Το 2022 ήταν η χρονιά που σημαδεύτηκε από ένα θλιβερό αρνητικό ρεκόρ. Ήταν η χρονιά που 102 εργάτες έχασαν τη ζωή τους σε εργατικά δυστυχήματα. Ήταν η χρονιά που 102 εργαζόμενοι σκοτώθηκαν λόγω της απουσίας μέτρων ασφαλείας, της εντατικοποίησης της δουλειάς αλλά και της παντελούς έλλειψης ελέγχων από πλευράς των ανύπαρκτων κρατικών μηχανισμών. Ένας τρομακτικά μεγάλος αριθμός δυστυχημάτων, αποτέλεσμα της πλήρους διάλυσης των ελεγκτικών μηχανισμών. Διάλυση που αποτελούσε πολιτική επιλογή μιας κυβέρνησης πλήρως ευθυγραμμισμένης με τις απαιτήσεις της εργοδοσίας, που ανεξέλεγκτη υποτιμά και υποβαθμίζει την αξία της ανθρώπινης ζωής μπροστά στη μεγιστοποίηση των κερδών της. Κι ας είναι αυτά τα κέρδη αιματοβαμμένα. Κι ας έχουν αυτά τα κέρδη πληρωθεί με ανθρώπινες ζωές.
Κι αν το 2022 έφυγε με έναν τραγικό απολογισμό, το 2023 μπήκε με τους χειρότερους οιωνούς, καθώς ένας εργάτης σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια οικοδομικών εργασιών στο κέντρο της Αθήνας. Σύμφωνα με την είδηση, που, ως είθισται, πέρασε στα πολύ ψιλά, μιας και οι ζωές των εργατών δεν έχουν και τόσο μεγάλη αξία, ο θάνατος του οικοδόμου προκλήθηκε από κομμάτι μπετόν που έπεσε στο κεφάλι του την ώρα των εργασιών. Και εδώ έρχεται να προστεθεί η απαραίτητη λεπτομέρεια στην είδηση από το Συνδικάτο Οικοδόμων, που έκανε γνωστό ότι «το δυστύχημα θα είχε αποφευχθεί αν τα φρεάτια του ασανσέρ ήταν πλήρως κλειστά, εφόσον σε αυτό το σημείο ρίχνονται τα μπάζα από τους πάνω ορόφους και καταλήγουν στο ισόγειο, ενώ το χωνί που υπάρχει στον 8ο όροφο φτάνει μέχρι τον 4ο».
Αλλά, όντως, αυτά είναι ψιλά γράμματα την ώρα που η χώρα έχει να ασχοληθεί με γαλαζοαίματους κηφήνες και δεν καταδέχεται να πέσει στο επίπεδο κάποιων εργατών - και μάλιστα αλβανικής καταγωγής. Ε, δεν θα πέσει και τόσο χαμηλά το σύστημα.
