Δέκα χρόνια από τη δολοφονία του αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα, που δεν φοβήθηκε, δεν δείλιασε και με το αίμα του εκείνη τη νύχτα του Σεπτέμβρη του 2013 όρθωσε φράγμα στη δολοφονική δράση της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή, που τότε φορούσε τον κοινοβουλευτικό μανδύα. Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, παρά τη δικαστική δικαίωση, χρειάζονται νέα συστράτευση και επαγρύπνηση γιατί ακροδεξιά κόμματα εισήλθαν στη Βουλή και ομνύουν στο όνομα του Κασιδιάρη, καταδικασμένοι ναζί θέτουν υποψηφιότητα για τον Δήμο Αθηναίων, ακροδεξιοί με τον μανδύα του φιλάθλου δολοφονούν στη Νέα Φιλαδέλφεια, ενώ στην Κύπρο οι ντόπιοι χρυσαυγίτες πρωταγωνιστούν σε νέες «νύχτες κρυστάλλων». Με αφορμή τις εκδηλώσεις του φετινού Αντιφασιστικού Σεπτέμβρη, που ξεκινούν μέσα στην εβδομάδα, η μητέρα του Παύλου, η Μάγδα Φύσσα, με δήλωσή της στην ΑΥΓΗ της Κυριακής μας καλεί όλους να θυμόμαστε τον γιο της μέσα από τους αγώνες για μια κοινωνία χωρίς μίσος και φασισμό.
«Το πιο πικρό δάκρυ, που δεν θα στεγνώσει ποτέ»
«Αναγκαστήκαμε να σας μάθω και να με μάθετε δέκα χρόνια πριν, εκείνον τον Σεπτέμβρη που ο χρόνος μετατράπηκε σε ένα ακατάκτητο βουνό, κυλώντας, έχοντας όμως σταματήσει. Δεν ξέρω αν θα υπάρξουν ποτέ οι λέξεις που θα περιγράψουν όσα έχει χρειαστεί να αντέξουμε εγώ και η οικογένειά μου όλα αυτά τα χρόνια. Τις προκλήσεις, τα ψέματα, το μίσος και κυρίως την κατασυκοφάντηση του παιδιού μου, που δολοφονήθηκε από την εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής. Καταφέραμε και μείναμε όρθιοι όταν μέσα μας όλα είχαν τσακίσει, ουρλιάξαμε όταν μέσα μας υπήρχε μόνο σιωπή, δικαιωθήκαμε όταν δεν θα υπάρξει ποτέ τίποτα που θα μας δικαιώσει. Στις 7 Οκτώβρη ήταν το τέλος και ταυτόχρονα η αρχή μιας νέας ανηφορικής εποχής, που ζούμε σήμερα ξανά μέσα στη δικαστική αίθουσα, εκεί όπου οι φασίστες επέστρεψαν πιο προκλητικοί από ποτέ, έτοιμοι να βγουν για να συνεχίσουν το δολοφονικό όραμά τους. Έρχονται μαζί με τους δικηγόρους και τους υποστηρικτές τους κάνοντας επίδειξη αλαζονείας, έχουν ξεχάσει ότι δεν τους φοβηθήκαμε ούτε θα το κάνουμε τώρα. Δέκα χρόνια χωρίς τον Παύλο και χάρη στην αλληλεγγύη χρωστάω και λέω με αγαλλίαση ένα μεγάλο ευχαριστώ. Ένα ευχαριστώ στους δικηγόρους της υπόθεσης, στους ανθρώπους που έβγαλαν την υπόθεση στο φως, κόντρα στη συσκότιση που ήθελαν να επιβάλουν, στον κόσμο που φωνάζει ακόμη το όνομα του Παύλου στους δρόμους. Δέκα χρόνια και θέλω να πω στον Παύλο ότι μου λείπει, ότι είναι πιο πικρό δάκρυ, που δεν θα στεγνώσει ποτέ μέσα μου».
