Είναι ο Θανάσης Περράκης, ο Tiny Jackal, παιδικός φίλος του Παύλου Φύσσα. Πειραιώτες και οι δύο. Αυτός από τον Κορυδαλλό, ο Παύλος από την Αμφιάλη. Συναντήθηκαν για πρώτη φορά στο λεωφορείο Β18 Aθήνα-Πέραμα πηγαίνοντας να παίξουν σε ένα live στο Πέραμα. Στην άκρη της πόλης. Ο Θανάσης 15 ετών, ο Παύλος μεγαλύτερος. Η μουσική τούς ένωσε για πάντα. Τα tattoos στο χέρι του «Antarta» και το «Rhymeshot», ανεξίτηλες θύμησες από τους κοινούς μουσικούς δρόμους που περπάτησαν από το 1998 με δίσκους, συναυλίες, συζητήσεις, όνειρα και σχέδια που κατέστρωναν με χαβαλέ μα και σοβαρότητα στον Πειραιά και στη Σαλαμίνα εκείνα τα ανέμελα καλοκαίρια. Από το 1998 δεν χώρισαν ποτέ… Ούτε και με τον θάνατο.
Το όνομα «Παύλος» προφέρεται πολλές φορές την ημέρα από τα χείλη του γιατί αυτό το όνομά επέλεξε να δώσει ο Θανάσης στο 1,5 ετών αγοράκι του. Δυστυχώς του Παύλου Φύσσα δεν του επέτρεψαν να ζήσει, τον «κλάδεψαν» στη νιότη του οι φασίστες. Η ζωή τους «ανέθεσε» το καθήκον, μαζί με άλλους φίλους τους και την οικογένεια του Παύλου, να κρατούν ζωντανά και να δώσουν περιεχόμενο στα όνειρα του δολοφονημένου Παύλου μέσα από τον πολιτιστικό σύλλογο «Παύλος Killah P Φύσσας» που δημιουργήθηκε, με σφραγίδα, εδώ και δύο μήνες. Για τα όνειρα αυτά συναντηθήκαμε να κουβεντιάσουμε στον Πειραιά την επόμενη μέρα της μεγάλης αντιφασιστικής πορείας που οργανώθηκε για την 9η επέτειο από τη δολοφονία του Παύλου. Για να μας ιστορήσει αυτά που ονειρεύτηκαν πριν από χρόνια, όταν αράζανε -όπως μας είπε- πάνω στα βράχια στο πάρκο Κράκαρη βλέποντας τα πλοία να φεύγουν.
Παράξενες, τραγικές συμπτώσεις
«Εκεί ήταν η δική μας πύλη -Ε13 την ονομάζαμε μεταξύ μας τότε- όπως και ένα μας μουσικό σχήμα. Τότε θέλαμε τα τραγούδια μας να ταξιδεύουν, όπως τα πλοία που φεύγανε από το λιμάνι του Πειραιά.. Πού να φανταστούμε ότι εκεί πλέον -στον σημερινό χώρο των Λιπασμάτων Δραπετσώνας- θα γίνονται οι εκδηλώσεις μνήμης, δηλαδή τα μουσικά μνημόσυνα του Παύλου. Πού να το βάλει ο νους μας τότε ότι τον κωδικό “Ε13”, που σημαίνει “δολοφονία” θα χρησιμοποιούσαν οι αστυνομικοί για να περιγράψουν “το συμβάν” τη νύχτα της 18ης του Σεπτέμβρη του 2013. Παράξενες, τραγικές συμπτώσεις…
Ο Παύλος είχε μεγάλα όνειρα. Έβαζε στόχους πολύ υψηλούς, που εμείς της παρέας τους βρίσκαμε ανέφικτους. “Μια χούφτα νέοι δεν μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο” του λέγαμε. Όμως ο Παύλος επέμενε να θέλει να αλλάξει την κοινωνία. Και μέσα από τη μουσική. Ήθελε να δημιουργήσει έναν πολιτιστικό πολυχώρο, όπου θα είχαμε το δικό μας στούντιο ηχογραφήσεων, εκεί θα δίναμε συναυλίες, εκεί θα μπορούσαν τα μικρά παιδιά των οικογενειών που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να μάθουν δωρεάν από επαγγελματίες εθελοντές μουσική. Εκεί ονειρευόταν ακόμη και να βρίσκουν στέγη κάποια παιδιά, αλλά και να μάθουν μια τέχνη, παίρνοντας την πιστοποίηση. Να δώσει, όπως μας έλεγε, μια δεύτερη ευκαιρία σ’ αυτούς που η κοινωνία δεν έδωσε καμία. Αγωνιούσε πού θα βρει δωρητές, εθελοντές δασκάλους. Αυτό το όνειρό του ερχόμαστε τώρα να υλοποιήσουμε στη μνήμη τού Φύσσα. Όσο αλλάζουμε εμείς θα αλλάζει και η κοινωνία».
