Η δίκη Λιγνάδη είναι η μεγαλύτερη υπόθεση βιασμού (βιασμών) στην Ιστορία της χώρας. Πρώτον, πρόκειται για έναν πολύ δημοφιλή άνθρωπο με εξαιρετικές διασυνδέσεις και, δεύτερον, τα θύματα έζησαν. Επομένως, μιλάμε για υπόθεση βιασμών χωρίς ανθρωποκτονία.
Μα να έχει μαζί του όλη την κυβέρνηση, το μισό σταρ σύστεμ, τον ίδιο τον Σάκη τον Ρουβά, που πρέπει να είναι για τους δεξιούς κάτι σαν τη Φαραντούρη για την Αριστερά, την εξαπατημένη υπουργό Πολιτισμού και τον Κούγια και πάλι ο εισαγγελέας να προτείνει ποινή για τρεις βιασμούς ανηλίκων το λες και ήττα. Βέβαια, μέχρι το 90’ -που λέμε και στην ΑΕΚ- όλα παίζονται, αλλά μια ανακούφιση υπήρξε.
Το τέταρτο φερόμενο ως θύμα δεν συνυπολογίστηκε στην εισαγγελική πρόταση, επειδή δεν εμφανίστηκε στο δικαστήριο. Εγώ το βρίσκω ανθρώπινο να μην άντεξε. Να μην άντεξε να περιγράψει, να ακούσει και τις άλλες περιγραφές, να ακούσει τον Λιγνάδη να λέει πόσο φωτεινός ήλιος της διανόησης είναι και πόσο θέλουν να του ρίξουν λάσπη. Τόση έπαρση, τόση ντροπή...
Αλλά να πούμε δύο λόγια για τον βιασμό και για τη σημασία της υπόθεσης Λιγνάδη. Σύμφωνα με τα στοιχεία της αστυνομίας, στην Ελλάδα συμβαίνουν ετησίως πάνω από 5.000 βιασμοί και καταγγέλλονται περί τους 7%-10%. Επειδή τα θύματα φοβούνται τη διαπόμπευση. Χώρια τη γραφειοκρατία. Πρώτα πας στο Τμήμα, μετά στον ιατροδικαστή, μετά στο Εφετείο, μετά πίσω στο Τμήμα, μετά η μήνυση. Ο νόμος Καλογήρου διεύρυνε τον ποινικό ορισμό του βιασμού και διευκόλυνε τις γυναίκες, αλλά ο δρόμος είναι και μακρύς και κακοτράχαλος.
Αυτή η δίκη έχει ιστορική σημασία, λοιπόν. Ο φερόμενος ως βιαστής είναι το πιο λαμπρό αστέρι που έπεσε ποτέ στη Γη και τη γέμισε φως και ταλέντο (σύμφωνα με την κατάθεσή του), τα θύματα ανήλικα, μετανάστες ή παιδιά που ήθελαν να γίνουν ηθοποιοί. Η εξακρίβωση της αλήθειας από το δικαστήριο θα είναι ανάσα για όλα τα θύματα βιασμού, ελπίδα ότι μπορούν να κερδίσουν. Αν η ενοχή του επιβεβαιωθεί, θα καταρρεύσει μία πολύ επικίνδυνη συνομοταξία. Και δεν εννοώ τον συνήγορό του.
