Οχι ότι περιμέναμε κάτι καλύτερο από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά μια κάποια ευαισθησία απέναντι στα παιδιά είχαμε απαίτηση να τη δούμε. Ένα κάποιο ενδιαφέρον για την υγεία των μαθητών το περιμέναμε στο άνοιγμα των σχολείων, εν μέσω εκρηκτικής έξαρσης Covid, γρίπης και ιώσεων κι ενώ τα παιδιατρικά νοσοκομεία βρίσκονται σε καθεστώς διάλυσης. Θα περιμέναμε κάτι παραπάνω από το άνοιγμα των σχολείων με μοναδικό κυβερνητικό μέτρο τη σύσταση για μαθήματα με ανοιχτά παράθυρα στις τάξεις. Θα περιμέναμε κάτι παραπάνω από το γνωστό τροπάρι της ατομικής ευθύνης, με την κυβέρνηση να πετάει, όπως συνηθίζει σ’ αυτές τις περιπτώσεις, το μπαλάκι στους πολίτες και εν προκειμένω στους γονείς, τους οποίους και καθιστά ουσιαστικά υπεύθυνους για το αν τα παιδιά τους θα νοσήσουν και θα επιστρέψουν αύριο άρρωστα από το σχολείο. Ατομική ευθύνη, ανοιχτά παράθυρα και μέχρι εκεί.
Κι ούτε κουβέντα από το επιτελικό κράτος για δωρεάν τεστ σε μαθητές και εκπαιδευτικούς. Κι ούτε κουβέντα από το υπουργείο Παιδείας για μείωση του αριθμού των μαθητών στις σχολικές αίθουσες. Και φυσικά ούτε σκέψη από το υπουργείο Υγείας για ενίσχυση των παιδιατρικών κλινικών με ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Βλέπεις, όλα αυτά για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τους υπουργούς του δεν αποτελούν συστατικά του εκσυγχρονισμού ενός κράτους, αλλά ιδεοληψίες και πολιτικές αγκυλώσεις του παρελθόντος. Βλέπεις, ο εκσυγχρονισμός τους αρχίζει και τελειώνει στην ιδιωτικοποίηση της Υγείας και της Παιδείας και πέραν τούτου, ουσιαστικό μέτρο ουδέν, παρά μονάχα κάτι φαιδρές συστάσεις για ανοιχτά παράθυρα και οι γνωστές προειδοποιήσεις περί ατομικής ευθύνης. Μοναδική τους έγνοια, βλέπεις, είναι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και όχι τα τεράστια προβλήματα σχολικής στέγης με κτήρια επικίνδυνα, τα όλο και λιγότερα και φτωχότερα σχολικά γεύματα και οι πραγματικές ανάγκες της σχολικής κοινότητας που κραυγάζουν μέσα από τα ανοιχτά παράθυρα.