Το όνειρο αυτό με τίτλο «Μουσική για κοινωνική αλλαγή» αποδείχθηκε στη Βενεζουέλα ότι δεν είναι ανέφικτο. Τότε, το 1975, ένας εμπνευσμένος εκπαιδευτικός, μουσικός και ακτιβιστής, ο Jose Antonio Abreu, για να γλιτώσει τα παιδιά που ζούσαν στις φαβέλες από τα ναρκωτικά, την πορνεία και την εγκληματικότητα, δημιούργησε το «El Sistema», ένα εθελοντικό πρόγραμμα μουσικής εκπαίδευσης, όπου σώθηκαν συμμετέχοντας σε ορχήστρες 370.000 παιδιά! Όποιος έχει πρόσβαση στη μουσική, η ζωή του αλλάζει. Ένα τέτοιο καταφύγιο, για να ανοίξει την πόρτα σε έναν πιο δίκαιο κόσμο σε πολλά παιδιά, ονειρεύτηκε και ο Παύλος.
Διαφάνεια με στόχο τη συγκέντρωση χρημάτων για τη δίκη της Χρυσής Αυγής
Η κυρία Μάγδα, η μάνα του Παύλου, η αδελφή, η Ειρηνιώ, ο Θάνασης και άλλοι φίλοι του, μέλη της διοίκησης του νεοσυσταθέντος συλλόγου, που αριθμεί προς το παρόν μερικές δεκάδες μέλη, είναι το όχημα για το όνειρο αυτό. Μπορεί να φαντάζει ουτοπικό, όμως η βαθιά πίστη σ’ αυτό μπορεί να του δώσει σάρκα και οστά. Να βρεθούν εθελοντές και ανιδιοτελείς χρηματοδότες στο πέρασμα του χρόνου. Διασφαλίζεται με τον σύλλογο η διαφάνεια στη διαχείριση των χρημάτων, των δωρεών και της βοήθειας που θα δοθεί από την κοινωνία των πολιτών. Υπάρχει τραπεζικός λογαριασμός, τον οποίο όποιος επιθυμεί μπορεί μέσα από στα social media του συλλόγου «Παύλος Killah P Φύσσας» να τον αναζητήσει. Δεν θα γίνονται αποδεκτές δωρεές που μπορεί να τους οδηγήσουν σε ομηρεία.
Ομως άμεση και επείγουσα προτεραιότητα των δράσεων του συλλόγου είναι η κάλυψη των δικαστικών εξόδων της οικογένειας στη δίκη της Χρυσής Αυγής, η οποία καλείται, παρά το πένθος και το ισόβιο τραύμα της από τη δολοφονία και την απώλεια, να ανταπεξέλθει στα έξοδα του Εφετείου, που συνεχίζεται στις 28 Σεπτεμβρίου. Σήμερα τα όποια έσοδα προέρχονται από τις πωλήσεις των βιβλίων, των λευκωμάτων, από τις κάρτες-αντίγραφα των «Μαύρων Πορτρέτων» του Δημήτρη Αστερίου και τις «Αντιλήψεις» της Γιώτας Ευφραιμίδου, τα εισιτήρια της θεατρικής παράστασης «Άνοιξη» του Δημήτρη Πλαβούκου, που ανεβαίνει στο Θέατρο Vaulte, και τα μπλουζάκια με το σήμα του συλλόγου.
