Είχε πέσει η νύχτα, η δεύτερη για την ακρίβεια, όταν ολοκληρώθηκαν οι διατυπώσεις και πήρε σειρά για τον θάλαμο να κοιμηθεί.
Λίγο νερό, ελάχιστο κρύο φαγητό, σκληρό σαν πετσί που ίσα που πρόλαβε να το καταπιεί πριν κλείσουν τα μάτια του από την κούραση. Είχε περπατήσει δεκάδες χιλιόμετρα και είχε ταξιδέψει δεκάδες χιλιάδες για το πρώτο ασφαλές καταφύγιο μακριά από τον πόλεμο.
Το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας προέβλεπε πρωινό ξύπνημα, περπάτημα μέχρι την πόλη με τα πόδια και βόλτα στις πιάτσες των εμπόρων λευκής σάρκας, ή και μελαψής, δεν έχει σημασία αυτό… Δουλίτσα να γίνεται.
Οι πρώτες ημέρες, άκαρπες. Την Τέταρτη μόνο βρήκε τον κατάλληλο άνθρωπο για να τον γνωρίσει στον υπεύθυνο διακινητή. Να φιξαριστούν τα χρήματα της μεταφοράς, να πληρωθεί το αντίτιμο και να κλειστεί το ραντεβού για την αποκομιδή. Όπως με όλα τα εμπορεύματα. Η μόνη διαφορά ανάμεσα στα εμπορεύματα λευκής και ολίγον ή πολύ μελαψής σάρκας είναι ότι η εύρωστη εισπράττει προκαταβολικά, ενώ οι άλλες ευελπιστούν στο μέλλον με τον ιδρώτα τους.
Δυο νύχτες αργότερα έπρεπε να βρεθεί στο προκαθορισμένο ραντεβού. Ένα μικρό, κλειστό φορτηγάκι σταμάτησε μπροστά του, άνοιξε βίαια την πόρτα και τον ρούφηξε μέσα· ήταν τυχερός που δεν έχασε τα λεφτά του. Ταξίδεψε ώρες, μέχρι που το φορτηγάκι τον «έφτυσε» σε μια απομακρυσμένη παραλία. Αυτόν και μερικούς άλλους. Τετραπλάσιους από την ενδεδειγμένη δύναμη του πλωτού μέσου. Είτε είναι βάρκα είτε αλιευτικό, το ίδιο κάνει. Υπάρχει σύστημα τιμολόγησης, δεν είναι ξέφραγο αμπέλι οι διακινητές.
Πάλεψε για ώρες με τα κύματα, με τον αέρα, τη δίψα, το Λιμενικό, τη Frontex, το άλλο Λιμενικό, μέχρι που κατάφερε να φτάσει σε κάποια ευρωπαϊκή παραλία. Δεν έχει σημασία σε ποια. Γι’ αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μάς πάει, που λέει και το τραγούδι.
Ο Εμάντ, ο φίλος μου ο Εμάντ που σήμερα είναι στη Γερμανία και με τον οποίο μας έδεσαν ισχυροί δεσμοί, ήταν πρίγκιπας στη χώρα του. Έκτος στη διαδοχή προτού αλλάξει το καθεστώς, χρόνια πριν ξενιτευτεί. Και είχε σπουδάσει στο Πολυτεχνείο και οι τρόποι του ήταν ανάλογοι της καταγωγής του και του πόνου που υπέφερε μέχρι την ολοκλήρωση του ταξιδιού του.
Μπορώ να θυμηθώ και άλλα ονόματα και άλλους ανθρώπους που σήμερα είναι χρήσιμοι στις κοινωνίες όπου ζούνε και μας κάνουν περήφανους που συναντηθήκαμε.
Υπάρχουν και πολλοί άλλοι, όπως αυτοί που χάθηκαν στα ανοιχτά της Πύλου, στις Λαμπεντούζες, στα Φαρμακονήσια, που δεν θα τους γνωρίσουμε ποτέ. Που δεν θα στείλουν ποτέ χρήματα ή κάποιο νέο στα σπίτια και στα χωριά τους που ξεκληρίστηκαν.
