Το φθινοπωρινό αεράκι σκουντουφλάει τις τελευταίες ημέρες όλο και συχνότερα σε καλέσματα για την πανελλαδική απεργία της 9ης Νοέμβρη. Η αλήθεια όμως είναι ότι τις πρώτες αφίσες γύρω από τις κολώνες τις είδαμε αρκετές εβδομάδες νωρίτερα. Κι αυτός είναι ένας λόγος που η ημερομηνία εντυπώθηκε στο περαστικό βλέμμα και κατάφερε το γεγονός να είναι γνωστό σχεδόν στον καθένα.
Η φετινή κινητοποίηση οργανώθηκε έγκαιρα και διαδόθηκε πολύ. Αυτή ήταν η άλλη όψη πίσω από την κριτική που είχε γίνει αρχικά για αργά αντανακλαστικά, δεδομένου ότι η κοινωνία υποφέρει εδώ και πολύ καιρό.
Κι εδώ είναι που εντοπίζεται στην πραγματικότητα ο άλλος λόγος, ο πιο σημαντικός, που ο κόσμος έχει σε κύκλο την ημέρα της απεργίας. Είναι η πραγματικότητα που βιώνει. Το διαρκώς μειούμενο εισόδημα και τα διαρκώς μεγαλύτερα έξοδα. Το μισογεμάτο καλάθι με τα φτηνότερα προϊόντα του σούπερ μάρκετ.
Τη Τετάρτη η κοινωνία δίνει ραντεβού στον δρόμο, με κόσμο απ’ τα διαμερίσματα της Δυτικής Αττικής μέχρι αυτά του κέντρου και παραπέρα. Γιατί «κουράστηκε να είναι θεατής σ’ αυτή την εξαθλίωσή», όπως μας είπε μια νέα εκπαιδευτικός και ένα από τα πολλά πρόσωπα που θα συναντήσουμε στα Χαυτεία, στην πλατεία Κλαυθμώνος και στα Προπύλαια. Περισσότερες απ’ τις σκέψεις της και ανθρώπων που θα περπατήσουν πλάι της την Τετάρτη στις λέξεις που ακολουθούν.
«Δεν θέλουμε να είμαστε θεατές σ’ αυτή την εξαθλίωση»
Εφη Γιάννου, 32 ετών, εκπαιδευτικός στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση
Νιώθω ότι θα έχει πολύ μεγάλη συμμετοχή. Στις πανελλαδικές κινητοποιήσεις έτσι κι αλλιώς υπάρχει λόγος να απεργήσει κάποιος, πάντα υπάρχουν αιτήματα. Στην προκειμένη περίπτωση όμως είναι τελείως ξεκάθαρο, όπως συζητάμε και με συναδέλφισσες, ότι δεν θέλουμε να είμαστε άλλο θεατές σ’ αυτή την εξαθλίωση.
Σκέψου ότι μπήκα σ’ ένα σχολείο που δεν είχε καν υπολογιστή, δεν έχουμε φωτοτυπικό και πρέπει να κάνω και αξιολόγηση της σχολικής μονάδας… Πότε μας λένε δεν υπάρχουν χρήματα, πότε μεταθέτουν την ευθύνη, πότε μας κλείνουν τα τηλέφωνα.
Ούτε αντικλείδια για τις σχολικές αίθουσες δεν μπορούσαμε να βγάλουμε, μας λένε «πηγαίντε βγάλτε μόνες σας». Χρειάστηκε να γίνει παρέμβαση του συλλόγου εκπαιδευτικών για να μας ενημερώσουν ότι υπάρχει μαγαζί που συνεργάζεται. Ό,τι αίτημα και να έχουμε μας αντιμετωπίζουν με ειρωνεία.
Με το τμήμα μου ήμασταν σε κοντέινερ κι εγώ έπρεπε μέσα σε τόσα ελάχιστα τετραγωνικά να έχω 23 παιδιά ολοήμερο. Έπειτα από παρεμβάσεις με τον σύλλογο, το λύσαμε κι αυτό. Έσπασε το τμήμα και ήρθε δεύτερη εκπαιδευτικός. Και πάλι καλά που έχουμε τον σύλλογο, να το λέμε, γιατί εδώ υπάρχει άλλο ένα θέμα που έχει πάρει διάσταση. Τα χτυπήματα στα σωματεία και οι διώξεις σε ανθρώπους που αγωνίζονται. Αν δεν είχαμε το σωματείο, δεν θα είχαμε καταφέρει να κερδίσουμε τίποτα.
