανότητα να πιάνει και να διακωμωδεί την επικαιρότητα, ήταν γεμάτος ιδέες και πρωτοποριακές αντιλήψεις. Πίστευε ιδιαίτερα στη «δευτεροβάθμια διαχείριση» (μαγείρεμα!) του αγροτικού προϊόντος, αλλά νοιαζόταν παράλληλα για τα πρωτοβάθμια στοιχεία που συνδυάζονταν και κατέληγαν σ’ αυτή. Νοιαζόταν για τη χρήση λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων, ενδιαφερόταν για τα μεταλλαγμένα και τη διαδρομή τους. Ήταν, βέβαια, οπαδός του χαμηλού κόστους διατροφής, όπως είναι και οι σημερινοί αγρότες, αλλά πρότασσε την ανάγκη της ποιοτικής διατροφής με τα κατάλληλα υγιεινά υλικά.
Οι ιδέες αυτές δεν ήταν αποκλειστικά εγχώριες. Στο περιοδικό Highlights, τεύχος 13, του 2003, υπήρχε μια εκτεταμένη αναφορά στο θέμα από τον Ιταλό Κάρλο Πετρίνι υπό τον τίτλο «Slow food 2». O Κ. Πετρίνι ξεκίνησε αυτή τη δραστηριότητα το 1986, βλέποντας την αντίσταση μικρών παραγωγών και καταναλωτών στα μεγάλα τραστ της παγκοσμιοποίησης. Ήταν η εποχή της πορνοστάρ Τσιτσιολίνα, κατά κόσμον Ιλόνα Στάλερ, μια εποχή τολμηρών νεωτερισμών που συνδέθηκαν με το Ριζοσπαστικό Κόμμα και έκαναν τον Κ. Πετρίνι να ασχοληθεί με τη διατροφική επιμόρφωση και τη διαφορά των βιοτόπων που προσδιορίζουν το είδος της τροφής. Πήρε, μάλιστα, κρατική άδεια και ίδρυσε το Πανεπιστήμιο της Γεύσης στη χώρα του, πιστεύοντας ότι ο Πολιτισμός περνάει και μέσα από τη γαστρονομία. Οι ιδέες του για τα μεταλλαγμένα τρόφιμα ήταν άκρως ενδιαφέρουσες. Κατήγγελλε τις εταιρείες που παράγουν αυτά τα τρόφιμα ως κάποιες που στην «προηγούμενη ζωή τους» παρήγαγαν φυτοφάρμακα και λιπάσματα, κατήγγελλε την υπερπαραγωγή τροφίμων που κάνει τη γη «να μην αντέχει αυτό το στρες»… Προπαντός, όμως, κατήγγελλε ότι ξεχάσαμε την ευχάριστη ουσία του φαγητού, το γεγονός ότι η τροφή μάς δένει και μας κοινωνικοποιεί όσο λίγα πράγματα. Το slow food, όπως τo εννοούσε, επανέφερε το δικαίωμα να μασάμε χωρίς άγχος, θέτοντας τους όρους για μια ηδονική διαδικασία διατροφής.
