Ο Μαστροκυριάκος ήταν ένας συμπαθής ηλικιωμένος με ιδιαίτερη εμφάνιση και προσωπικότητα. Μοιάζει μάλλον αδύνατον να τον συναντούσε κανείς και να μην τον πρόσεχε. Ήταν αδύνατος αλλά μυώδης, γέροντας αλλά δυνατός, με άσπρη γενειάδα και κάτασπρα μακριά μαλλιά. Είχε λαμπερό βλέμμα και βαθιά φωνή, και ήταν πρόθυμος να σε ξεναγήσει στα εργαλεία της δουλειάς του ή να σου διηγηθεί κάποια από τις ιστορίες που έζησε στο νησί του, στην Ίμβρο, που πάντα θυμόταν με συγκίνηση.
Πρόκειται για τον μπαρμπα-Κυριάκο Μελετζή, τον αδελφό του Σπύρου Μελετζή, του φωτογράφου της Εθνικής Αντίστασης και του Ολύμπου. Ο Μαστροκυριάκος, όπως τον αποκαλούσαν οι Μεταξουργιώτες γείτονές του, έζησε πολλά χρόνια της ζωής του στις γειτονιές του Μεταξουργείου και του Κεραμεικού. Φτωχός και ολιγαρκής, ιδιόρρυθμος και μοναχικός, όμως συγχρόνως ομιλητικός για τις ιστορίες του παρελθόντος αλλά και τα σχέδια του μέλλοντος, που τον ενέπνεαν ως το τέλος. Μηχανουργός στο επάγγελμα, δεν παρέλειπε να εκθέτει όσα δημιουργούσε με τα μηχανήματά του ή να τα αποθηκεύει στις πρόχειρες αποθηκούλες που νοίκιαζε στη γειτονιά. Το όνειρό του ήταν να στήσει ένα ολόκληρο μηχανουργείο με τα υλικά που μάζευε απ’ όλη την Αθήνα.
Σε μια από αυτές τις αποθήκες βρήκε τραγικό θάνατο ο Κυριάκος Μελετζής. Όταν η αποθήκη του έπιασε φωτιά, ο Μαστροκυριάκος, που δεν μπορούσε να την τιθασεύσει, προσπάθησε να βγάλει έξω κάποια από τα πολύτιμα για κείνον μηχανήματα. Τελικά, παραδόθηκε στις φλόγες…
Σε μια συνεστίαση του ΚΚΕ Εσωτερικού κάποιος τον αποκάλεσε βασιλιά Ληρ λόγω της γενειάδας του και της πλούσιας χαίτης, που παρά τα χρόνια του διέθετε. Ο βασιλιάς Ληρ του Μεταξουργείου μοιάζει να είναι πάντα παρών για όσους γνώρισαν τη μοναδική του φιγούρα.