Πάγιο αίτημα των εκπαιδευτικών είναι να αυξηθούν οι μισθοί, που δεν ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες - πόσο μάλλον τώρα. Με τα δεδομένα της εποχής, μένεις δεκαπέντε μέρες χωρίς μισθό. Αν σκεφτείς το ενοίκιο, αν σκεφτείς τη βενζίνη -ένας λόγος που επέλεξα κοντά μου σχολείο φέτος είναι για να μην ξεκινώ το αυτοκίνητο-, την εξευτελιστική κατάσταση με το σούπερ μάρκετ.
Για ρεύμα πρόπερσι τον Οκτώβρη πλήρωσα 39 ευρώ, πέρσι μου ήρθε 58 και φέτος εκτοξεύτηκε στα 147, με τον Αύγουστο μέσα, που έλειπα εντελώς.
Πιστεύω ότι η διαδήλωση θα στείλει ένα μήνυμα πολιτικής ανατροπής. Μπορεί να είναι η αρχή για να είμαστε συνέχεια στους δρόμους. Γιατί τι κάνουμε όλοι; Είμαστε θυμωμένοι πολύ, είμαστε αγχωμένοι πολύ, είμαστε καταθλιπτικοί πολύ, έχουμε όλοι προβλήματα, τρεντάρουμε στο Twitter διάφορα, και καλώς τα τρεντάρουμε, αλλά κάπως όλο αυτό δεν γίνεται κάτι παραγωγικό. Πρέπει να διεκδικήσουμε με την παρουσία μας.
«Είναι μέρα σημαντική για τους συνταξιούχους γιατί τους δίνει φωνή»
Μαρία Τσομπανίδη, 68 ετών, συνταξιούχος του ιδιωτικού τομέα που δούλευε σε πολυεθνική καλλυντικών
Ο συνταξιούχος δεν είναι απόμαχος, είναι ενεργός πολίτης, μάχιμος και δίνει το «παρών» του σε κάθε μορφή αγώνα και οτιδήποτε έχει να κάνει με το κοινό καλό. Αυτή η μέρα είναι σημαντική γιατί η απεργία είναι ένα μέσο για να ακουστούν όλοι. Οι εργαζόμενοι, όλα τα στρώματα. Επομένως, και οι συνταξιούχοι θα βρουν τη φωνή τους εκεί. Έχουμε αιτήματα, διεκδικήσεις κι αυτά δεν φτάνουν πουθενά. Δεν φτάνουν ούτε στα ΜΜΕ, ούτε η κυβέρνηση μας δέχεται.
Το ένα ζήτημα αφορά την κάλυψη των αναδρομικών. Οι συνταξιούχοι την περιμένουν χρόνια και χωρίς να φορολογηθούν, γιατί το υπουργείο Εργασίας στα τελευταία αναδρομικά που έδωσε, για πρώτη φορά στα χρονικά, τα φορολόγησε κιόλας. Θα πρέπει επίσης οι επερχόμενες αυξήσεις να γίνουν στις καταβαλλόμενες αποδοχές των συνταξιούχων και όχι να απορροφούνται από την προσωπική διαφορά [σ.σ.: είναι η διαφορά των χρημάτων από το ποσό της σύνταξης, που συνεχίζει να καταβάλλεται με τον νόμο Κατρούγκαλου, από το ποσό που ήθελε να δίνεται η τρόικα μετά τις νέες περικοπές που τελικά δεν εφαρμόστηκαν. Για παράδειγμα, για έναν συνταξιούχο που παίρνει 700 ευρώ και η τρόικα ήθελε να παίρνει 500 (τυχαίες οι τιμές και το μέγεθος της μείωσης], η διαφορά που προκύπτει μεταξύ των δύο ποσών καταχωρήθηκε λογιστικά ως προσωπική, ώστε να αποφευχθεί το ψαλίδι. Στις αυξήσεις που υπόσχεται τώρα η κυβέρνηση, η Μ. Τσομπανίδη επισημαίνει ότι το ποσό που αντιστοιχεί στον καθένα μειώνει εκείνο που θεωρείται προσωπική διαφορά, αλλά σε χρήματα ο συνταξιούχος δεν παίρνει τίποτα).
