Πρόσφατα υπήρξα αυτήκοος μάρτυρας μιας πολύ ενδιαφέρουσας συζήτησης με κεντρικό θέμα την ύπαρξη ή μη του έρωτα και τη μορφή του. Οι απόψεις, αντιθετικές, και η ένταση, υψηλή αλλά πολιτισμένη, παρά το αλκοόλ, τη δυνατή μουσική και τις αντιθέσεις της παρέας.
Η συντροφιά αυτή, που αποτελούνταν από δύο αγόρια και δύο κορίτσια, υποστήριζε τις απόψεις της συχνά διακόπτοντας ο ένας τον άλλον για να κομίσει κάθε σχετική εμπειρία στη συζήτηση, άλλοτε υπερθεματίζοντας και άλλοτε διαφωνώντας. Μάλιστα, από κάποια στιγμή και μετά όλοι οι παρευρισκόμενοι, χωρίς ουσιαστικές εξαιρέσεις, συμμετείχαν εκφράζοντας το ενδιαφέρον τους στα διαλείμματα των τοποθετήσεων. Όποτε κάποια τοποθέτηση έφτανε σε αδιέξοδο, ο φορέας της φρόντιζε να διαφύγει με ένα τσιτάτο, από εκείνα που συχνά χρησιμοποιούνται για να βγει ο εκάστοτε ομιλητής από το αδιέξοδο ή προκειμένου να εισπράξει το χειροκρότημα της αποδοχής.
Η μία άποψη ήταν ότι ο έρωτας δεν υπάρχει και όποτε υπάρξει, βασίζεται στις αδυναμίες και στην ανάγκη, και άρα είναι ένα προβληματικό συναίσθημα με ταπεινά ελατήρια, που τον μόνο ρόλο που επιτελεί είναι να βάζει τους ανθρώπους σε μπελάδες.
Η άλλη άποψη έλεγε πως είναι ένα σπουδαίο συναίσθημα και ότι όταν το νιώσει κάποιος, αλλάζουν ολόκληρη η ζωή του, η κοσμοθεωρία του, ο τρόπος που βλέπει και αφουγκράζεται.
Η τρίτη άποψη, που μάλλον ήταν και η πιο ενδιαφέρουσα, έδινε δίκιο σε όλες τις άλλες απόψεις, αναγνωρίζοντας τη διαφορετική οπτική, αλλά κατέληγε στο συμπέρασμα πως, είτε ο έρωτας υπάρχει είτε όχι, το σημαντικό είναι αν εκφράζεται και αν του επιτρέπεται να εκφραστεί, δίνοντας έτσι και μία περισσότερο ψυχοκεντρική και επικοινωνιακή διάσταση.
Οταν στη συζήτηση επιστρατεύτηκε και η Βιοϊατρική, με ορολογίες όπως η σεροτονίνη και άλλες ευγενείς ή και λιγότερο ευγενείς ουσίες, προκειμένου να αποδείξουν την ύπαρξη του μικρού φτερωτού θεού, η συζήτηση διέφυγε προς μια πιο κοινωνική διάσταση, που αφορούσε τις προϋποθέσεις οι οποίες χρειάζεται να πληρούνται για την ασφάλεια κάθε ερωτευμένου, φιλοδοξώντας να οριοθετήσουν το άγνωστο και να θωρακίσουν στην ευαλωτότητά τους, με όρους όπως η ανεκτικότητα, η αποδοχή, η παραδοχή και άλλες βαριές, αλλά εύκολες στις διατυπώσεις έννοιες.
Προς το τέλος της συζήτησης βέβαια, και κυρίως αφού είχε αδειάσει το μαγαζί, ομολόγησαν ότι είναι δύσκολο να μιλούν για κάτι που μάλλον δεν το γνώριζαν και δεν το είχαν ζήσει. Και πως, παρά τις εδραίες πεποιθήσεις τους για το πώς μοιάζει ή πώς τον φαντάζονταν, είναι άλλο εκείνο που έγραψαν στα βιβλία οι ποιητές και άλλο τι συμβαίνει στην κανονική ζωή.