Ο σύλλογος «Παύλος Killah P Φύσσας» στο πλευρό των κοινωνικά αδύναμων
Στον βηματισμό του Παύλου, που είχε στραμμένο το βλέμμα του πάντα στους κοινωνικά αδύναμους, θα κινηθεί ο σύλλογος. Ενάντια στον φασισμό, τον ρατσισμό, στη βία, την πατριαρχία, στον σεξισμό, στο bullying. Οι δράσεις θα συναποφασίζονται από τις συναντήσεις των ίδιων των μελών, που προς το παρόν συναντώνται σε αίθουσα που τους παραχωρεί -χωρίς φανφάρες και δημοσιότητα- ο δήμαρχος της πόλης ο Χρήστος Βρεττάκος, σιωπηρός αρωγός στον αντιφασιστικό αγώνα. Ο σύλλογος θα είναι εκεί που υπάρχει κοινωνική αδικία. Έτσι όπως ήταν παρών ο Παύλος. Που δεν φοβήθηκε ποτέ. Κοντά στα θύματα της όποιας μορφής βίας -κρατικής, αστυνομικής, έμφυλης-, στους άστεγους, τους πρόσφυγες, τους κοινωνικά αδύναμους, σε όσους αγωνίζονται για το αύριο.
«Δεν ήταν μόνο το περιεχόμενο, οι στίχοι και η μουσική του Παύλου που έδειχναν την κοινωνική του ευαισθησία, την απέχθειά του προς τον φασισμό, τον ρατσισμό, τον εθνικισμό, την αδικία. Ηταν ενεργό μέλος του Συνδικάτου Μετάλλου, όταν εργαζόταν στη Ζώνη, συμμετείχε σε συλλογικότητες της Αριστεράς, ζυμωνόμασταν συνεχώς και αυτές οι συζητήσεις σήμερα μου λείπουν. Μπορεί ο ίδιος να μην είχε να καπνίσει ένα τσιγάρο, όμως μάζευε τρόφιμα για τους άστεγους. Μαγείρευε ρύζι και κατέβαινε στο λιμάνι για να το μοιράσει στους άστεγους» θυμάται ο Θανάσης. Γι’ αυτό και οι συνέργειες με την «Κοινωνική Κουζίνα».
Δύο σταθερά ετήσια ραντεβού και πολλές συμμετοχές
Τα μέλη του συλλόγου βρέθηκαν στα Χανιά στις εκδηλώσεις της Rosa Nera, στην Αμοργό στις αντιφασιστικές εκδηλώσεις και συναυλίες με τη Ματούλα Ζαμάνη, στις αντιρατσιστικές γιορτές, στη μάχη για την κατάσβεση των πυρκαγιών στην Εύβοια το περσινό καλοκαίρι, στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις εκδηλώσεις του Respiro στη Θεσσαλονίκη. Δύο είναι τα σταθερά ετήσια ραντεβού που δίνουν: το πρώτο, την ημέρα των γενεθλίων του Παύλου, αφιερωμένο στη hip-hop και τη ραπ. Έτσι όπως ο ίδιος είχε οργανώσει δύο τέτοια φεστιβάλ στο Gagarin και το Seven Sics - όσα πρόλαβε. Το δεύτερο, την ημέρα της δολοφονίας του, όπου θα ανταμώνουν πολλά μουσικά ρεύματα, μαζί με τις άλλες μορφές τέχνης: το θέατρο, τη φωτογραφία, τη ζωγραφική. Ο Αντιφασιστικός Σεπτέμβρης ήρθε για να μείνει. Να στέλνει μηνύματα κόντρα στον εφησυχασμό και στην παραίτηση, γιατί ο φασισμός ελλοχεύει παντού: «Ό,τι έκανε ο Παύλος εμείς οι φίλοι του, η οικογένειά του, μέσα από τις στοχευμένες δράσεις του συλλόγου, θα το συνεχίσουμε. Θέλουμε όλοι μαζί να κάνουμε πράξη τα όνειρά του», η υπόσχεση του παιδικού του φίλου Θανάση. Και τα όνειρα του Παύλου που ακουμπούν πολλούς από εμάς, θέλουν δράση, ανιδιοτέλεια, εθελοντισμό, συλλογικότητα. Μόνο με το «μαζί» μπορεί ο πολυχώρος που οραματίστηκε, η ελληνική εκδοχή του «El Sistema», να γίνει πραγματικότητα. Ένα βήμα πιο κοντά στον δρόμο για μια πιο δίκαιη κοινωνία.
Δείτε παρακάτω μοναδικές φωτογραφίες του Παύλου Φύσσα από την πορεία του.