Οι συνταξιούχοι περιμένουν να ενεργοποιηθεί η κατηργημένη 13η σύνταξη από τη Ν.Δ. Περιμένουν επίσης ένα άλλο κοινωνικό κράτος, που θα κάνει δομές, κέντρα αποκατάστασης και θα καλύπτει, αν όχι όλο το ποσό, τουλάχιστον ένα μέρος του για τον μισθό του ανθρώπου που φροντίζει τον κατάκοιτο, στηρίζοντας έτσι οικονομικά και το παιδί του.
Ταυτόχρονα είναι και το ζήτημα της Υγείας, δηλαδή 0τα φάρμακα. Να υπάρχει ένα κοινωνικό-εισοδηματικό κριτήριο βάσει του οποίου οι συνταξιούχοι που αδυνατούν να αντεπεξέλθουν να μην πληρώνουν καθόλου συμμετοχή. Να μην πω και για το θέμα της Παιδείας. Πρέπει να υπάρχει μια φροντίδα για το δικαίωμα των συνταξιούχων να παρακολουθούν ελεύθερα κάποια προγράμματα. Να μην βλέπουν μονίμως τηλεόραση, να έχουν κάποια θέματα απασχόλησης.
Οι συνταξιούχοι δεν παλεύουν βέβαια μόνο για τα αναδρομικά τους. Η ακρίβεια μας πιέζει όλους. Και τα ψώνια έχω μειώσει, και τα φώτα σβήνω για να μην ανέβει το ρεύμα κι άλλο. Και τα δώρα στα εγγόνια τα έχω κόψει. Εκεί που τους έπαιρνα ένα βιβλίο, μια αξία μεγαλύτερη, τους παίρνω μια σοκολάτα.
Υπάρχει αποξένωση. Απομόνωση. Παλιά μπορούσες και πήγαινες σ’ ένα καφέ, συναντιόσουν. Πήγαινες σ’ έναν κινηματογράφο, συναντιόσουν, μίλαγες. Η ακρίβεια δεν είναι μόνο ότι το ψωμί πήγε από τόσο τόσο, που είναι όντως πολύ σημαντικό, αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
«Στόχος της απεργίας η ανάταση και όχι απλά η δικαίωση κάποιων αιτημάτων»
Γιάννης Μώρος, 41 ετών, μέλος του Δ.Σ. των ΕΛ.ΤΑ. ως εκπρόσωπος των εργαζομένων και γραμματέας της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σωματείων Ταχυδρομικών (ΠΟΣΤ)
Τα τελευταία τρία χρόνια έχουν περάσει πάρα πολλά αντεργατικά μέτρα και οι εργαζόμενοι συνεχώς χάνουν τα όποια «εφόδια» είχαν για να στηριχθούν. Το βασικό είναι ότι έχουν συρρικνωθεί τα εισοδήματά τους με τον πληθωρισμό και πρέπει οπωσδήποτε να βγουν στον δρόμο και να διεκδικήσουν αύξηση στους μισθούς και να ξαναδιεκδικήσουν στους χώρους της εργασίας τα δικαιώματά τους, τα οποία αυτή η κυβέρνηση σχεδόν τείνει να εξαφανίσει στηρίζοντας τους εργοδότες.
Θεωρούμε ότι αν υπάρξει μια μαζική κινητοποίηση, θα υπάρξει μια ανάταση. Γιατί αυτή τη στιγμή βλέπουμε ότι οι μόνοι χαμένοι μετά τη δεκαετή περίοδο της κρίσης, αλλά και τα τελευταία χρόνια ειδικότερα με την πανδημία, είναι οι εργαζόμενοι.
