Στη διασταύρωση Αγησιλάου και Κολωνού στο Μεταξουργείο, δίπλα από έναν ανοιχτό χώρο πάρκινγκ, βρίσκεται το παλιό σπίτι του δασκάλου μου. Σήμερα το σπίτι αυτό έχει μετεξελιχθεί σε οίκο ανοχής, με το κόκκινο φανάρι στην πόρτα και τους πελάτες να μπαινοβγαίνουν αναζητώντας τον πληρωμένο έρωτα, χωρίς να λείπουν και οι καβγάδες.
Οταν πρωτοείδα το σπίτι στη νέα του χρήση, συγκλονίστηκα. Όχι από σεμνοτυφία, αλλά γιατί το σπίτι που γνώριζα ήταν συνυφασμένο με τα πιο αγνά μαθήματα ανθρωπιάς και ανιδιοτελούς προσφοράς. Ο νους μου πήγε αμέσως στον καλό μου δάσκαλο, τον κύριο Γιώργο, που τώρα βρίσκεται στο υπερπέραν. Τι καλά που δεν έζησε ο δύστυχος να δει την κατάντια του αγαπημένου του σπιτιού! Του φιλόξενου νοικοκυριού, όπου αφιλοκερδώς ο δάσκαλος μας βοηθούσε στα μαθήματα και η γυναίκα του, η κυρα-Αγαθή, μας πρόσφερε το δικό της σπιτίσιο γλυκό κουταλιού.
Η μοίρα του παλιού σπιτιού του δασκάλου μου ακολούθησε τη μοίρα πληθώρας παλιών σπιτιών της συνοικίας του Μεταξουργείου ήδη από την πρώτη φάση παρακμής της. Οι ιδιοκτήτες εξασφάλιζαν εύκολο κέρδος από την εκμετάλλευσή τους με αυτόν τον τρόπο. Συνήθως υπέγραφαν συμβόλαια σε υπερπολλαπλάσια τιμή σε σχέση με τις πραγματικές τιμές της εποχής στη γειτονιά και εξασφάλιζαν έτσι ένα ικανό εισόδημα.
Σε αυτούς τους ιδιοκτήτες δεν περιλαμβάνονταν, βέβαια, άνθρωποι σαν τον φτωχό μου δάσκαλο. Μια ζωή νοικάρης ο κύριος Γιώργος, έμενε σε παλιά σπίτια αφού το πενιχρό εισόδημα του δασκάλου δεν του επέτρεπε πολλές πολυτέλειες. Όμως η νοοτροπία τέτοιων ανθρώπων πόρρω απείχε από το κυνήγι του κέρδους και την ακόρεστη απληστία που ζούμε σήμερα.
