Καθώς κατέβαινα με το ταξί από τα Εξάρχεια προς τον Κεραμεικό, ο κύριος οδηγός διαπίστωσε ότι «όλα είναι σκαμμένα». Βεβαίως, διότι εμάς μας κάνουν ανάπλαση και αναβάθμιση τώρα με το μετρό. Επομένως, πρώτα μας διαλύουν τη γειτονιά, έτσι γίνεται. Ανεβάζουν τα ενοίκια, πάνε παραδίπλα.
Το λεγόμενο gentrification, όπως λέμε στην Κοσμηρά Ιωαννίνων. Το gentrification μετονόμασε τη Λούτσα σε Αρτέμιδα για να γίνω κατανοητή. Πριν καμιά δεκαριά χρόνια η ανάπλαση τούτη είχε πάει στο Μεταξουργείο.
Πήραν τα παρατημένα κτήρια κοψοχρονιά, άνοιξαν και μαγαζιά, αυξήθηκε η αξία της της. Κανονικά πράγματα. Τελείωσαν με το Μεταξουργείο, πήγαν παραδίπλα. Αλλά το θέμα είναι το πίσω, τι άφησαν πίσω.
Καθώς περπατούσα, η περιοχή, από αναβαθμισμένη, έγινε ξανά όχι λαϊκή. Ούτε λούμπεν. Έγινε σαν τα οράματα του Ουίλιαμ Μπάροουζ, που περιέγραφε τα στέκια της πρέζας στην Κωνσταντινούπολη σαν αέρινα σώματα που μυρίζουν ούρα.
Το κορίτσι που έχωνε τη βελόνα στο μάτι.
Ο άλλος, κάτω από το εσώρουχο.
Ο άλλος έσπαγε σε θρύψαλα τη σκόνη.
Παντού μπουρδέλα, μέρα μεσημέρι, βρόμα από το κατούρι και διαλυμένα πεζοδρόμια.
Και το θέμα δεν είναι αισθητικό. Καθόλου μάλιστα. Είναι που, αν είσαι άνθρωπος, σε εξοργίζει η παρακμή. Σε εξοργίζει επειδή σε εξοργίζει ο θάνατος. Πήραν το Μεταξουργείο το κατασπάραξαν και τώρα σαπίζει.
Σειρά έχουν τα Εξάρχεια και δίπλα, πολύ δίπλα, έρχεται η Κυψέλη. Η μεγαλύτερη σε πληθυσμό, σε έκταση, αλλά έρχεται, το βλέπεις. Αλώβητο το Κολωνάκι, αν και μαρασμένο. Από το Σύνταγμα μέχρι την Πατησίων και πέρα, δέντρα κομμένα σχεδόν από τη ρίζα. Μεγάλοι Περίπατοι απόγνωσης.
Και μου είπε ο κύριος ταξιτζής «μας πήρανε τα πάντα, τώρα μας παίρνουν και την πόλη». Και, όπως θα έπρεπε να ξέρετε, έχουν δίκιο οι ταξιτζήδες. Γιατί βλέπουν πού ματώνει πιο πολύ η Αθήνα. Ή, για την ακρίβεια, οι Αθήνες, οι ξεχωριστές Αθήνες του Κώστα Μπακογιάννη.