Ο συνδικαλισμός έχει δυσκολέψει. Οι διοικήσεις και αυτή η κυβέρνηση προσπαθούν με κάθε τρόπο να αφοπλίσουν και να αφαιρέσουν από τη φαρέτρα του συνδικάτου τα όποια όπλα είχε μέχρι σήμερα. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις συνδικαλιστών και σωματείων που διώκονται, πράγμα που είναι πρωτοφανές. Υπάρχουν διοικήσεις που διεκδικούν αποζημιώσεις από σωματεία. Και γενικά προσπαθούν να κάνουν όσο μπορούν πιο δύσκολο τον τρόπο που θα μπορεί να συνδικαλιστεί ο εργαζόμενος στις μέρες μας με σκοπό να το εξαλείψουν. Φυσικά, αυτό δεν είναι εύκολο, δεν θα τους περάσει. Είναι ενθαρρυντικό ότι υπάρχει πολύ κόσμος που αντιδρά σε όλη αυτή την κατάσταση.
Από την άλλη, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας κυριαρχούν όλο και περισσότερο. Οι ενοικιαζόμενοι είναι κομμάτι πια της καθημερινότητάς μας, με συμβάσεις μήνα τον μήνα, ακόμη και ανά δεκαπέντε ημέρες. Κι αυτό η αλήθεια είναι δεν βοηθάει τον συνδικαλισμό ούτε για τους εναπομείναντες εργαζόμενους με μόνιμη σχέση εργασίας, ούτε τους εργολαβικούς να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, γι’ αυτό και επιλέγονται αυτές οι μορφές, για να ζουν σε ένα καθεστώς ανασφάλειας και ομηρείας.
Αυτή η απεργία δεν έχει να κάνει μόνο με τα αιτήματα που συζητάμε όλο αυτό το διάστημα. Στόχος είναι να περάσει και το μήνυμα ότι κάτι γίνεται, ότι αρχίζει ο κόσμος σιγά-σιγά να αντιδρά. Γιατί κινδυνεύει και το συνδικαλιστικό κίνημα μέσα απ’ όλη αυτή την κατάσταση, τα τελευταία δυο-τρία χρόνια, να κατηγορηθεί ότι δεν υπάρχει και δεν έχει ρόλο ύπαρξης. Τουναντίον όμως, στον δικό μας κλάδο, αν δεν υπήρχε το συνδικαλιστικό κίνημα, θα είχαμε βιώσει πολύ χειρότερα πράγματα και θα είχαμε χάσει πολύ περισσότερα.
«Είναι όλα λίγα, όλα περιορισμένα»
Κωνσταντίνα Κουκουνασούλη, 20 ετών, φοιτήτρια μαιευτικής στο ΠΑΔΑ και εργαζόμενη σε τηλεφωνικό κέντρο
Συνήθως οι απεργίες είναι πιο περιορισμένης δυναμικής, οπότε είναι πολύ σημαντικό το ότι οι αρμόδιοι φορείς το έχουν προωθήσει έτσι ώστε να γίνει γνωστή η διαδήλωση ευρύτερα και να μπορεί ο κάθε εργαζόμενος να ενημερωθεί εγκαίρως και να συμμετάσχει. Το κυριότερο είναι βέβαια ότι ο κόσμος αισθάνεται την ανάγκη να βγει στον δρόμο όχι γιατί τον τραβάνε απ’ το μανίκι οι φορείς, αλλά γιατί τον αναγκάζει η κατάσταση την οποία βιώνει, που είναι πρωτοφανώς εξοντωτική λόγω της συσσώρευσης των παραγόντων που καθιστούν την ποιότητα της ζωής πολύ υποβαθμισμένη.
Το κύμα ακρίβειας το βιώνουμε όλοι πολύ έντονα. Στην εταιρεία που εργάζομαι, πέραν του μισθού μου (ο αντίστοιχος κατώτατος για 6ωρο), παίρνω και ένα μπόνους 100-120 ευρώ για σούπερ μάρκετ εφόσον είμαι εντός κάποιων στόχων. Το μπόνους το δίνω όπως είναι στους γονείς μου, τα λεφτά όμως αυτά δεν επαρκούν ούτε για το ένα τέταρτο των αναγκών μιας πενταμελούς οικογένειας, όπως η δική μας.
Ως φοιτήτρια είμαι σε μια σχολή που αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υποχρηματοδότησης. Το ΠΑΔΑ είναι τρίτο απ’ το τέλος στη σχετική λίστα με τους πόρους που δίνονται και μιλάμε για πολλές ελλείψεις σε εκπαιδευτικό προσωπικό τόσο στη σχολή όσο και στις κλινικές που κάνουμε άσκηση. Είναι όλα λίγα, όλα περιορισμένα.
