Τα δικαιώματα. Κάτι για να παίζουν οι πιο αριστερούληδες, αντί να ασχολούνται με σοβαρά πράγματα, όπως την οικονομία. Μια πολυτέλεια των καιρών. Μια δευτερεύουσα αντίθεση. Κάτι που δεν μας φέρνει ψήφους. Κι αν πούμε κάτι μη δικαιωματικό; «Πολιτική ορθότητα». «Χιούμορ». «Κομπλεξικοί». «Αμερικανιές». Αμερικανιές...
Τα δικαιώματα, αυτή η μαύρη τρύπα της Αριστεράς χρόνια και χρόνια τώρα. Τότε που μας έλεγαν οι... πιο αριστεροί (sic) στις σχολές ότι ο φεμινισμός δεν μας αφορά. Τότε που το μεταναστευτικό δεν ήταν προτεραιότητα. Ούτε οι κρατούμενοι. Ούτε οι ανάπηροι. Καλά, οι ανάπηροι παραμένουν εκτός μόδας.
Και να καταπατηθούν, δηλαδή, τα δικαιώματα, λίγο των ΛΟΑΤΚΙ, λίγο των Ρομά, μειοψηφία είναι. Γιατί εμείς, που είμαστε λαγωνικά, ξέρουμε ότι κανένας δεν θα κλάψει τον νεκρό Νίκο Σαμπάνη. Ούτε τον κρατούμενο, ούτε τη γυναίκα. Ας μη γελιόμαστε, ακόμη κι οι γυναικοκτονίες δεν αποτελούν κεντρικό πολιτικό ζήτημα. Οι πρόσφυγες περισσότερο. Έχουμε μια έξτρα ευαισθησία για τα ζώα, ωστόσο, αλλά τα ζώα δεν είναι αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης. Δεν είναι μειονότητα, όλοι τα αγαπάνε. Όλοι εξοργίζονται με τον τύπο που κλώτσησε το γατάκι, αλλά όχι με την πεντάχρονη Μαρία που θάφτηκε στο νερό. Η Μαρία είναι εχθρός, το γατάκι όχι (πόσα λίγα ξέρετε για τις γάτες...).
Τα δικαιώματα μας ενοχλούν γιατι μας δείχνουν ότι είμαστε ανίδεοι. Αμόρφωτοι, ακόμα. Ότι είμαστε ρατσιστές. Είναι διαρκής, ατελείωτη η μάχη με την παραδοχή της ύπαρξης του κακού εαυτού. Κανένας δεν κερδίζει εύκολα - κανένας και καμία. Και θα σας πω μια πολύ σύντομη ιστορία: Έγινα ανάπηρη πολύ ξαφνικά. Μόνο τότε κατάφερα να καταλάβω πόσα στερούμαστε και πόσο αυτή η αδικία σκοτώνει. Κυριολεκτικά. Και ήταν λάθος να μην το έχω σκεφτεί πιο πριν. Ντράπηκα.
Είναι λάθος ανθρώπινο, κανέναν δεν ψέγω. Ανθρώπινη είναι κι η παραδοχή του λάθους, όμως. Γιατί στην Αριστερά δεν αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματα από υπερευαισθησία, αλλά για λόγους δικαιοσύνης. Γιατί ο καπιταλισμός βασίζεται στην καταπίεση και ο φασισμός στους εσωτερικούς εχθρούς. Εν ολίγοις, συντρόφισσές μου και σύντροφοι, αυτό το... «χιούμορ» είναι κομμάτι μιας ματωμένης αλυσίδας. Το «χιούμορ» για την ψυχική βλάβη είναι αυτό που δημιουργεί το στίγμα, που απαξιώνει τη νόσο και που αφήνει τις κλινικές χωρίς γιατρούς. Το «χιούμορ» για τις γυναίκες είναι αυτό που μας κάνει φτωχότερες και τελικά διαλύει τα εργασιακά δικαιώματα όλων. Το «χιούμορ» για τους πρόσφυγες δημιουργεί Χρυσές Αυγές.
Το «χιούμορ» απέναντι στα δικαιώματα ενισχύει την έλλειψη δημοκρατίας. Όπου δεν υπάρχει δημοκρατία, υπάρχει φτώχεια. Γι’ αυτό ασχολούμαστε. Για την αξία όλων των ανθρώπινων ζωών που κακοποιούνται άγρια από τη φτώχεια και την απελπισία.
Οταν επιτίθενται σε έναν, θα επιτεθούν σε όλους. Σε εμένα που είμαι ανάπηρη, αλλά και σε εσένα που είσαι αρτιμελής. Θα με πληρώσουν λιγότερο και θα ανοίξει η πόρτα για τη διάλυση των δικών σου εργασιακών δικαιωμάτων. Ίσως να μην είναι και τόσο αστείο πια, λοιπόν.
