Κάθε μέρα που περνάει γινόμαστε όλο και πιο φτωχοί. Λίγο-λίγο, αλλά φτωχαίνουμε. Κάθε μέρα που περνάει όλο και κάτι ακριβαίνει. Όλο και κάποιες τιμές θα τσιμπήσουν. Και δεν μιλάμε για προϊόντα που αγοράζεις μία στο τόσο. Μιλάμε γι’ αυτά τα μικρά, τα καθημερινά. Αυτά που μέχρι χθες τα είχαμε για αναπόσπαστα από την καθημερινότητά μας. Μόνο που αργά ή γρήγορα το συνειδητοποιείς πια πως δεν σε παίρνει για κάθε μέρα καφέ απέξω ούτε και για τυρόπιτα και ό,τι άλλο λογάριαζες στα καθημερινά σου μικροέξοδα, αφού όλο και ακριβαίνουν και μικροέξοδα δεν τα λες πια.
Φτωχαίνουμε, όμως, έτσι κι ας μην το λέμε. Φτωχαίνουμε όταν αρχίζουμε και μετράμε και κόβουμε απ’ όπου μπορούμε μπας και καλύψουμε τα άλλα, τα μη ελαστικά, αυτά που υποτίθεται δεν κόβονται, μέχρι να έρθει η μέρα να φτάσουμε και σε αυτά. Γιατί θα έρθει κι αυτή η μέρα όπου να 'ναι. Όπως έχει έρθει προ πολλού και για τον διπλανό μας, που ο δικός του μήνας μίκρυνε πιο νωρίς από τον δικό μας. Βλέπεις, έτσι μοιάζει πια η ζωή μας.
Μια ζωή που οι μήνες κονταίνουν και τελειώνουν όλο πιο νωρίς. Κι όσο κι αν κόψεις, κι απ' όπου κι αν κόψεις, όσο και να τους τεντώσεις οι μήνες πάλι πιο κοντοί παραμένουν και θαρρείς τελειώνουν από τις 15 κι από τις 20. Κι ας κόψεις και τον καφέ, κι ας κόψεις και την τυρόπιτα, κι ας πάρεις το ρίσκο να μπεις και στο τρόλεϊ χωρίς εισιτήριο. Μια βόλτα εξάλλου με τα ΜΜΜ της Αθήνας θα σε πείσει για την ανέχεια που επικρατεί γύρω μας και γίνεται όλο και πιο έκδηλη, όλο και πιο ορατή και είναι σαν να βλέπεις τα προσεχώς και της δικής σου ζωής.
